Paxariño marelo

Paxariño marelo
Clasificación científica
Superreino: Eukaryota
Reino: Plantae
División: Magnoliophyta
Clase: Liliopsida
Subclase: Liliidae
Orde: Orchidales
Familia: Orchidaceae
Xénero: 'Dactylorhiza'
Especie: ''D. romana''
Nome binomial
Dactylorhiza romana
(Sebast.) Soó, 1962
Sinonimia[1]
  • Orchis romana Sebast.
  • Dactylorhiza sambucina subsp. romana (Sebast.) Bornm.
  • Dactylorchis romana (Sebast.) Verm.
  • Orchis georgica (Klinge) Medw.
  • Orchis flavescens K.Koch
  • Dactylorchis flavescens (K.Koch) Verm.
  • Dactylorhiza flavescens (K.Koch) Holub
  • Dactylorhiza ruprechtii Aver.
  • Orchis guimaraesii (E.G.Camus) Rivas Goday
  • Orchis sulphurea Link, invalid
  • Dactylorhiza sulphurea (Link) Franco, invalid
  • Orchis lucana Spreng.
  • Orchis markusii Tineo
  • Orchis natalis Tineo
  • Orchis sicula Tineo
  • Orchis pseudosambucina Ten.
  • Orchis siciliensis (Klinge) A.W.Hill
  • Dactylorhiza libanotica (Mouterde) Aver.
  • Dactylorhiza sicula (Tineo) Aver.
  • Dactylorhiza cantabrica H.A.Pedersen
  • tamén moitos máis nomes a nivel de subespecies e variedades.

O paxariño marelo, Dactylorhiza romana,[2] (Sebast.) Soó, 1962, é unha planta herbácea espontánea pertencente á familia Orchidaceae.[3]

Etimoloxía

[editar | editar a fonte]

O epíteto específico romana fai referencia ás zonas onde é máis fácil atopar esta orquídea.

Descrición

[editar | editar a fonte]

É unha planta herbácea de 15 a 30 cm de altura. A forma biolóxica é o xeofito bulboso (G bulb), é dicir, son plantas perennes que levan as xemas en posición subterránea. Durante a época adversa non posúen órganos aéreos e as xemas atópanse en órganos subterráneos chamados bulbos ou tubérculos, órganos de reserva que producen anualmente novos talos, follas e flores. É unha orquídea terrestre xa que, a diferenza doutras especies, non é epífita, é dicir, non vive a expensas doutras plantas de maiores proporcións.

Raíces

[editar | editar a fonte]

As raíces están fasciculadas e secundarias ao bulbo, e sitúanse na parte superior dos bulbos.

Talo

[editar | editar a fonte]
  • Parte hipoxea: a parte subterránea do talo está composta por dous tubérculos divididos só no ápice en varios lóbulos ou tubérculos (unha característica peculiar do xénero Dactylorhiza ); o primeiro realiza importantes funcións de alimentación do talo, mentres que o segundo recolle materiais nutricionais de reserva para o desenvolvemento da planta que se formará no ano que vén.
  • Parte epixeal: a parte aérea do talo é esvelta, tubular e acanalada na parte superior. Na base hai unhas vaíñas (restos de follas atrofiadas).

Follas

[editar | editar a fonte]

As follas teñen unha forma estritamente lineal e concéntranse sobre todo na zona basal do talo. Na superficie tamén hai nervios paralelos dispostos lonxitudinalmente. Tamén son amplexicaulas e abrazan (vaíña) o talo.

Inflorescencia

[editar | editar a fonte]
Inflorescencia.

A inflorescencia, de densidade media, ten forma ovoide. As flores sitúanse nas axilas de brácteas herbáceas de forma lanceolada e de cor verde escura; os inferiores son tan longos coma as propias flores. As flores tamén son resupinadas, xiran boca abaixo ao retorcer o ovario [4] ; neste caso o labelo mira cara abaixo.

Flor

[editar | editar a fonte]

As flores son hermafroditas e irregularmente cigomorfas, pentacíclicas ( perigonio con 2 espiras de tépalos, 2 espiras de estames (só unha delas é fértil - estando a outra atrofiada), 1 espiral do estilo) [5] . A cor das flores é rosa-púrpura ou amarela pálida a branca.

