Biografía | |
---|---|
Nacemento | 328 (Gregoriano) Verona |
Morte | 388 (Gregoriano) (59/60 anos) Tesalónica, Grecia |
Senador romano | |
Cónsul romano | |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Roma Antiga |
Actividade | |
Ocupación | político |
Período de tempo | Baixo Imperio Romano e Antigüidade tardía |
Familia | |
Cónxuxe | Anícia Faltônia Proba |
Fillos | Anicius Probinus (en) , Anicia Proba, Anício Petrônio Probo (pt) , Anicius Hermogenianus Olybrius (en) , Petronius |
Pai | Petrônio Probino (pt) |
Sexto Claudio Petronio Probo (en latín, Sextus Claudius Petronius Probus), foi militar, político e un dos principais patricios romanos de finais do século IV, coñecido pola súa riqueza, poder e conexións sociais.
Foi patrón do mozo Ambrosio de Milán e tivo unha carreira espectacular: procónsul de África no 358, prefecto pretoriano en catro ocasións ocasións (de Illyricum no 364, da Galia no 366, de Italia entre o 368 e o 375 e de novo entre o 383 e o 384 ), e cónsul no 371, co emperador Graciano como colega.
Era cristián e pertencía á poderosa familia Anicia de Verona, unha poderosa familia patricia convertida ao cristianismo. Casou con Anicia Faltonia Proba, a filla do seu curmán primeiro Quinto Clodio Hermoxeniano Olibrio, coa que tivo dous fillos, Anicio Probino e Anicio Hermoxeniano Olibrio. A través dos seus fillos, Probo foi o avó paterno de dous emperadores, Petronio Máximo e Anicio Olibrio.
Segundo a árbore xenealóxica publicada por Mommaerts e Kelley, Probo era fillo de Petronio Probino, cónsul no 341, e de "Claudia"/"Clodia", unha irmá de Clodio Celsino Adelfo. Faltonia Betitia Proba, poeta cristiá, era irmá deste Probino e esposa de Adelfo.[1] Hermoxeniano era fillo de Proba e Adelfo. Probino e Proba máis vellos, eran fillos de Petronio Probiano, cónsul no 322. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era unha "Anicia", unha irmá de Amnio Anicio Xuliano. Claudia e Adelfo eran fillos de Clodio Celsino e Demetrias.[1] O Probiano máis vello, era un fillo de Petronio Aniano, cónsul no 314. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era "Proba", unha filla de Probo.[1] Probo estivo casado coa súa curmá primeira Anicia Faltonia Proba (aproximadamente 365-410-432), filla de Quinto Clodio Hermoxeniano Olibrio e da esposa Turrenia Anicia Xuliana ou Anicia Faltonia Proba, coa que tivo tres fillos, Anicio Probino, Anicio Hermoxeniano Olibrio e Anicio Petronio Probo.
A carreira de Probo foi unha das máis salientables do momento. Comezou como cuestor e logo converteuse en prefecto urbano.[2][3] Foi procónsul de África no 358[4] e logo prefecto pretoriano catro veces: de Illyricum no 364, de Galia no 366, de Italia, Illyricum e África no 368-375 e de novo en 383-384;[2][4] mentres tanto, ocupou o consulado no 371, co emperador Graciano como colega.[2]
En 372, defendeu a Sirmium contra o ataque bárbaro e nese mesmo ano proclamou a Ambrosio gobernador de Emilia e a Liguria. En 375, Probo foi acusado de corrupción e opresión na extorsión de impostos por Valentiniano I. Serviu ao mando do emperador Valentiniano II, seguíndoo na corte oriental cando Magno Máximo se rebelou en Occidente. Descoñécese a súa data de morte, aínda que vivía no 390 cando, segundo a Vita Ambrosii de Paulino de Milán, dous nobres persas presentáronse ante Teodosio I en Mediolanum pero marcharon ao día seguinte a Roma para ver por si mesmos a Petronio Probo, o orgullo da aristocracia romana, unha lenda na súa propia vida.
Petronio Probo foi enterrado nun mausoleo construído para el pola súa muller Anicia Faltonia Proba no outeiro do Vaticano.[5][6] Como o lugar de enterramento máis prestixioso xunto á tumba de San Pedro da vella basílica de San Pedro xa fora ocupado polo sarctego do predecesor de Probo, o cónsul e praefectus urbanus Xunio Baso, o mausoleo de Probo foi construído inmediatamente fóra da ábsida occidental da basílica.[5][6] Probo foi enterrado en San Pedro moitas décadas antes de que o primeiro papa alí enterrado - o papa León I - fose enterrado no 461, e nunha posición máis próxima á tumba do apóstolo do posible para o mausoleo imperial de Honorio, unido ao cruceiro sur da basílica no principios do século V para os enterros da dinastía teodosiana.[5][6][7]
En varias inscricións, Probo é descrito como "o cumio da casa Anicia" (Aniciae domus culmen), "máis aprendido en todos os temas" (omnibus rebus eruditissimus) e "o cumio da nobreza, a luz da literatura e a elocuencia" (nobilitatis culmen, litterarum et eloquentiae lumen). Estas frases suxiren que foi un mecenas da literatura, incluído o do poeta de Bordeos, Ausonio. Os seus dous fillos, Probino e Olibrio, continuaron a tradición sendo os patróns de Claudiano, quen pinta un retrato laudatorio de Probo no seu Panegyricus dictus Probino et Olybrio consulibus, escrito para celebrar o consulado conxunto dos seus fillos no 395.
Amiano Marcelino represéntao como un home vaidoso e rapaz que:
"Tiña posesións en case todos os puntos do Imperio; algunhas ben e outros mal adquiridas. Había dous homes nel, un amigo leal e sincero, o outro, un inimigo perigoso e vingativo. A pesar do equilibrio e a confianza que lle debían dar as súas inmensas xenerosidades e o hábito do poder, Probo baixaba o ton en canto llo subían a el, non sendo un gran personaxe agás cos humildes. Igual que o peixe non vive fóra do elemento líquido, Probo non respiraba no momento en que non ocupaba algún cargo ou sinecura. Ademais, sempre o impulsaba cara o poder, querendo ou non, o interese dalgunha importante familia, que, non atendendo a regra do deber coa intemperancia dos desexos, quería asegurarse a impunidade, buscando unha alta protección. Porque debemos afirmar que, se persoalmente era incapaz de esixir algo ilícito a un cliente ou a un subordinado, non deixaba, porén, cando había sospeita sobre calquera dos seus, de toma-la súa defensa con razón ou sen ela, aínda que fose en contra da xustiza.[8]
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sexto Petronio Probo |
Predecesor: Valentiniano I e Valente |
Cónsul do Imperio Romano xunto con |
Sucesor: Domicio Modesto e Flavio Arinteo |