Supermarine Baby

Supermarine Baby
Tipo	hidroavión de caza
Fabricante	Supermarine
Deseñado por	William Hargreaves
Primeiro voo	febreiro de 1918
Unidades construídas	1
v c e

O Supermarine Baby (tamén chamado Supermarine N.1B Baby) foi un caza da primeira guerra mundial e un dos primeiros exemplos dun hidroavión de caza monopraza en ser construído no Reino Unido. Foi deseñado por Supermarine para cumprir cunha especificación da Xunta da Mariña que estipulaba que o avión debía acadar os 176 km/h, unha altitude de 6 100 m, e debería ser capaz de ser lanzado dende buques no mar. Cando voou por vez primeira en febreiro de 1918 era o hidroavión máis pequeno e rápido que existía.

O xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves baseou o seu deseño no AD Flying Boat. O Baby recibiu ás plegables, un casco aerodinámico e un motor Hispano-Suiza de 150 cabalos (110 kW). Só se construíu un aparello que tivo un bo rendemento durante as probas, e o avión foi equipado cun motor máis potente en agosto de 1918. Supermarine non conseguiu un contrato de produción xa que o Almirantado decidiu operar os cazas Sopwith Pup e Sopwith Camel a bordo dos barcos. Un dos deseños para o Baby foi a base para outros avións, como o Supermarine Sea Lion I que participou no trofeo Schneider de 1919.

Comisión

O Baby foi deseñado e construído baixo a dirección do dono de Supermarine, Hubert Scott-Paine, que se unira a Pemberton-Billing Limited en 1911. Scott-Paine mercouna ao seu propietario orixinal, Noel Pemberton Billing, en xuño de 1916, e a compañía pasou a chamarse Supermarine Aviation Works Limited. Durante a primeira guerra mundial a empresa continuou especializándose en producir e manter avións navais, como testemuña a súa localización en Woolston, á beira do río Itchen, a súa falta de aeródromo e o mantemento dunha man de obra especializada na construción de embarcacións. Scott-Paine forxou bos vínculos co Departamento do Aire (AD), que asumiu a xurisdición da empresa durante a guerra.^[1]

O Baby destacou por ser o primeiro hidroavión de combate monopraza que foi deseñado e construído no Reino Unido. Deseñouse para cumprir coa especificación N.1B da Xunta da Mariña.^[2] A especificación buscaba un hidroavión de combate monopraza para contrarrestar os avións Brandenburg alemáns que patrullaban o mar do Norte.^[3][4] Tiña que ser capaz de operar dende portahidroavións da Royal Navy e acadar unha velocidade de 176 km/h a 3 000 m, e unha altura de 6 100 m.^[5] O Baby foi fabricado baixo o contrato do Departamento do Aire A.S. 3929.^[6]

Supermarine recibiu un pedido por tres avións.^[2] Ao adxudicar o contrato, o AD estableceu a súa presenza en Supermarine enviando a un dos seus deseñadores principais, Harold Bolas, e os seus adxuntos para supervisar a produción do Baby.^[1]

Deseño e desenvolvemento

Esquema do Supermarine Baby

O Baby foi deseñado polo xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves, que se unira á compañía en 1916. Hargreaves baseou o seu deseño no AD Flying Boat,^[3] un biplano de patrulla marítima e recoñecemento bipraza cun mal rendemento que tiña un corpo tubular flexible e ás separadas por catro puntais verticais que se plegaban cara a adiante.^[7][8]

Hargreaves produciu un deseño para un biplano pusher cun pequeno motor, ás plegables dun só van e unha cola en T.^[9] O casco aerodinámico de madeira do Baby, baseado no deseño usado no AD Flying Boat do deseñador británico Linton Hope, tiña a cabina do piloto no morro.^[5] O motor e a hélice situáronse para minimizar o efecto da pulverización durante a engalaxe.^[3] Inicialmente foi deseñado cun motor Hispano-Suiza de 150 cabalos de potencia (110 kW) que accionaba unha hélice con catro pas.^[4]

O Baby acadou unha velocidade de 189 km/h a nivel do mar e de 180 km/h a 3 000 m.^[10] Aterraba cunha velocidade máxima que variaba dos 87 aos 178 quilómetros por hora. Tiña unha carga alar máxima igual a 36,5 kg/m².^[11]

Historial operacional

O prototipo recibiu o número de serie N59 e voou por primeira vez en febreiro de 1918.^[12][13] Durante as probas demostrou ser rápido e manobrable, pero amosou unha tendencia a enviar auga cara a cabina cando aceleraba. Hargreaves respondeu a este problema realizando polo menos seis deseños alternativos ao casco.^[12] Segundo un número de 1920 da revista Flight, o avión chegou a facer dous loops ese febreiro.^[14]

En agosto de 1918 o avión foi equipado cun motor máis potente Sunbeam Arab de 200 cabalos (150 kW).^[2][13] Tratábase do hidroavión máis pequeno e rápido que existía entón, e a súa avaliación completouse xusto antes do armisticio do 11 de novembro de 1918. O rendemento do Baby foi o suficientemente bo como para conseguir un contrato de produción, que estaba preto de outorgarse ese novembro.^[15]