  • Fórmula floral: a seguinte fórmula floral está indicada para estas plantas:
P 3+3, [A 1, G (3)] [6]
  • Perigonio: o perigonio está composto por 2 verticilos con 3 tépalos (ou segmentos) cada un (3 internos e 3 externos). Os tépalos externos son lanceolados e erectos cara arriba, cos lados reflectidos; a central é máis ovada e cóncava (tamén está arqueada cara adiante) e xunto cos dous tépalos internos centrais (que son conniventos) forman unha especie de capucha para protexer os órganos reprodutores (o xinostemium ). Dos tres tépalos internos, o do medio (chamado labelo ) é diferente dos outros.
  • Labelo: o labelo (simple – non formado por dúas partes distintas), ten máis ou menos a mesma lonxitude que os tépalos, algo máis longo que ancho (forma romboidal lixeiramente aplanada horizontalmente); a parte terminal é trilobulada co lóbulo central algo máis longo que os dous laterais. Na parte traseira, na base, o labelo prolóngase nun esporón lineal alongado e arqueado ascendente máis longo que o ovario . Se as flores son roxas, entón a base do labelo é amarela; en todos os casos o labelo non está punteado.
  • Xinostemium: o estame coas respectivas anteras (en realidade é unha única antera bilocular fértil – con dúas loxas) creceu co estilo e forma unha especie de órgano columnar chamado " gynostemium " [7] . Este órgano sitúase dentro do centro da flor e nesta especie é moi curto pero cunha gran área estigmatizada . O pole ten unha consistencia xelatinosa; e atópase nas dúas cámaras das anteras, estas están equipadas cunha glándula viscosa (chamada retináculo ). Os polinios insírense nos dous retináculos a través de caudículos, mentres que os retináculos están protexidos por unha única bursula rostelar (en forma de copa). O ovario, sésil en posición inferior, está formado por tres carpelos fusionados [5] .
  • Floración: de marzo a xuño.

Froito

[editar | editar a fonte]

O froito é unha cápsula . No seu interior contén numerosas pequenas sementes planas. Estas sementes non teñen endospermo e os embrións contidos nelas están pouco diferenciados xa que están formados por poucas células. Estas plantas viven en estreita simbiose con micorrizas endotróficas, isto significa que as sementes só poden desenvolverse despois de ser infectadas polas esporas de fungos micorrícicos (infestación de hifas fúnxicas ). Este mecanismo é necesario porque as sementes teñen poucas substancias de reserva para a xerminación por si soas. [8]

Bioloxía

[editar | editar a fonte]

A reprodución desta planta pode ocorrer de dúas formas:

  • sexualmente grazas á polinización dos insectos polinizadores, especialmente dos abesouros . Estes repousan sobre o labelo para alcanzar coa súa trompa o néctar contido no fondo do esporón, sacuden e frotanse contra o xinostemium (situado neste momento por riba do seu corpo) que, vibrando, libera pole que se engancha nas partes peludas do insecto. Cando o mesmo insecto aterra noutra orquídea, parte deste pole permanece unida ao retináculo (situado na zona central do xinostemium) grazas á substancia viscosa presente na súa superficie. Así produciuse a transferencia de pole dunha flor a outra. Neste punto o estigma (parte inferior do xinostemium) permanece polinizado, desenvólvese entón unha xema de pole que, ao entrar no ovario, fecundará o óvulo [4] . A xerminación das sementes está condicionada pola presenza de fungos específicos (as sementes están libres de albumina - ver arriba).
  • vexetativamente xa que un dos dous bulbos ten a función vexetativa pola que pode emitir xemas adventicias capaces de xerar novos individuos (o outro bulbo é xeralmente de reserva).

Distribución e hábitat

[editar | editar a fonte]
  • Xeoelemento: o tipo corolóxico (área de orixe) é estenomediterráneo .
  • Difusión: Considérase unha planta rara. En Europa atópase na Península Ibérica, na península balcánica e en Italia no centro e no sur (incluíndo Sicilia, pero está ausente en Sardeña).
  • Hábitat: o hábitat típico son as matogueiras (bosques caducifolios) e claros, e en todo caso en lugares secos pero non áridos; pero tamén manchas de garriga .
  • Distribución altitudinal: pódense atopar estas plantas ata os 600 m sobre o nivel do mar (ocasionalmente ata 1800 m sobre o nivel do mar); polo tanto frecuentan o plano de vexetación montañosa; raramente os superiores.

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

Dentro do xénero Dactylorhiza a D. romana forma parte da sección Sambucinae caracterizada por ter tubérculos de forma máis ou menos cilíndrica, divididos só no ápice e o esporón máis longo ou igual que o ovario (na outra sección Maculatae os tubérculos)., pola súa banda, están profundamente divididos en varios tubérculos e o esporón do labelo é máis curto que o ovario) [9] .

