Publio Licinio Craso

Publio Licinio Craso

Biografía
Nacemento	século II a. C. Roma Antiga
Morte	87 a. C. valor descoñecido
Senador romano
valor descoñecido – valor descoñecido
Edil ^(pt)
102 a. C. – 102 a. C.
Cónsul romano
97 a. C. – 97 a. C. Xunto con: Cneo Cornelio Léntulo
Procónsul Hispania Ulterior
96 a. C. – 93 a. C.
Censor romano
89 a. C. – 89 a. C.
Datos persoais
Relixión	Relixión na Roma antiga
Actividade
Ocupación	político da Roma antiga, militar da Roma antiga
Período de tempo	República Romana Tardía
Carreira militar
Rango militar	legado romano
Familia
Familia	Licinios Crasos
Cónxuxe	valor descoñecido
Fillos	Publius Licinius Crassus, Marco Licinio Craso
Pais	Marcus Licinius Crassus   e valor descoñecido
Irmáns	Marcus Licinius Crassus
Premios
(93 a. C.)  triunfo romano
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Real'nyj slovar' klassicheskih drevnostej po Ljubkeru Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft, (sec:Licinius 61)

Non confundir con Publio Licinio Craso (xeneral romano).

Publio Licinio Craso, orixinalmente en latín Publius Licinius Crassus, morto no 87 a. C., foi cónsul e un membro da respectada e destacada rama Crassi da plebea gens Licinia, así como o pai do famoso triúnviro Marco Licinio Craso.

Traxectoria

Foi o primeiro apoio económico da colonia Narbonensis (Narbona, Francia) o que fixo aos seu habitantes en leales clientes. Antes do seu consulado, probablemente cando era edil curul, propuxo unha lei reguladora dos gastos, a lex licinia,^[1] que limitaba o luxo das mesas romanas e que foi aprobada para sorpresa de certos senadores coñecidos polo estilo de vida epicúrea. A data da lei é incerta pero foi mencionada por Lucilio, quen morreu antes do consulado de Craso. A lei foi suprimida pola proposta de Duronio no ano 98 a. C.^[2]

Durante o seu período como edil tamén propuxo unha lei para limitar a extravagancia dos xogos que se fixeran excesivamente grandes.^[3]Converteuse en cónsul no 95 a. C.^[4] Durante o seu consulado, o Senado aboliu a práctica das artes máxicas e do sacrificio humano.^[5]

Gobernador de Hispania Ulterior

Entre o 97 a. C. e o 93 a. C., serviu na Hispania Ulterior como gobernador e gañou unha batalla contra os lusitanos e os galaicos, pola que foi premiado e honrado cun triunfo.^[6] A súa intervención, que pretendía poñer fin na Lusitania e na Gallaecia aos sacrfiicos humanos e reprimir a axitación renovada nesta rexión, derivou nunha incursión cara terras máis septentrionais en enxploración da ruta fenicia do estaño, en particular os recursos mineiros das illas Casitérides:^[7]

Os habitantes das illas Casitérides viven xeralmente do seu gando, de xeito similar aos pobos nómades; Posúen minas de estaño e chumbo e cámbianas, así como as peles dos seus animais, por cerámica, sal e utensilios de bronce que lles traen os comerciantes; Nun principio este comercio só o explotaban os fenicios de Gadir, que ocultaban a outros as rutas que conducían a estas illas. Un certo navegante, ao verse perseguido polos romanos, que quería coñecer a ruta destes emporios, encallou voluntariamente por afán nacional a pouca profundidade, onde sabía que os romanos o perseguirían; Conseguido salvarse deste naufraxio, foi compensado polo Estado pola mercadoría que perdera. Os romanos, porén, despois de numerosos intentos, acabaron descubrindo o percorrido destas illas, sendo Publio Craso o que pasou primeiro e coñeceu a delgadez das ladeiras e o carácter pacífico dos seus habitantes.

