O método diagonal (MD) é unha regra de composición visual. O fotógrafo e profesor holandés Edwin Westhoff atopou o método realizando experimentos para analizar por que a regra dos terzos é tan imprecisa. Logo de estudar numerosas fotos, cadros e debuxos descubriu que os puntos de interese adoitan estar nas diagonais dun cadrado. Polo xeral, unha foto é un rectángulo de proporcións 4:3 ou 3:2, na que por tanto hai que mirar as catro bisectrices dos dous cadrados laterais. A imaxe queda mellor se determinados elementos se sitúan sobre esas liñas.[1]
Segundo o MD, os puntos de atención adóitanse atopar, con exactitude milimétrica, nunha ou máis diagonais de 45 graos dun dos catro ángulos da imaxe. A diferenza doutras regras de composición como a regra dos terzos ou o número áureo, o MD non dá valor algún aos lugares onde as liñas se cruzan e permite que un punto de interese se atope nunha posición arbitraria da diagonal. Sempre que os detalles estean nesas liñas, atraerán a atención.[2] Con todo, o MD si que esixe que os puntos de interese se sitúen con grande exactitude na diagonal, cunha desviación máxima dun mm no formato A4.
É ben coñecido que as diagonais, do mesmo xeito que as isócronas cero, o centro de gravidade e os ángulos, forman parte das liñas de forza dun cadrado, e considéranse que teñen moita máis forza que outras partes do cadrado.[3] Até hoxe non se investigou en que medida estes descubrimentos se poden trasladar aos rectángulos, como as fotos cunha proporción de 4:3 e 3:2. Á parte do fundamento práctico do MD a través de diversas análises, aínda non se coñecen investigacións científicas que poidan confirmar teoricamente o MD.
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Método diagonal |