Աննա Կանոպացկայա

Աննա Կանոպացկայա
Կուսակցություն՝	Միավորված քաղաքացիական կուսակցություն
Կրթություն՝	Բելառուսի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետ
Մասնագիտություն՝	իրավաբան և քաղաքական գործիչ
Ծննդյան օր	հոկտեմբերի 29, 1976(1976-10-29)[1] (48 տարեկան)
Ծննդավայր	Մինսկ, Բելառուսական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	ԽՍՀՄ և  Բելառուս

Աննա Անատոլևնա Կանոպացկայա (բելառուս․՝ Ганна Анатолеўна Канапацкая, հոկտեմբերի 29, 1976(1976-10-29)^[1], Մինսկ, Բելառուսական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), քաղաքական գործիչ, գործարար, իրավաբան։ 2016-2019 թվականներին Բելառուսի Հանրապետության Ազգային ժողովի Ներկայացուցիչների պալատի վեցերորդ գումարման պատգամավոր էր, 2020 թվականի Բելառուսի Հանրապետության նախագահի թեկնածու։

Կենսագրություն

Ծնվել է 1976 թվականի հոկտեմբերի 29-ին Մինսկ քաղաքում։ Հայրը՝ Անատոլի Տրուխանովիչը, Բելառուսի առաջին պաշտոնական դոլարային միլիոնատեր էր^[2]։ Մայրը տնային տնտեսուհի էր։ Քույրը՝ Դարյան, յոթ տարով փորք է Աննայից^[3]։

Ավարտել է Մինսկի թիվ 55 դպրոցը, ապա Բելառուսի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը՝ «իրավագիտություն» մասնագիտությամբ։ Աշխատել է «Գրինրեյ» ՍՊԸ-ի տնօրեն, որին մատուցել է իրավաբանական ծառայություններ^[4][5]։ Անատոլի Լեբեդկոյի խոսքերով՝ «գիտի օտար լեզուներ», շփվել է ռուսերենով, սակայն պնդել, որ պատրաստ է անցնել բելառուսերենի^[6]։ 1995 թվականից մինչև 2019 թվականը Միավորված քաղաքացիական կուսակցության անդամ էր^[7]։ 2013-2016 թվականներին Միացյալ քաղաքացիական կուսակցության Մինսկի քաղաքային կազմակերպության նախագահն էր։ 2016 թվականի սեպտեմբերից կուսակցության քաղխորհրդի անդամ է, որի շրջանակներում գործարարների հետ ղեկավարել է աշխատանքի հանձնաժողովը^[8]։

Հասարակական-քաղաքական գործունեություն

Աննա Կանոպացկայան ընդդիմության մեջ էր Լուկաշենկոյի իշխող ռեժիմի դեմ^{[9][10][11][12][13]}։ 2012 թվականին մասնակցել է Բելառուսի Հանրապետության հինգերորդ գումարման Ազգային ժողովի Ներկայացուցիչների պալատի պատգամավորների ընտրությանը, իսկ 2014 թվականին Բելառուսի Հանրապետության պատգամավորների տեղական խորհուրդների պատգամավորական ընտրություններին^[14]։ Վարչական պատասխանատվության է ենթարկվել քաղբանտարկյալների հետ համերաշխության ակցիայի համար^[6]։

2016 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում՝ սեպտեմբերի 11-ին, Կանոպացկայան ընտրվել է Ներկայացուցիչների պալատի պատգամավոր՝ Մինսկ քաղաքի Հոկտեմբերյան թիվ 97 ընտրատարածքից։ Նա տնտեսական քաղաքականության մշտական հանձնաժողովի անդամ էր։ Բելառուսի Հանրապետության Ազգային ժողովի պատվիրակության անդամ էր՝ Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովի հետ շփումներ իրականացնելու նպատակով։ Աննա Կանոպացկայան Բելառուսի Հանրապետության Ազգային ժողովի՝ Քուվեյթի Պետության խորհրդարանի, Մարոկկոյի Թագավորության խորհրդարանի, Սինգապուրի Հանրապետության խորհրդարանի, Սլովենիայի Հանրապետության խորհրդարանի հետ համագործակցության հարցերով աշխատանքային խմբերի անդամ էր^[8]։

