Receptor do complemento 3

O receptor do complemento 3 (CR3), tamén chamado antíxeno de macrófago 1 (Mac-1) (CD11b/CD18), integrina αMβ2 ou integrina de macrófago, é un receptor da superficie de células humanas atopado en linfocitos B e T, leucocitos polimorfonucleares (principalmente neutrófilos), células NK e fagocitos mononucleares como os macrófagos. Consta de CD11b (integrina αM) e CD18 (integrina β2).[1]

A cadea α de integrina está unida non covalentemente á cadea β de integrina. Únese a iC3b e pode estar implicado na adhesión celular, uníndose á molécula de adhesión intercelular 1 (ICAM-1).[2][3] O CR3 causa a fagocitose e a destrución de células opsonizadas con iC3b. O CR3 e CR4 pénsase que teñen funcións solapadas; porén, os distintos sitios de unión de iC3b suxiren diferenzas nas súas funcións.[4] Ademais, o CR3 ten prometedoras propiedades terapéuticas.[5][6][7]

Función

[editar | editar a fonte]

O CR3 é un receptor de recoñecemento de padrón con capacidae para recoñecer e unirse a moitas moléculas atopadas na superficie de bacterias invasoras. O CR3 tamén recoñece o compoñente do complemento iC3b cando está unido á superficie de células allleas. O iC3b xérase por proteólise de C3b e únese ao receptor causando a fagocitose e destrución das células alleas opsonizadas con iC3b.

O CR3 pertence a unha familia de receptores da superficie celular chamados integrinas (como todas comparten unha particular cadea β, denomínanse β2-integrinas), que están enormememnte difundidas na natureza e que xeralmente son importantes na adhesión celular, migración, fagocitose e outras interaccións célula-célula en diversas células e circunstancias.[4]

A regulación á alza de Mac-1 en presenza de certos factores como a IL-2 pode causar a prolongación da vida das células inmunitarias, mentres que a presenza de TNF-α induce a apoptose e a eliminación selectiva da célula.

Un neutrófilo completamente activado pode expresar na súa membrana 200.000 ou máis moléculas de CR3.

A ausencia de CR3 ten como resultado a redución da unión e inxestión de Mycobacterium tuberculosis en ratos. Nos fagocitos mononucleares humanos a fagocitose de Mycobacterium tuberculosis está mediada en parte polos receptores do complemento de monocitos humanos, como CR3.[8]

O CR3 tamén é un medidador da fagocitose da bacteria que causa a enfermidade de Lyme, Borrelia burgdorferi, en ausencia de opsonización por iC3b.[9]

CR3 e CR4

[editar | editar a fonte]

O CR3 (integrina αMβ2) e o CR4 (integrina αXβ2, composta por CD11c e CD18), ambos os dous membros da familia das β2-integrinas, crese xeralmente que teñen funcións solapadas en células mieloides e certas poboacións linfoides.[4] CR3 e CR4 son homólogas nun 87 %[4] nas análises de secuencias do ADNc humano das cadeas α; porén, os receptores do complemento únense a distintos sitios de iC3b e os dominios intracelulares difiren en lonxitude e secuencia de aminoácidos, o que indica máis diferenzas nas súas funcións.[4] Ademais, o CR3 favorece a unión a especies cargadas positivamente, mentres que o CR4 únese a especies cargadas negativamente.[10] Observouse que tanto CR3 coma CR4 se encontran en ratos e en humanos.[4] Xuntos, o CR3 e o CR4 interveñen en varias funcións dos linfocitos T e B e células NK. Por exemplo, mentres que tanto o CR3 coma o CR4 están implicados na adhesión, migración e proliferación de células B, realizan unha potenciación da citotoxicidade dependente do complemento en células NK.[4]

CR3 e CR4 en terapia de enfermidades

[editar | editar a fonte]

As terapias inmunomodulatorias adoitan ter como obxectivo induciren a redución dos síntomas de doenzas inflamatorias ou axudaren á eliminación de tumores malignos. Experimentos in vitro e in vivo suxiren que unha resposta de CR3 e CR4 permite a citotoxicidade dependente do complemento cara a células de cancro cubertas de anticorpos.[5][6] Esas terapias biolóxicas caracterízanse por rebaixar a inflamación autoinmune ou potenciar os efectos da vacinación anticancro.

