Sinus Aestuum

Sinus Aestuum, fotografía da sonda lunar Clementine. Arriba á esquerda obsérvase o gran cráter Eratóstenes; as liñas brancas son parte do sistema de raios do cráter Copérnico á esquerda da imaxe.
Localización do Sinus Aestuum.

Sinus Aestuum é unha baía lunar, máis precisamente, unha formación basáltica de estrutura similar a un mare que se atopa na área central da cara visible da Lúa. O seu nome significa en latín «baía ardente». Foi chamada así polo astrónomo Giovanni Riccioli (1598-1671), denominación que foi aceptada oficialmente pola Unión Astronómica Internacional en 1935.[1]

Características da formación

[editar | editar a fonte]

A superficie basáltica ten unha forma que se aproxima a un círculo de 316.5 quilómetros de diámetro. O centro de Sinus Aestuum está nas coordenadas selenográficas 12° norte e 8° oeste. Cara ao suroeste continúa nunha depresión do terreo de forma redondeada até o ecuador lunar. Esta extensión basáltica, de aspecto similar pero algo máis grande, considérase tamén parte integrante desta mesma formación nalgunhas cartas lunares. O enorme cráter Eratosthenes conforma o límite noroeste do Sinus Aestuum, mentres que os Montes Apenninus marcan o seu límite polo norte. Cara ao leste atópanse o Mare Vaporum e o Sinus Medii, e no sur elévase a montaña que rodea o Fra Mauro. No leste hai un relevo ondulado que marca a transición cara ao Mare Insularum. No bordo occidental (á beira de Eratosthenes) o magma alagou a antiga muralla do cráter Stadius transformándoo nun palimpsesto. Un pouco máis ao sur, o chan mostra unha coloración notoriamente máis escura. Nas inmediacións do cráter Gambart hai un domo de lava. Moi preto de alí produciuse o impacto da sonda lunar Surveyor 2 que en 1966 non logrou aluar correctamente e resultou completamente destruída.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Nomenclatura do IAU no sitio do USGS

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Antonín Rükl: Mond, Mars, Venus. Taschenatlas der erdnächsten Himmelskörper. Artaria-Verlag, Praga 1977, páx. 138-141

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]