Neoestoicismo
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde novembro de 2018.) |
O neoestoicismo foi un movemento filosófico nado no século XVI que unía na súa concepción elementos do estoicismo e do cristianismo.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Foi fundado polo humanista belga Justus Lipsius, quen en 1584 publicou o seu famoso diálogo De constantia onde sentou as bases do neoestoicismo. Máis tarde desenvolveu máis a súa teoría nos tratados Manductio ad stoicam philosophiam (Introdución á filosofía estoica), Physiologia stoicorum (Física do estoicismo) e Ethica (Ética).
O neoestoicismo é unha filosofía práctica que sostén que a norma básica da vida debería ser que o ser humano non pode ceder ante a paixón terreal senón someterse aos ditados de Deus. Os neoestoicistas distinguen entre catro paixóns estoicas: gula, alegría, medo e dor.
Francisco de Quevedo foi se cadra o maior representante desta movemento en España.