Աղջիկը և կոկորդիլոսը ռուս.՝ Девочка и крокодил | |
---|---|
Երկիր | ![]() |
Ժանր | կինոկատակերգություն |
Թվական | 1956 |
Լեզու | ռուսերեն |
Ռեժիսոր | Իսաակ Մենակեր և Իոսիֆ Գինդին |
Սցենարի հեղինակ | Նինա Գերնետ |
Դերակատարներ | Ելենա Գրանոսվսկայա |
Երաժշտություն | Գալինա Ուստվոլսկայա |
Կինոընկերություն | Լենֆիլմ |
«Աղջիկն ու կոկորդիլոսը» (ռուս.՝ «Девочка и крокодил»), 1956 թվականի խորհրդային սև-սպիտակ գեղարվեստական ֆիլմ, որը բեմադրել են ռեժիսորներ Իոսիֆ Գինդինը և Իսահակ Մենաքերը[1][2][3] «Լենֆիլմ» կինոստուդիայում Նինա Գեռնետի ու Գրիգորի Յագֆելդի սցենարով, որի հիման վրա նրանք մեկ տարի անց թողարկել են «Կատյան և կոկորդիլոսը» վիպակը, որը նույնպես էկրանավորվել է 1966 թվականին Չեխոսլովակիայում։ Նկարահանումների հիմնական մասը տեղի է ունեցել Օդեսայում։
Ֆիլմի պրեմիերան ԽՍՀՄ-ում տեղի է ունեցել 1957 թվական մարտի 27-ին։
Կատյան պատահաբար փողոցում ծանոթանում է մի տղայի հետ, որը նստած է երկու վանդակների ու երկու տուփերի մոտ։ Վանդակներում ճագարներ են ու սարյակ, իսկ արկղերում՝ կրիա և իսկական կոկորդիլոս։ Միտյան Կատյային պատմում է իր տխուր պատմությունը։ Նրա հայրը՝ հեռավոր նավարկության նավաստին, Աֆրիկայից ձու է բերել, որից հետո կոկորդիլոս է դուրս եկել։ Սկզբում Միտյայի մայրը սիրում է նրան, բայց կոկորդիլոսն աստիճանաբար մեծանում է և սկսում է նրան ավելի ու ավելի քիչ դուր գալ։ Իսկ երբ Միտյան կարդում է Ալֆրեդ Բրեմի «Կենդանիների կյանքը» և անզգուշորեն տեղեկացնում է մորը, որ իրենց կոկորդիլոսը իսպոլիական մադագասկարյան է Նեղոսյան կոկորդիլոսների ցեղից, մայր ինքն էլ կարդում է գիրքն ու սարսափով հասկանում է, որ նախ՝ մեծ է վտանգը, որ մի օր կոկորդիլոսը կուտի իրենց, և երկրորդ՝ նա կարող է աճել մինչև 10 մետր երկարությամբ և պարզապես չի տեղավորվի իրենց բնակարանում։ Իրավիճակի սրումն իր գագաթնակետին է հասնում այն ժամանակ, երբ Միտյայի դպրոցում ամառային արձակուրդների ժամանակ կենդանի անկյունը փակվում է վերանորոգման համար, և Միտյան տուն է տանում երկու ճագար, կրիա և սարյակ։ Մայրը համաձայն է կենդանիներին հանդուրժել մինչև աշուն, եթե նրանց հետ Միտյան կենդանի անկյուն տանի նաև կոկորդիլոսին։ Ամեն ինչ նորմալ է ընթանում, բայց մի օր, երբ ընտանիքը նախաճաշում է, կոկորդիլոսը սեղանի վրայից քաշում է սփռոցը, որից հետո Միտյան ստիպված է լինում կենդանիներին տանել փողոց։
Այժմ նա մտածում է, որ պետք է ինչ-որ տեղ տեղավորի կենդանիներին, որպեսզի կարողանա գնալ քաղաք՝ իր ընկերոջ մոտ, որը կարող է նրանց պահել մինչև ամռան վերջը։ Կատյան անմիջապես առաջարկում է կենդանիներին պահել իր մոտ։
|