Voo 191 de Delta Air Lines

Voo 191 de Delta Air Lines
Restos do avión
Resumo
Data	2 de agosto de 1985
Causa	perda de control debido a erro do piloto como resultado de voar cara unha microrráfaga
Lugar	aeroporto de Dallas/Fort Worth
Coordenadas
Orixe	Fort Lauderdale-Hollywood
Derradeira escala	aeroporto de Dallas/Fort Worth
Destino	aeroporto dos Ánxeles
Finados	137
Feridos	28
Aeronave
Tipo de aeronave	Lockheed L-1011-385-1 TriStar
Operador	Delta Air Lines
Rexistro	N726DA
Pasaxeiros	152
Tripulación	11
Superviventes	27

O voo 191 de Delta Air Lines era un servizo regular doméstico entre Fort Lauderdale e Os Ánxeles, cunha escala no aeroporto de Dallas/Fort Worth. O 2 de agosto de 1985 o Lockheed L-1011 TriStar que operaba a ruta encontrouse cunha microrráfaga de vento mentres se aproximaba ao aeroporto de Dallas/Fort Worth. O avión chocou contra o chan a unha milla da pista, golpeando un coche preto do aeroporto, e entón esnafrouse con dous tanques de auga e desintegrouse. O accidente matou 137 persoas e feriu 28. A Xunta Nacional de Seguridade no Transporte (NTSB) determinou que o accidente se debeu á decisión da tripulación de voar a través dunha tormenta, á falta de procedementos ou adestramento para evitar ou escapar de microrráfagas, e á falta de información sobre o risco de cizalladuras.

Avión

O avión era un Lockheed L-1011-385-1 TriStar con rexistro N726DA.^[1] Fora entregado a Delta o 28 de febreiro de 1979, e a aeroliña operouno continuamente dende esa data.^[1] O aparello estaba equipado con tres motores Rolls-Royce RB211-22B.

Tripulación

No voo 191 había tres tripulantes na cabina de mando e oito na cabina de pasaxeiros.

O capitán era Edward N. Connors, de 57 anos, que levaba en Delta Air Lines dende 1954. Fora cualificado como capitán do TriStar en 1979 e tiña aprobadas as súas probas de competencia.^[1] O informe da NTSB mencionaba que outra tripulación que voara con Connors antes do accidente describírao como un piloto meticuloso que seguía estritamente as políticas da compañía.^[1] O informe tamén dicía que Connors "desviábase das tormentas aínda que outros voos tomasen rutas máis directas" e "aceptaba voluntariamente as suxestións da súa tripulación".^[1] Dende a súa cualificación en 1979, Connors aprobara as oito inspeccións en ruta que realizara, e o informe da NTSB destaca que recibira "comentarios favirables" en relación á "disciplina e standarización na cabina de mando".^[1] Connors tiña máis de 29 300 horas de voo, 3 000 delas no TriStar.^[1]

O primeiro oficial do voo era Rudolph P. Price Jr, de 42 anos.^[1] Capitáns de Delta que voaran con Price describírono como un "primeiro oficial por riba da media" que tiña un "excelente coñecemento" do TriStar.^[1] Price acumulaba 6 500 horas de voo, incluídas 1 200 no TriStar.^[1] O enxeñeiro de voo era Nick N. Nassick, de 43 anos, que tiña 6 500 horas de voo, incluídas 4 500 no TriStar.^[1][2][3] Compañeiros en Delta describírono como "observador, en alerta, e profesional".^[1]

Había oito asistentes de voo a bordo do avión: Frances Alford, Jenny Amatulli, Freida Artz, Vicki Chavis, Diane Johnson, Alyson Lee, Joan Modzelewski e Wendy Robinson. Jenny Amatulli, Vicki Chavis e Wendy Robinson foron as únicas tripulantes que sobreviviron.^[1]

Notas

1. "Informe do accidente" (PDF). NTSB. Consultado o 2018-12-20. 
2. "Crash of Flight 191: As They Are Remembered". The Dallas Morning News. 11 de agosto de 1985.
3. "Revisiting a Tragedy". www.aopa.org. 2012-05-04. Consultado o 2018-12-27.