Բարի առավոտ ռուս.՝ Доброе утро | |
---|---|
Երկիր | ![]() |
Ժանր | կինոկատակերգություն |
Թվական | 1955 |
Լեզու | ռուսերեն |
Ռեժիսոր | Անդրեյ Ֆրոլով |
Սցենարի հեղինակ | Լեոնիդ Մալյուգին |
Դերակատարներ | Տատյանա Կոնյուխովա, Յուրի Սարանցև, Իզոլդա Իզվիցկայա, Լև Դուրով, Վլադիմիր Անդրեև, Նինա Ագապովա, Եվգենի Մատվեև, Իվան Լյուբեզնով, Աֆանասի Բելով, Միխայիլ Պուգովկին, Նիկոլայ Սմորչկով, Սերաֆիմա Խոլինա, Մարգարիտա Կրինիցինա, Սվետլանա Խարիտոնովա, Սվետլանա Դրուժինինա և Մարգարիտա Ժարովա |
Երաժշտություն | Վասիլի Սոլովյով-Սեդոյ |
Կինոընկերություն | Մոսֆիլմ |
«Բարի առավոտ» (ռուս.՝ «Доброе утро»), խորհրդային գեղարվեստական ֆիլմ, որը նկարահանել է ռեժիսոր Անդրեյ Ֆրոլովը[1][2] «Մոսֆիլմ» կինոստուդիայում 1955 թվականին։
Հանգիստ և ամաչկոտ աղջիկ Եկատերինա Գոլովանը աշխատանքի է ուղարկվում Կուբանում (Կրասնոդարի երկրամաս) ավտոմայրուղու շինարարության վրա՝ ունենալով վարորդի մասնագիտություն։ Երիտասարդ բանվորները շատ ջերմ են ընդունում երիտասարդ պրակտիկանտին և ամեն ինչում նրան օգնում են։ Ժամանակի ընթացքում Եկատերինան սիրահարվում է նրանցից մեկին՝ աշխատանքի առաջավոր, էքսկավատորի վարորդ Վասիլի Պլոտնիկովին։ Նա շատ ուրախ, կենսուրախ տղա է, ընկերախմբի հոգին ու բոլոր աղջիկների սիրելին, բայց զբաղված է բացառապես իր անձով, տարված է միայն իր սեփական փառքով ու հաջողությամբ, և ուշադրություն չի դարձնում Եկատերինային։ Պլոտնիկովի էքսկավատորի մոտ ինքնաթափ բեռնատարի վրա աշխատանքը չի ստացվում, և Եկատերինան անցնում է մեկ այլ վայրում աշխատանքի, որտեղ նա դառնում է տեղամասի պետ Ուշատովի անձնական վարորդը, սակայն շուտով քննադատության համար նա տեղափոխվում է աշխատելու հետ մնացող էքսկավատորավար Լաստոչկինի մոտ։ Այստեղ արագ դրսևորվում է աղջկա ամուր բնավորությունը, և այն դառնում է շինարարության առաջավոր աշխատող։
Մի օր Եկատերինայի լավագույն փորձը ուսումնասիրելու համար գալիս է հարևան տարածքներից պատվիրակություն, որի կազմում է Վասիլի Պլոտնիկովը։ Ֆիլմը ավարտվում է նրանով, որ Վասիլին և Եկատերինան միասին գնում են հերթական մայրուղու կառուցմանը մասնակցելու։
Անդրեյ Ֆրոլովի ֆիլմը 344-րդն է խորհրդային արտադրության ամենահասութաբեր ֆիլմերի ցանկում։ Այն դիտել են 31 միլիոն ռուս հանդիսատես[7]։
Կինոքննադատ Ռոստիսլավ Յուրենևը կարծում էր, որ ֆիլմում «կան կենդանի մտքեր խորհրդային երիտասարդների աշխատանքային բարոյականության մասին, ճշմարիտ դրական կերպարներ և թարմ քննադատական ինտոնացիաներ»[8]։ Ընդ որում, նա հավելել է, որ ֆիլմում իսկական սրամտություն չի եղել[9]։ «Ե՛վ «Բարի առավոտ», և՛ «Հանրախանութի ցուցափեղկին» ֆիլմում,— գրել է քննադատը,— ռեժիսուրան ավելի թույլ էր, քան դրամատուրգիան, որը նույնպես չէր փայլում հատուկ արժանիքներով»[9]։
|