No sistema ponderal dos primeiros tempos da República romana, a uncia naceu como unha unidade de peso romano-osca (23 gramos) equivalente á doceava parte dunha libra (nesa época de 273 gramos).[5]
Baixo o sistema libral do aes grave, cunha libra de 327 gramos, emitiuse ocasionalmente como unha moeda de aproximadamente 27 gramos, nos primeiros momentos da produción romana de moeda fundida de bronce.
Os motivos máis recorrentes dos anversos destas bastas moedas con valor dunha uncia eran os cotobelos dunha man (ca.289-245 a. de C), un gran de cebada (ca. 280-245 a. de C.) e o busto dunha alegoría de Roma con casco, neste caso coa proa de barco nos reversos, característica das cuñaxes de bronce desta época (a partir de ca. 240 a. de C.).[6]
A uncia republicana deixou de emitirse a finais do século II.[7]
Xa en tempos do Imperio a uncia reviviu momentaneamente baixo os mandatos de Traxano (98-117d. de C.) e de Hadriano (117-138 d. de C.), como unha pequena moeda de entre 11 e 14 milímetros de diámetro e un peso de entre 0,8 e 1,2 gramos, que probablemente se emitise unicamente para a súa circulación na parte oriental do imperio.[8]
Nos seus anversos, estas novas uncias exhibían o busto do emperador, carente de calquera lenda, e nos reversos as iniciais SC (Senatu Consulto) nunha grilanda.[9][10]