Կանոպացկայան պատասխանատու էր Ներկայացուցիչների պալատի տնտեսական քաղաքականության հարցերով մշտական հանձնաժողովում «պետական-մասնավոր գործընկերության հարցերով Բելառուսի Հանրապետության որոշ օրենքներում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» Բելառուսի Հանրապետության օրենքի նախագծի նախապատրաստման համար^[15]։

Լինելով խորհրդարանի պատգամավոր՝ Կանոպացկայան հանդես է եկել Ռուսաստանի հետ միութենական պետության մասին պայմանագրի խզման օգտին և Բելառուսում քննադատել Ռուսաստանի Դաշնության այն ժամանակվա դեսպան Միխայիլ Բաբիչին^[16]։

2017 թվականի հունվարի 26-ին Կանոպացկայան լրատվամիջոցների համար հարցազրույց է անցկացրել Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովի քաղաքական հարցերի և ժողովրդավարության հանձնաժողովի նիստի արդյունքների վերաբերյալ, որը տեղի է ունեցել հունվարի 24-ին Ստրասբուրգում (Ֆրանսիա)՝ այդ կազմակերպության ձմեռային նստաշրջանի շրջանակներում^[17]։

2017 թվականի հունիսի 27-ից 28-ը Կանոպացկայան Եվրախորհրդարանում մասնակցել է Բելառուսի իրավիճակի վերաբերյալ խորհրդարանական լսումներին, ինչի համար զրկվել է աշխատանքային օրերի վճարումից^[18]։

Մասնակցություն 2020 թվականի նախագահական ընտրություններին

2020 թվականի մայիսի 12-ին Աննա Կանոպացկայան առաջադրվել է Բելառուսի Հանրապետության նախագահի թեկնածու։ Մայիսի 20-ին գրանցել է 1314 հոգանոց նախաձեռնող խումբ։ Հունիսի 10-ին հաղորդել է, որ իրեն հաջողվել է հավաքել թեկնածուի գրանցման համար անհրաժեշտ 100 հազար ստորագրություն^[19]։ Մինչև հունիսի 29-ը հայտարարել էր Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի 110 հազար ստորագրություն ներկայացնելու մասին, սակայն հունիսի 30-ին ԿԸՀ-ն հայտնել էր, որ բոլոր ստուգումներից հետո Կանոպացկայայի մոտ մնացել է միայն 146 588 իրական ստորագրություն^[20]։ 2020 թվականի հուլիսի 18-ին հրաժարվել է մասնակցել հեռուստաբանավեճերին՝ հայտարարելով․ «Որպես փորձառու և կայացած քաղաքական գործիչ՝ ես ոչ իրավունք, ոչ ցանկություն ունեմ մրցելու ակնհայտ ավելի թույլ ընդդիմախոսների հետ։ Ես շուտով դեռ ղեկավարելու եմ երկիրը»^[21]։ Հուլիսի 20-ին հայտնի է դարձել, որ Աննա Կանոպացկայան նախագահի գրանցված թեկնածուներից միակն էր, որը չի պատրաստվել հանդիպումներ անցկացնել ընտրողների հետ^[22]։

Ըստ ԿԸՀ նախնական տվյալների՝ օգոստոսի 9-ի ընտրություններում Կանոպացկայան ստացել է ընտրողների ձայների 1,68 %-ը՝ ընդամենը մոտ 98 հազար ձայն^[16]։ Ընտրություններից հետո հայտարարել է Ազգային դեմոկրատական կուսակցություն ստեղծելու մտադրության մասին^[23]։

Քննադատություն

Բելառուսի ռազմավարական հետազոտությունների ինստիտուտի վերլուծաբան Վադիմ Մոժեյկոն կարծում է, որ ընտրություններում Աննա Կանոպացկայան մրցակցել է ոչ թե գործող նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի, այլ այլընտրանքային թեկնածուների հետ։ Մոժեյկոյի կարծիքով՝ Կանոպացկայի մարտավարությունն է «հայհոյել ոչ այնքան գործող իշխանություններին, որքան մյուս բոլոր թեկնածուներին»^[24]։

Անձնական կյանք

2020 թվականի օգոստոսին Աննա Կանոպացկայան վաղուց ամուսնալուծված էր, ունեցել է երկու երեխա՝ որդի և դուստր։ Որդին 21-ամյա Ալեքսեյն է, որը Բելառուսի պետական համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետի ուսանող է, իսկ դուստրը 18-ամյա Անաստասիան է, որը սովորում է Ավստրիայում^{[3][25][26][27]}։

