Selección estabilizante

Estas gráficas mostran os diferentes tipos de selección xenética. En cada gráfica, a variable do eixe X é o tipo de trazo fenotípico e a variable do eixe Y é a cantidade de organismos. O grupo A é a poboación orixinal e o grupo B é a poboación despois da selección. A gráfica 1 mostra unha selección direccional, na cal está favorecido un só dos fenotipos extremos. A gráfica 2 mostra unha selección estabilizante, na que se favorece ao fenotipo intermedio con respecto aos trazos extremos. A gráfica 3 mostra unha selección disruptiva, na cal se favorece aos fenotipos extremos en detrimento dos intermedios.
Gráfica que mostra os tres tipos de selección.

En xenética de poboacións, a selección estabilizante (non confundir con selección negativa[1][2]) é un tipo de selección natural na cal diminúe a diversidade xenética e a media da poboación estabilízase nun determinado valor do trazo considerado. A selección estabilizante utiliza xeralmente a selección negativa (ou selección purificante) para selecconar en contra dos valores extremos dun trazo.

A selección estabilizante é a oposta á selección disruptiva. En vez de favorecer aos individuos con fenotipos extremos, favorece as variantes intermedias. Reduce a variabilidade fenotípica e mantén o status quo. A selección natural tende a eliminar os fenotipos máis extremos, o que ten como resultado o éxito reprodutivo dos fenotipos norma ou medios. Por exemplo, a bolboreta africana Bicyclus anynana mostra selección estabilizante nos seus ocelos das ás.[3]

Como a maioría dos trazos cambian pouco co tempo, crese que a selección estabilizante é o tipo máis común de selección na maioría das poboacións.[4] Porén, unha metaanálise de varios estudos que mediron a selección na natureza non puideron atopar unha tendencia global á selección estabilizante.[5] A razón pode ser que os métodos para detectar a selección estabilizante son complexos. Poden implicar o estudo dos cambios que causan selección natural na media e na varianza dun trazo, ou miden a fitness para un rango de diferentes fenotipos en condicións naturais e o exame das relacións entre estas medidas de fitness e o valor do trazo estudado, mais a análise e interpretación dos resultados non é sinxela.[6]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Lemey, Philippe; Marco Salemi; Anne-Mieke Vandamme (2009). The Phylogenetic Handbook. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-73071-6. 
  2. ↑ http://www.nature.com/scitable/topicpage/Negative-Selection-1136
  3. ↑ Brakefield, Paul M., Patrícia Beldade, and Bas J. Zwaan. "The African butterfly Bicyclus anynana: a model for evolutionary genetics and evolutionary developmental biology." Cold Spring Harbor Protocols 2009.5 (2009): pdb-emo122.
  4. ↑ Charlesworth B, Lande R, Slatkin M (1982) "A neo-Darwinian commentary on macro-evolution." Evolution 36-3 http://www.jstor.org/discover/10.2307/2408095?uid=3739448&uid=2131&uid=2&uid=70&uid=3737720&uid=4&sid=21102032998907
  5. ↑ Kingsolver JG, Hoekstra HE, Hoekstra J, Berrigan D, Vignieri SN, Hill CE, Hoang A, Gilbert P, Beerli P. (2001) "The Strength of Super Genetic Selection in Natural Populations." The American Naturalist 157-3 http://www.oeb.harvard.edu/faculty/hoekstra/pdfs/kingsolver2001amnat.pdf Arquivado 09 de decembro de 2015 en Wayback Machine.
  6. ↑ Lande R and Arnold SJ. (1983) "The Measurement of Selection on Correlated Characters." Evolution 37-6

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]