Ստորին դասակարգ
Ստորին դասակարգ (անգլ.՝ underclass), բնակչության սոցիալական խումբ, որն առանձնանում է այնպիսի չափանիշներով, ինչպիսիք են արտադրության միջոցների սեփականությունը, եկամտի մակարդակը, զբաղվածության տեսակը, աշխատանքի բարդությունը և այլն։
Ավանդաբար, գիտնականները ստորին դասին դասակարգում են անհատների հետևյալ խմբերը.
- հասարակության ամենաաղքատ և մերժված անդամները, որոնք նման են լյումպեն-պրոլետարիատին, որի մասին գրել է Կառլ Մարքսը (Ուիլյամ Լլոյդ Ուորներ, ամերիկացի սոցիոլոգ, 1930-ական թվականներ)[1]
- «իրենց շահերից բխող դաս, որը բաղկացած է գործազուրկներից, անաշխատունակներից և կես դրույքով աշխատողներից, որոնք քիչ թե շատ անհուսորեն բաժանված են հասարակությունից, չեն մասնակցում դրա կյանքին և չեն կիսում դրա ձգտումները և հաջողությունները» (շվեդ տնտեսագետ Գուննար Միրդալի սահմանումը, 1963 թվական)[2]
- անչափահաս իրավախախտներ, դպրոցներից հեռացված աշակերտներ, թմրամոլներ, միայնակ մայրեր (նպաստով ապրող), հանցագործներ (կողոպտիչներ, սուտենյորներ, թմրավաճառներ), մուրացկաններ և այլն։ Այս հասկացողությունը առաջին անգամ հայտնվել է Հյուսիսային Ամերիկայում լույս տեսնող Թայմ ամսագրում, 1977 թվականի օգոստոսի 29-ին[3] և հետագայում զարգացվել է լրագրող և սոցիոլոգ Քեն Աուլետայի կողմից[2]։
Ցածր դասակարգի առանձնացման ժամանակակից չափանիշներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Հետինդուստրիալ հասարակության փուլին անցումը սահմանում է իր սեփական ճշգրտումներն այն չափանիշների նկատմամբ, որոնց հիման վրա սոցիոլոգները հասարակության մեջ առանձնացնում են ցածր խավը։ Մի շարք հետազոտողներ սրան չեն դասում, օրինակ, գործազուրկներին, քանի որ նրանք առանձին դաս կամ «անդերկլաս» են կազմում։ Այսպես, սոցիոլոգ Գիլբերտի մոդելում ցածր դասի են դասվել կապույտ օձիքագործները, արտադրական ոլորտի աշխատողները, սպասարկման ոլորտի աշխատակիցները և աղքատները, որոնք առավել հաճախ աշխատում են կես դրույքային զբաղվածությամբ[4]։
Ինչ վերաբերում է ժամանակակից ցածր դասի անմիջական գնահատականին, ապա զբաղվածության կառուցվածքի փոփոխության («կապույտ օձիքավորների» նվազում, արտադրության ավտոմատացման շնորհիվ) տեսանկյունից, այս դասին պետք է վերագրել մարդկանց նոր խմբեր։ Մասնավորապես, մենք կարող ենք խոսել ցածր դասի այնպիսի ներկայացուցիչների մասին, ինչպիսիք են սպիտակ օձիքավոր աշխատողները, որոնք զբաղվում են ցածր որակավորում ունեցող ոչ ֆիզիկական աշխատանքով։ Բացի այդ, եթե նախկինում ցածր դասը հստակորեն կազմված էր աշխատողներից, որոնք հասանելիություն չունեն արտադրական կառավարչական գործառույթներում, այսօր գիտնականների կարծիքները բաժանված են։ Ոմանք դեռ դասում են ցածր դասին նրանց, ովքեր զբաղվում են արտադրական գործընթացով և ղեկավարական գործողություն չեն իրականացնում այն դեպքում, երբ մյուսներն ամեն դեպքում ընդունում են աշխատողների կողմից ոչ էական վերհսկողական գործառույթների իրականացման հնարավորությունը[5]։
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ Смелзер Н. Социология / Пер. с англ. Под ред. В. А. Ядова— М.: Феникс, 1998. — С. 284
- ↑ 2,0 2,1 Обратная сторона «революции интеллектуалов»: формирование устойчивого низшего класса // Иноземцев В. Л. Современное постиндустриальное общество: природа, противоречия, перспективы. / Учеб. пособие для студентов вузов. — М.: Логос, 2000. — С. 304
- ↑ «The Underclass» (անգլերեն). Time. 1977 թ․ օգոստոսի 29. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 18-ին.
- ↑ Gilbert D. The American Class Structure in an Age of Growing Inequality. — 2002.
- ↑ Росенко С. И. Низший класс в структуре постиндустриального общества: состояние и тенденции развития // Вестник Санкт-Петербургского университета. — 2015.
Գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Далгатова А. Э. Статус предпринимателя малого бизнеса в условиях социальной мобильности современного российского общества // Вестник Адыгейского государственного университета. Серия 1: Регионоведение: философия, история, социология, юриспруденция, политология, культурология. — 2010. — № 4. — С. 187—191. Архивировано из первоисточника 8 Սեպտեմբերի 2013.
| ||||||
