Ալեքսանդր Գրիգորյան | |
---|---|
Ծնվել է | սեպտեմբերի 28, 1966 (58 տարեկան) |
Ծննդավայր | Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
Քաղաքացիություն | ԽՍՀՄ և Ռուսաստան |
Մասնագիտություն | ֆուտբոլիստ և ֆուտբոլային մարզիչ |
Aleksandr Grigoryan Վիքիպահեստում |
Ալեքսանդր Վիտալիի Գրիգորյան (28 սեպտեմբերի, 1966, Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ ֆուտբոլային մարզիչ։
Ծնվել է Երևանում։ Վեց տարեկան հասակում տեղափոխվել է Կիսլավոդսկ. Զինվորական ծառայությունը անցել է հետևակային զորքերում Ուկրաինայում և Հունգարիայում[1]։ Առաջին մարզչական փորձը ունեցել է 25 տարեկանում Կիսլավոդսկի ֆուտբոլային ակումբներում, երբ հասկացել է, որ որպես ֆուտբոլիստ լուրջ հաջողությունների չի հասնի[2]։
1999—2009թթ․ աշխատել է կանանց ֆուտբոլային ակումբներում և գրանցել է առավելագույն հաջողություններ։ Ամենամեծ հաջողությունը կախված է Պերմի «Զվեզդա-2005» կանանց ֆուտբոլային ակումբի հետ, որը մարզելով 2007 թվականից սկսած որպես գլխավոր մարզիչ՝ նվաճում է բոլոր հնարավոր ռուսական տիտղոսները և նույնիսկ հասնում է կանանց Չեմպիոնների Լիգայի եզրափակիչ, որտեղ պարտվում է գերմանական «Դույսբուրգ-2001» ակումբին։
2011 թվականի հունվարից եղել է Մերձմոսկովյան Խիմկիի գլխավոր մարզիչը[3]։
2011 թվականի հոկտեմբերից մինչև 2012 թվականի դեկտեմբերը եղել է Խաբարովսկի «ԲՄԱ-Էներգիա» ակումբի գլխավոր մարզիչը[4]։
2013 թվականին մարզել է Պյատիգորսկի «Մաշուկ-ԿՄՎ» ֆուտբոլային ակումբը[5]։
2013 թվականի հունիսի 7-ին գլխավորել է «Լուչ-Էներգիա» ակումբը[6], ակումբի հետ Գրիգորյանը հասնում է մի շարք հաջողությունների, որոնցից ամենանշանավորը ՖԱԼ-ի Գավաթ 2014 հաղթանակն էր, եզրափակիչում հաղթելով Մոսկվայի Տորպեդո ֆուտբոլային ակումբին։ Այս հաջողությունները նպաստում են պայմանագրի թարմացմանը և 2014 թվականի նոյեմբերի 7-ին Գրիգորյանը երկարաձգում է պայմանագիրը[7], սակայն ակումբի ֆինանսական խնդիրների պատճառով շատ արագ խզում է պայմանագիրը։
2014 թվականի դեկտեմբերի 4-ին գլխավորում է Լենինգրադի մարզի «Տոսնո» ակումբը[8]։
2015 թվականին վերադառնում է Խաբարովսկի «ԲՄԱ-Էներգիա»[9]։
2017 թվականի հունվարի 5-ին նշանակվում է Մախաչկալայի «Անժի» ակումբի գլխավոր մարզիչ[10], որտեղ ևս շատ կարճ կարիերա է ունենում։
Նույն թվականի օգստոսի 16-ին գլխավորում է Մոսկվայի «Արարատ» ֆուտբոլային ակումբը[11], բայց հոկտեմբերի 26-ին լքում է ակումբը[12][13]։
Դեկտեմբերի 26-ին դարձյալ գլխավորում է Վլադիվաստոկի «Լուչ-Էներգիա» ակումբը։ Գրիգորյանի նշանակումը առաջացնում է ակումբի որոշ երկրպագուների դժգոհությունը[14], ովքեր մասնավորապես մարզչին ուղղված վիրավորական ուղերձներ պարունակող պաստառներ են բերում մարզադաշտ[15], նա էլ իր հերթին թույլ է տալիս վիրավորական արտահայտություններ երկրպագուների նկատմամբ։ Գրիգորյանի և երկրպագուների հարաբերությունները շատ հետաքրքիր ընթացք են ստանում, երբ երկրպագուները մարզադաշտ են բերում մի աքլոր և նետում մարզչի ուղղությամբ, ուշագրավ է որ դեպքին անդրադարձել են նաև հանրաճանաչ «Վաշինգտոն Փոստ» и «Նյու Յորք Թայմս» օրաթերթերը[16][17][18][19]։
2018 թվականի օգոստոսի 15-ին վերադառնում է կանանց ֆուտբոլ՝ նշանակվելով ԲԿՄԱ ֆուտբոլային ակումբի գլխավոր մարզիչ[20]։
Նույն թվականի ապրիլի 22-ին դառնում է Տամբով քաղաքի «Տամբով»[21] ֆուտբոլային ակումբը[22]։
2019 թվականից գալիս է Հայաստան և ստանձնում «Ուրարտու» ֆուտբոլային ակումբի ղեկը[23][24]։
2021 թվականի մայիսի 20-ից գլխավորում է «Ալաշկերտ» ակումբը, որի հետ էլ ամենաբարձր ցուցանիշներն է գրանցում իր ողջ կարիերայի ընթացքում դառնալով Հայաստանի Բարձրագույն Խմբի 2020-21 առաջնության հաղթող, ինչն էլ հնարավորություն է տալիս Ալաշկերտին բավականին լավ հանդես գալ եվրոգավաթներում՝ դառնալով հայկական առաջին ֆուտբոլային ակումբը, որը հանդես է եկել եվրոգավաթների խմբային փուլում։
2021 թվականի սեպտեմբերի 30-ին կրկին վերադառնում է կանանց ֆուտբոլ և կրկին նշանակվում ԲԿՄԱ ֆուտբոլային ակումբի գլխավոր մարզիչ[25]։ 2022 թվականի հոկտեմբերի 17-ին պայմանագիրը խզվում է, ընդ որում պայմանագրի խզումից մեկ օր առաջ Գրիգորյանը հայտարարում է, թե հույս ունի, որ դա իր վերջին փորձը կլինի կանանց ֆուտբոլում[26][27]։
2023 թվականի մայիսի 17-ից մինչ այժմ գլխավորում է Ռուսաստանի Առաջին Լիգայում հանդես եկող «Կուբան» ֆուտբոլային ակումբը։
«Լադա» (կանանց ակումբ)
«Զվեզդա-2005» (կանանց ակումբ)
«Լուչ-Էներգիա»
«Տամբով»
«Ալաշկերտ»
Ամուսնացած է, ունի երեք աղջիկ[2][28]։