Ծանոթագրություններ

1. https://www.svaboda.org/a/hanna-kanapackaja-jurystka-razviedzienaja-dacka-liehalnaha-bielaruskaha-miljanera/27982449.html
2. ««Сказал Ане: в неудачах ищи причину в себе». Первый миллионер — отец Канопацкой — о бизнесе и Лукашенко». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 17-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
3. «Tut.by, 2 августа 2020. Анна Канопацкая: «Уверена на 100 процентов, что буду президентом Беларуси». Канопацкая — о политике и личной жизни». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ օգոստոսի 3-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
4. «Выборы депутатов Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь». vybory2016.by. 2016 թ․ սեպտեմբերի 11. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
5. «Ганна Канапацкая: юрыстка, разьведзеная, дачка «легальнага беларускага мільянэра»». Радыё Свабода. 2016 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
6. «Анна Канопацкая: «Если получится слаженная работа, то заявим о себе и на президентских выборах»». Комсомольская Правда. 2016 թ․ սեպտեմբերի 13. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
7. ««За утрату доверия партии». Канопацкая своё исключение из ОГП называет репрессиями». tut.by. 2019 թ․ դեկտեմբերի 1. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 2-ին. Վերցված է 2020 թ․ փետրվարի 16-ին.
8. «Официальный сайт Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь». Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 5-ին.
9. «Лукашенко сыграл в оппозицию?». Радыё Свабода. 2016 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
10. «В Белорусский парламент прошли оппозиционеры». Комсомольская Правда. 2016 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
11. «Белорусской оппозиции нашлось место в парламенте». Коммерсантъ. 2016 թ․ սեպտեմբերի 13. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
12. «Белорусская оппозиция впервые за 20 лет получила места в парламенте». Эхо Москвы. 2016 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 29-ին.
13. «Охрана, неприкосновенность, пенсия. Канопацкая предлагает закон о гарантиях для экс-президента Беларуси». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 14-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
14. «Депутат Анна КАНОПАЦКАЯ: найти баланс интересов бизнеса и государства». Экономическая газета. 2017 թ․ փետրվարի 21. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 5-ին.
15. «10 ноября 2016 года под председательством В.А.Щепова состоялось расширенное заседание Постоянной комиссии Палаты представителей по экономической политике, в котором приняли участие ответственные работники Министерства экономики Республики Беларусь. | Новости | Официальный сайт Палаты Представителей Национального собрания Республики Беларусь». www.house.gov.by. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 27-ին.
16. «Второй день протестов после президентских выборов в Белоруссии. Главное. Кто боролся за пост президента Белоруссии». Росбизнесконсалтинг. 2020 թ․ օգոստոսի 10. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 10-ին.
17. «Брифинг для журналистов средств массовой информации». www.house.gov.by. 2017 թ․ հունվարի 27. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 27-ին.
18. «Канопацкой урезали зарплату за выезд из страны без разрешения Администрации президента». TUT.BY. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 27-ին. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 27-ին.
19. «Канопацкая заявила о сборе необходимых 100 тысяч подписей». TUT.by. 2020 թ․ հունիսի 10. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հունիսի 10-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 19-ին.
20. «ЦИК рассказал, сколько подписей сдали претенденты в президенты для регистрации кандидатами». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 30-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
21. ««Как человек взрослый и политикответственный». Канопацкая заявила об отказе от участия в дебатах». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 19-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
22. «Кандидаты сообщили в ЦИК, сколько проведут встреч с избирателями». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 22-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.
23. Канопацкая задумала создать национально-демократическую партию
24. «"База для протестов есть" - Интервью с аналитиком, почему никто не знает рейтинга кандидатов и какие настроения в обществе» (ռուսերեն). Telegraf.by. 2020 թ․ հունիսի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 21-ին.
25. Еврорадио, 12 июня 2020. Анна Канопацкая: моя семья много потеряла из-за того, что я пошла в политику
26. ТАСС, 26 июля 2020. Кандидат в президенты Белоруссии Анна Канопацкая рассказала об угрозах в её адрес. Угрозы также поступают в адрес её детей
27. «Белорусский партизан (перепечатка с «Радио Свобода»), 12 сентября 2016. Анна Канопацкая: юрист, разведена, дочь «легального белорусского миллионера»». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին.