En farmacoloxía, a pleiotropía dun fármaco é o conxunto de accións que produce distintas daquela para a cal o axente foi especificacmente desenvolvido.[1] Estas accións poden incluír os efectos adversos, que son prexudiciais,[1] pero adoitan incluírse tamén os efectos beneficiosos adicionais que poida producir.[2]
Por exemplo, os medicamentos estatinas son inhibidores da HMG-CoA redutase que actúan primariamente facendo decrecer a síntese de colesterol, pero que se cre que teñen outros efectos beneficiosos, como actuar como antioxidantes e estabilizar as placas ateroscleróticas,[1] así como efectos adversos, principalmente problemas musculares, un aumento do risco de ter diabetes mellitus e unha elevación das transaminases hepáticas.[3][4]. Os fármacos esteroides, como a prednisona e a prednisolona, teñen efectos pleiotrópicos sistémicos, pola mesma razón que os teñen as hormonas esteroides endóxenas naturais: as células do corpo teñen receptores que poden responder a elas, porque as endóxenas funcionan como mensaxeiros endócrinos.