Este artigo amosa letras bengalís. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
O nacionalismo bangladeshí (en bengalí: বাংলাদেশী জাতীয়তাবাদ) é unha ideoloxía que promove a identidade territorial dos bengalís de Bangladesh. A ideoloxía xurdiu a finais da década de 1970, popularizada polo expresidente de Bangladesh Ziaur Rahman. A historia do nacionalismo no país remóntase á época colonial, cando a rexión comezou a ser testemuña de movementos anticoloniais contra o Imperio Británico. Axiña, comezou a xurdir un sentimento de nacionalismo relixioso que máis tarde evolucionou en nacionalismo etnolingüístico. Tras a independencia de Bangladesh en 1971, líderes como Ziaur Rahman comezaron a promover o nacionalismo de Bangladesh, que se baseaba na vinculación territorial dos bangladesíes.[1] Politicamente, o nacionalismo de Bangladesh é profesado principalmente polos partidos políticos de centrodereita e dereita en Bangladesh, liderados polo Partido Nacionalista de Bangladesh.[2][3]
Alam, S. M. Shamsul (1991). "Language as Political Articulation: East Bengal in 1952". Journal of Contemporary Asia24 (4): 469–487. doi:10.1080/00472339180000311.
van Schendel, Willem; Guhathakurta, Meghna (2013). The Bangladesh Reader: History, Culture, Politics. Duke University Press. p. 550. ISBN978-0-8223-5318-8.
Wright, Denis (1988). Bangladesh: Origins and Indian Ocean Relations. New Delhi: Sterling Publishers. p. 310. ISBN9788120708396.
Nota: As formas de nacionalismo baseado principalmente no grupo étnico están recollidos enriba. Isto non implica que tódolos nacionalistas do grupo étnico subscriban esa forma de nacionalismo étnico.