Pseudomonas putida | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Nome binomial | |||||||||||||||
'Pseudomonas putida' Trevisan, 1889 | |||||||||||||||
Sinonimia | |||||||||||||||
Bacillus fluorescens putidus" Flügge 1886 |
Pseudomonas putida é unha especie de bacteria gramnegativa con forma de bacilo, saprotrófica que vive no solo. Baseándose en análises de ARNr 16S, confirmouse que P. putida é taxonomicamente unha especie de Pseudomonas (sensu stricto) e foi situada, xunto con outras especies, no grupo P. putida dese xénero, que leva o seu mesmo nome.[1]
Unha variedade de P. putida, chamada Pseudomonas degradadora de hidrocarburos multiplásmidos, é o primeiro organismo que foi patentado no mundo. Como é un organismo vivo, a patente foi discutida e levada ante a Corte Suprema dos Estados Unidos no seu histórico caso Diamond contra Chakrabarty, que gañou o inventor, Ananda Mohan Chakrabarty. O organismo mostra un metabolismo moi diverso, incluíndo a capacidade de degradar solventes orgánicos como o tolueno.[2] Esta capacidade aproveitouse para usala en biorremediación ou degradación de contaminantes ambientais. O uso de P. putida é preferible ao dalgunhas outras especies de Pseudomonas que poden facer esa degradación, xa que é unha bacteria inofensiva, a diferenza de P. aeruginosa, por exemplo, que e un patóxeno humano oportunista.
O metabolismo tan diverso das cepas silvestres de P. putida pode ser aproveitado para biorremediación; por exemplo, probouse no laboratorio que pode funcionar como un inoculante de solos para remediar os solos contaminados con naftaleno.[3]
P. putida pode converter o aceite de estireno en PHA plástico biodegradable.[4][5] Isto pode ser útil para a reciclaxe da escuma de polistireno, que doutro modo non sería biodegradable.
P. putida demostrou propiedades potenciais de biocontrol, como antagonista eficaz de doenzas que causan a podremia de plantas como as causadas por Pythium (un oomiceto)[6] e Fusarium (un fungo filamentoso).[7]
O uso de di- a pentanucleótidos e a lista dos octa- a tetradecanucleótidos máis abundantes son medidas útiles para coñecer a sinatura xenómica de especies bacterianas. O cromosoma de P. putida KT2440 caracterízase pola simetría das febras e paridade intrafebras de oligonucleótidos complementarios. Cada tetranucleótido aparece cunha frecuencia similar nas dúas febras. O uso de tetranucleótidos está nesgado polo contido G+C e as restricións fisicoquímicas, como a enerxía de apiamento (stacking) das bases, ángulo de torcemento da hélice dinucleotídica, ou a flexibilidade do trinucleótido. As 105 rexións con composición atípica de oligonucleótidos poden difeenciarse polos seus padróns de uso de oligonucleótidos en categorías de illas de xenes adquiridas horizontalmente, de xenes multidominio ou de rexións antigas, como os xenes de proteínas ribosómicas e de ARNr. Unha secuencia palindrómica extraxénica específica de especie é a repetición máis común no xenoma, que pode ser aproveitada para a tipificación de cepas de P. putida. Na secuencia codificante de P. putida, LLL é o tripéptido máis abundante.[8]
A facilidade con que P. putida se pode manipular xeneticamente permitiu o seu uso na síntese de numerosos fármacos orgánicos e compostos de uso agrícola partindo de varios substratos.[9]
P. putida CBB5, unha variedade silvestre non sometida a modificación xenética que se encontra no solo, pode vivir alimentándose de cafeína e observouse que degrada a cafeína a dióxido de carbono e amoníaco.[10][11]