Biografía | |
---|---|
Nacemento | 17 de marzo de 1935 (89 anos) Barcelona, España |
Residencia | Vimbodí |
Educación | Universidade de Barcelona - dereito |
Actividade | |
Ocupación | novelista, escritor |
Membro de | |
Movemento | Realismo social |
Participou en | |
30 de outubro de 2019 | Més procés és més retallades |
Obra | |
Obras destacables | |
Familia | |
Pais | José María Goytisolo Taltavull e Julia Gay Vives |
Irmáns | Juan Goytisolo Gay José Agustín Goytisolo |
Parentes | Antonio Goytisolo Digat, avó paterno Agustín Goytisolo, bisavó paterno María Mendoza de Vives, tataravoa |
Premios | |
Luis Goytisolo Gai, nado en Barcelona o 17 de marzo de 1935, é un novelista español, coñecido principalmente pola súa tetraloxía Antagonía. En 2013 foi galardoado co Premio Nacional das Letras Españolas.[1]
É o irmán máis novo dos tamén escritores José Agustín (1928-1999) e Juan Goytisolo (1931-2017).[2] Do mesmo xeito que eles, Luís estudou Dereito, pero abandonou a carreira para dedicarse á literatura.
Colaborou en xornais como El País, ABC e Diario 16. Desde 1994 é membro da Real Academia Española coa cadeira de brazos C.
Na cidade del Puerto de Santa María atópase a Fundación Luís Goytisolo, situada no rococó Palacio de Vilarreal e Purullena, do século XVIII . Dita fundación celebra anualmente simposios sobre narrativa hispánica contemporánea, que convocan a conferenciantes do mundo das letras e a universidade de España e o estranxeiro.
Os seus dous primeiros libros —Las afueras e Las mismas palabras— inscríbense dentro do realismo social e testemuñal. Pero, tras anos de silencio e dun xiro cara ao relato de imaxinación (Fábulas, escrito entre 1968 e 1978, pero publicado en 1981), é na década de 1970 cando dá a medida do seu talento cunha tetraloxía de longa elaboración, Antagonía, cuxo tema é a arte da escritura. Claude Simon inclúea entre o tres grandes novelas do século.[3] Destaca a súa preocupación polos trazos estruturais e formais do relato.
A tetraloxía componse de Recuento (1973), Los verdes de mayo hasta el mar (1976), La cólera de Aquiles (1979) e Teoría del conocimiento (1981). Nesta extensa e complexa obra, na novela faise reflexión sobre a novela mesma: partindo dos problemas que se expón un/a novelista personaxe, realízase un replaneamento da arte narrativa e unha experimentación de diversas técnicas e estilos. Todo iso é moi revelador das preocupacións do momento sobre as estruturas e o destino do xénero.