O nacionalismo húngaro é unha noción ideolóxica que promove a unidade dos húngaros e dos falantes da lingua húngara nun estado nación unificado. Desenvolveuse a comezos do século XIX ao longo das liñas clásicas de interese académico que levaron ao nacionalismo político e á participación masiva.[1][2] Dende a primeira guerra mundial, o nacionalismo húngaro evolucionou a posicións irredentistas, principalmente coa aspiración de recuperar os territorios perdidos no Tratado de Trianon.
As súas orixes encóntranse a comezos do século XIX, en parte como un rexeitamento ao poder absoluto da dinastía dos Habsburgo que dominaba o Reino de Hungría dentro do Imperio Austríaco. Dende a batalla de Mohács en 1527, o país quedou baixo control, primeiro dos otománs e logo dos austríacos. Durante as revolucións de 1848, ese ano estourou en Hungría un levantamento popular que acabou desembocando nunha guerra de independencia contra os Habsburgo. Aínda que a revolución húngara de 1848 acabou fracasando nos seus obxectivos e foi vítima dunha sanguenta represión, o sentimento nacionalista quedou fortemente impregnado.
O movemento nacionalista en Hungría durante o século XIX estivo fortemente influenciado polo chamado "nacionalismo musical", salientando os compositores Béla Bartók e Zoltán Kodály coas súas obras sobre o folclore húngaro tradicional. Tamén se manifestou na renacida literatura maxiar que se desenvolveu co romanticismo. Na procura de símbolos nacionais, salientouse a figura do rei medieval Estevo I. Os nacionalistas húngaros tamén entraron en contacto co turanismo, corrente que defendía a conexión dos maxiares cos pobos turcos de Asia Central. O turanismo húngaro acabou sinalando que os maxiares semi-nómades[3] procedían das estepas e que a súa cultura era semellante á dos pobos esteparios, mais esta teoría non estivo nunca cientificamente avalada e non tardou en converterse nun arcaísmo.[4] Porén, estas propostas continuaron a ter acollida nos círculos nacionalistas.
A Galipedia ten un portal sobre: Hungría |