Dactylorhiza romana tamén se agrupa noGroup of Dactylorhiza sambucina (L.) Soó caracterizada por ter tubérculos aplanados e lixeiramente palmados, follas de superficie sen manchas e labelo lixeiramente lobulado. As orquídeas deste grupo tamén prefiren un substrato bastante seco. Os outros membros deste grupo son:

Subespecies

[editar | editar a fonte]

Coñécense as seguintes subespecies : [3]

  • Dactylorhiza romana subsp. romana
  • Dactylorhiza romana subsp. georgica (Klinge) Soó ex Renz & Taubenheim - moi estendida en Xeorxia
  • Dactylorhiza romana subsp. guimaraesii (E.G.Camus) H.A.Pedersen - moi estendida na Península Ibérica

A validez taxonómica da subespecie Dactylorhiza romana subsp. markusii (Tineo) Holub, considerada endémica de Sicilia [10], está actualmente cuestionada xa que os resultados da investigación da análise molecular (Bullini & al., 2001) indican unha certa identidade coa subespecie nominal.

Tamén a subespecie Dactylorhiza romana subsp. fasciculata Soó [11] xa non se acepta, xa que é sinónimo de Dactylorhiza sambucina (L.) Soó, 1962 .

Híbridos

[editar | editar a fonte]

Outros híbridos coñecidos son:

  • Dactylorhiza × daunia W.Rossi, P.Arduino, R.Cianchi, N.Piemontese & L.Bullini, 1995 (híbrido de D. Romana e Dactylorhiza maculata subsp. saccifera (Brongniart) Soó ).[3]
  • Dactylorhiza × rombucina (Cif. & Giacom.) Soó, 1962 (híbrido de D. Romana e Dactylorhiza sambucina (L.) Soó ).[12].

Sinonimia

[editar | editar a fonte]

A especie tivo diversas nomenclaturas ao longo do tempo. A seguinte lista indica algúns dos sinónimos máis frecuentes:

  • Dactylorhiza sambucina subsp. romana (Sebast.) Bornm., 1927.
  • Dactylorchis romana (Sebast.) Verm., 1947.
  • Orchis romana Sebast., 1813 (basónimo)
  • Orchis sulphurea Sprengel

Especies semellantes

[editar | editar a fonte]

As diversas especies do grupo D. Romana pódense confundir entre si; non obstante, distínguense polas seguintes características:

  • Dactylorhiza sambucina (L.) Soó : as follas teñen forma máis lanceolada e distribúense igualmente polo talo ; o esporón é subcónico con hábito descendente e é como máximo tan longo coma o ovario .
  • Dactylorhiza insularis (Sommier) Landwehr : as follas teñen forma máis lanceolada e distribúense igualmente ao longo do talo; o esporón é subcilíndrico de forma máis horizontal (lixeiramente curvado cara abaixo) e é como moito tan longo coma o ovario.

Conservación

[editar | editar a fonte]

Como todas as orquídeas, é unha especie protexida e, polo tanto, a súa recollida e comercio está prohibido en virtude da Convención sobre Comercio Internacional de Especies Ameazadas ( CITES ).[13]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Kew World Checklist of Selected Plant Families[Ligazón morta]
  2. ↑ Guía das orquídeas de Galicia. Carlos Cortizo Amaro e Elvira Sahuquillo Balbuena. 2006, Baía Edicións
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Royal Botanic Gardens, Kew (ed.). "Dactylorhiza romana". =Plants of the World Online (en inglés). Consultado o 20/6/2021. 
  4. ↑ 4,0 4,1 (Nicolini & vol. 3, p. 158).
  5. ↑ 5,0 5,1 (Pignatti & vol. 3, p. 700).
  6. ↑ "Tavole di Botanica sistematica". Arquivado dende o orixinal o 28 de decembro de 2010. Consultado o 12 de dedembro de 2009. 
  7. ↑ (Musmarra & p. 628).
  8. ↑ (Strasburger & vol. 2, p. 808).
  9. ↑ (Pignatti & vol. 3, p. 714).
  10. ↑ (GIROS & p. 88).
  11. ↑ (Pignatti & vol. 3, p. 722).
  12. ↑ "World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW". Consultado o 12 de decembro de 2009. [Ligazón morta]
  13. ↑ "CITES - Commercio internazionale di animali e piante in pericolo". 7 de febreiro de 2019. Arquivado dende o orixinal o 27 de xaneiro de 2021. Consultado o 7 de febreiro de 2021. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]