A leucadherina-1, unha molécula antagonisra do CR3, suprime os sinais inflamatorios innatos humanos. O seu efecto de mediación antiinflamatoria viuse que é moi prometedor para usos terapéuticos en modelos animais de danos vasculares.[7]

Sinónimos e abreviacións

[editar | editar a fonte]
  • CR3
  • CD11b/CD18
  • Antíxeno de macrófago 1 (Mac-1)

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Todd R (1996). "The continuing saga of complement receptor type 3 (CR3)". J. Clin. Invest. 98 (1): 1–2. PMC 507390. PMID 8690779. doi:10.1172/JCI118752. 
  2. ↑ Abbas, Abul K; Lichtman, Andrew H; Pillai, Shiv (2017-03-10). Cellular and Molecular Immunology (Ninth ed.). Philadelphia, PA. ISBN 978-0-323-52323-3. OCLC 973917896. 
  3. ↑ Ross GD, Vĕtvicka V (maio de 1993). "CR3 (CD11b, CD18): a phagocyte and NK cell membrane receptor with multiple ligand specificities and functions". Clinical and Experimental Immunology 92 (2): 181–4. PMC 1554824. PMID 8485905. doi:10.1111/j.1365-2249.1993.tb03377.x. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Erdei, Anna; Lukácsi, Szilvia; Mácsik-Valent, Bernadett; Nagy-Baló, Zsuzsa; Kurucz, István; Bajtay, Zsuzsa (2019). "Non-identical twins: Different faces of CR3 and CR4 in myeloid and lymphoid cells of mice and men" (PDF). Seminars in Cell & Developmental Biology (en inglés) 85: 110–121. PMID 29174917. doi:10.1016/j.semcdb.2017.11.025. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Hu, X.; Wohler, J. E.; Dugger, K. J.; Barnum, S. R. (2010-03-01). "2-Integrins in demyelinating disease: not adhering to the paradigm". Journal of Leukocyte Biology (en inglés) 87 (3): 397–403. ISSN 0741-5400. PMC 3212424. PMID 20007244. doi:10.1189/jlb.1009654. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Joshi, Medha D.; Unger, Wendy J.; Storm, Gert; van Kooyk, Yvette; Mastrobattista, Enrico (2012). "Targeting tumor antigens to dendritic cells using particulate carriers". Journal of Controlled Release (en inglés) 161 (1): 25–37. PMID 22580109. doi:10.1016/j.jconrel.2012.05.010. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Bednarczyk, Monika; Stege, Henner; Grabbe, Stephan; Bros, Matthias (2020-02-19). "β2 Integrins—Multi-Functional Leukocyte Receptors in Health and Disease". International Journal of Molecular Sciences (en inglés) 21 (4): 1402. ISSN 1422-0067. PMC 7073085. PMID 32092981. doi:10.3390/ijms21041402. 
  8. ↑ Schlesinger LS, Bellinger-Kawahara CG, Payne NR, Horwitz MA (1990). "Phagocytosis of Mycobacterium tuberculosis is mediated by human monocyte complement receptors and complement component C3". J. Immunol. 144 (7): 2771–80. PMID 2108212. doi:10.4049/jimmunol.144.7.2771. 
  9. ↑ Hawley KL; Olson Jr. CM. (2012). "CD14 Cooperates with Complement Receptor 3 to mediate MyD88-Independent Phagocytosis of Borrelia burgdorferi". Proc Natl Acad Sci USA 109 (4): 1222–32. Bibcode:2012PNAS..109.1228H. PMC 3268315. PMID 22232682. doi:10.1073/pnas.1112078109. 
  10. ↑ Vorup-Jensen, Thomas; Jensen, Rasmus Kjeldsen (2018-11-26). "Structural Immunology of Complement Receptors 3 and 4". Frontiers in Immunology 9: 2716. ISSN 1664-3224. PMC 6275225. PMID 30534123. doi:10.3389/fimmu.2018.02716. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Wagner C, Hänsch GM, Stegmaier S, Denefleh B, Hug F, Schoels M (abril de 2001). "The complement receptor 3, CR3 (CD11b/CD18), on T lymphocytes: activation-dependent up-regulation and regulatory function". Eur. J. Immunol. 31 (4): 1173–80. PMID 11298342. doi:10.1002/1521-4141(200104)31:4<1173::AID-IMMU1173>3.0.CO;2-9. 
  • Rooyakkers AW, Stokes RW (setembro de 2005). "Absence of complement receptor 3 results in reduced binding and ingestion of Mycobacterium tuberculosis but has no significant effect on the induction of reactive oxygen and nitrogen intermediates or on the survival of the bacteria in resident and interferon-gamma activated macrophages". Microb. Pathog. 39 (3): 57–67. PMID 16084683. doi:10.1016/j.micpath.2005.05.001. hdl:2429/15708. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]