O Baby nunca operou durante a guerra.^[16] En novembro de 1918 o Royal Naval Air Service estaba xa usando avións terrestres Sopwith Pup para voar ás plataformas a bordo dos barcos, e o seu éxito (e despois o do Sopwith Camel) foi un factor, xunto co final da guerra, que fixo que o goberno británico cancelasse o programa N.1B.^[17] Nese momento, un segundo aviónt (nomeado N60) fora construído, pero nunca chegou a voar.^[15] O N60 entregouse como pezas de reposto para apoar as probas do N59.^[17] Unha terceira máquina (N61) estaba aínda por montar cando o programa foi abandonado, aínda que xa comezara a construción do seu casco.^[10][15]

Legado

Esquema do 'A' Single Seater Flying Boat

O Baby foi probablemente o deseño máis exitoso producido por Supermarine durante a primeira guerra mundial.^[16] O deseño do N61, que contaba cun dos cascos revisados por Hargreaves, foi a base do 'A' Single Seater Flying Boat de Supermarine, chamado posteriormente Sea Lion I cando participou no trofeo Schneider de 1919.^[18][19] O Baby tamén foi a base para os Supermarine Sea King^[20] e Supermarine Walrus (1933), que máis tarde se converteu no avión "observador" estándar utilizado para dirixir os disparos dos buques de guerra equipados con catapulta da Royal Navy.^[4]

O Baby usouse para desenvolver os hidroavións para o trofeo Schneider.^[21] O Sea King evolucionou para converterse no Supermarine Sea Lion II, wque foi o primeiro avión británico en gañar unha competición internacional tras a guerra ao facerse co trofeo Schneider en 1922.^[22]

É probable que Reginald Mitchell, que se uniu a Supermarine en 1916, estivese implicado nos cambios de deseño e na preparación do Sea Lion.^[18]

Especificacións (N.1B Baby)

Datos de Supermarine Aircraft since 1914.^[23]

Característica xerais

• Tripulación: 1
• Lonxitude: 8,03 m
• Envergadura: 9,30 m
• Altura: 3,23 m
• Superficie alar: 28,7 m²
• Peso baleiro: 771 kg
• Peso bruto: 1 055 kg
• Planta de potencia: 1 motor de pistón refrixerado por auga Hispano-Suiza 8B V-8 de 150 hp (porteriormente recibiu un motor de 200 cabalos)
• Hélices: hélice impulsora de paso fixo de madeira de 4 pas

Rendemento

• Velocidade máxima: 187 km/h
• Velocidade de baixada: 92 km/h
• Autonomía: 3 horas
• Teito de servizo: 3 300 m
• Tempo a altitude: 3 050 m en 25 minutos e 10 segundos

Notas

1. Pegram 2016, pp. 16-17
2. Lewis 1979, p. 126
3. Pegram 2016, p. 18
4. Allward 1988, p. 56
5. Andrews & Morgan 1981, pp. 27-28
6. Andrews & Morgan 1981, p. 355
7. Pegram 2016, p. 17
8. "Aerial age weekly.". Aerial age: 15 v. 1915-1922. ISSN 2637-6202. 
9. Andrews & Morgan 1981, pp. 4, 28
10. Andrews & Morgan 1981, p. 28
11. Baldit 1923, p. 26
12. Pegram 2016, p. 19
13. Bruce 1957, p. 647
14. Reed Business Information Ltd (1920-03-18). Flight International Magazine 1920-03-18 (en english). 
15. Pegram 2016, p. 22
16. Andrews & Morgan 1981, p. 4
17. London 2003, p. 37
18. Pegram 2016, p. 23
19. Andrews & Morgan 1981, p. 57
20. Andrews & Morgan 1981, p. 52
21. Andrews & Morgan 1981, p. 23
22. Pegram 2016, p. 36
23. Andrews & Morgan 1981, p. 29

Bibliografía

• Allward, Maurice F. (1988). An Illustrated History of Seaplanes and Flying Boats. New York: Noble & Barnes. ISBN 978-08802-9-286-3. 
• Andrews, Charles Ferdinand; Morgan, Eric B. (1981). Supermarine Aircraft since 1914. London: Putnam. ISBN 978-03701-0-018-0 – vía Google Books. 
• Baldit, M. Albert (1923). "Technical Memorandum No. 194: Atmospheric waves and their Utilization in Soaring Flight". Comptes Rendus (National Advisory Committee for Aeronautics) (2) – vía Google Books. 
• Bruce, J. M. (1957). British Aeroplanes 1914–18. London: Putnam. ISBN 978-03700-0-038-1. 
• Lewis, Peter M. H. (1979). The British Fighter since 1912: sixty-seven years of design and development. London: Putnam. ISBN 9780370302508. OCLC 164626682. 
• London, Peter (2003). British Flying Boats. Stroud, UK: Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-2695-9 – vía Google Books. 
• Pegram, Ralph (2016). Beyond the Spitfire: The Unseen Designs of R.J. Mitchell. Pegram: The History Press. ISBN 978-0-7509-6515-6. 
• Roussel, Mike (2013). Spitfire's Forgotten Designer: the career of Supermarine's Joe Smith. Brimscombe Port: The History Press. ISBN 978-0-7524-8759-5.