O xeógrafo Estrabón escribiu acerca dun tratado sobre as Casitérides, as semi-lendarias illas de Estaño que se consideran situadas nalgún lugar preto das costas occidentais de Europa, escrito por Publio Craso^[8] pero agora perdidas. Varios estudosos do século XIX e principios do XX, incluíndo Theodor Mommsen^[9] e T. Rice Holmes,^[10] pensaron que este traballo en prosa era o resultado dunha expedición durante a ocupación de Armórica polo neto de Publio, tamén Publio Licinio Craso. Os estudosos do século XX e principios do XXI mostráronse máis inclinados a asignarlle a autoría ao vello Publio, durante o seu proconsulado en Hispania nos anos 90 a. C.^[11][12][13]

Durante a Guerra Social do ano 90 a. C. foi legado do cónsul Lucio Xulio César.

Censura

Serviu como censor no 89 a. C.,^[6] prohibiu os viños e ungüentos estranxeiros e incluíu nas novas tribos a algúns latinos e itálicos, que foron recompensados coa cidadanía romana pola súa fidelidade á República Romana. Máis tarde converteuse nun funcionario do electorado dividindo novos cidadáns en distritos electorais.^[14]

O conflito entre os populares baixo Caio Mario e os optimates baixo Lucio Cornelio Sila intensificouse nos anos 80 a. C. Aínda que orixinalmente partidario de Mario, Publio adoptou unha posición máis neutral oposta aos métodos de Mario e Sila. Foi asasinado, ou suicidouse para evitar unha morte máis humillante, despois de que os marianos tomaran Roma no 87 a. C.

Familia

Procedente da rama dos Craso da célebre gens licinia, o seu pai era Marco Licinio Craso Agelasto, a súa nai Tértula e o seu irmán, Marco Licinio Craso, que serviu como pretor no 107 a. C. Publio tiña unha casa pequena a pesar da súa inmensa riqueza. Os seus fillos, coa súa esposa Venuleia foron:

• Publio Licinio Craso, que morreu na Guerra Social;
• Lucio Licinio Craso, morto no 87 a. C.;
• Marco Licinio Craso Dives, o triunviro.

Permaneceu coa súa familia o resto da súa vida, vivindo o tempo suficiente para ver casar os dous fillos Publio e Lucio, así como o nacemento do seu primeiro neto.

Notas

1. Gellius, Aulus. Noctes atticæ. 
2. Maximus, Valerius. Factorum ac dictorum memorabilium libri II. 
3. Tullius Cicero, Marcus. De officiis. 
4. Osgood, Josiah (2018). Rome and the Making of a World State 150 BCE - 20CE. Cambridge University Press. p. 74. ISBN 9781139342698. doi:10.1017/9781139342698. 
5. Plinius Secundus, Gaius. Naturalis historia libri XXX. 
6. "Vidas Paralelas: Marco Craso, por Plutarco". imperivm.org. Consultado o 2023. 
7. Novillo López, Miguel Ángel (2012). "Cayo Julio César y la apertura del noroeste peninsular". Università degli Studi di Trieste. 
8. Estrabón. "Book III Chapter 5". Geographika. 
9. Mommsen, Theodor (1894). Römische Geschichte [A Historia de Roma] 4. p. 63. 
10. Rice Edward Holmes, Thomas (1907). "The Cassiterides, Ictis, and the British Trade in Tin". Ancient Britain and the Invasions of Julius Caesar. Clarendon Press. pp. 483–498. 
11. Hawkes, Christopher (1977). "Britain and Julius Caesar". Proceedings of the British Academy 63: 124–192. 
12. S. Richardson, J. (2004). "Hispaniae: Spain and the Development of Roman Imperialism, 218–82 BC". Cambridge University Press. 
13. Corey Brennan, Terry (2000). "The Praetorship in the Roman Republic". Oxford University Press 2: 501. 
14. Tullius Cicero, Marcus. "5.11". Pro Archia Poeta. 

Véxase tamén

Outros artigos

• Gens Licinia
• Estrabón
• Casitérides