Բուրայհա

Բուրայհա կամ Դեկադենտ դպրոց (無頼派, անպատասխանատվության և դեկանդության դպրոց) գրողների խումբ, որն արտահայտում էր Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին հաջորդող տարիներին աննպատակությունն ու ինքնության ճգնաժամը հետպատերազմական Ճապոնիայում^[1]։ Թեև նրանք իրական գրական դպրոց չէին կազմում, Բուրայհայի գրողները միմյանց հետ կապված էին թեմայի և գրական ոճի նկատմամբ նմանատիպ մոտեցմամբ: Բուրայհայի ստեղծագործությունների գլխավոր հերոսները հիմնականում հակահերոսներ էին, որոնք աննպատակ կյանք էին վարում։

Գրողներ

Բուրայհա տերմինը հիմնականում վերաբերում էր Անգո Սակագուչիին, Օսամու Դազային և Սակունոսուկե Օդային, սակայն այն նաև հաճախ վերաբերում էր ուրիշ գրողների, ինչպիսիք են Ջուն Իշիկավան, Սեյ Իտտոն, Ջուն Տակամին, Տանակա Հիդեմիցուն և Կազուո Դանը։ Ըստ Տակեո Օկունոյի՝ խումբը ներառում էր նաև Միյոշի Ջուրոն և Տայկո Հիրաբայաշին:

Գրողների ապրելակերպ

Բուրայհայի գրողներին արևմուտքում հաճախ անվանում են «դեկադենտ» իրենց վարած անկումային ապրելակերպի, բարերում ժամանակ անցկացնելու, թմրամիջոցներ օգտագործելու և հաճախակի անկանոն սեռական հարաբերություններ ունենալու պատճառով։ Դրա վառ օրինակն է Անգո Սակագուչին, որը ցնցեց ճապոնական հանրությանը «Դեկադանսի մասին դիսկուրս» (堕落論, դարակուրոն) վերնագրով էսսեի հրապարակմամբ։ Սա, ըստ քննադատներից մեկի, «թույլ տվեց ճապոնացի ժողովրդին, հատկապես երիտասարդությանը, վերականգնել իրենց ինքնագնահատականը և վերսկսել կյանքը նույն հունով հետպատերազմյան ժամանակաշրջանում»:

Տերմին

«Բուրայ» տերմինը, որը խմբին շնորհվել է պահպանողական քննադատների կողմից, բառացիորեն նշանակում է անվստահելի, և վերաբերում է այն մարդկանց, ում վարքագիծը հակասում է ավանդական սոցիալական դրվածքներին: Իրենց ստեղծագործությունների դիվերսիոն բնույթի պատճառով նրանք սկզբում կոչվում էին Շինգեսակուհա (新戯作派, Նոր Գեսակու դպրոց) Էդո դարաշրջանի գրական շարժումից հետո^[2]:

Ծանոթագրություններ

1. Orbaugh, Sharalyn. Bruce Fulton, Joshoua S. Mostow (ed.). The Columbia Companion to Modern East Asian Literature; Part II Japan. Columbia University Press. ISBN 0231113145.
2. Smith, Ian. "Darakuron," an essay by Sakaguchi Ango. Translated with a critical essay by Ian Smith, Sakaguchi Ango and the Morality of Decadence (English). Ph. D. Dissertation; University of Oregon. Արխիվացված օրիգինալից February 12, 2006-ին. Վերցված է April 7, 2006-ին. «Sakaguchi Ango viewed the end of the war as an opportunity for the Japanese people to discover their own subjective identities. But the only way they could begin to accomplish this, he insisted, was by falling to the very depths of decadence to cleanse themselves of the moral coding to which they not only submitted but actively embraced.»

Գրականություն

• Literary Mischief: Sakaguchi Ango, Culture, and the War, edited by James Dorsey and Doug Slaymaker, with translations by James Dorsey. Lanham, MA: Lexington Books, 2010. (Critical essays by Doug Slaymaker, James Dorsey, Robert Steen, Karatani Kojin, and Ogino Anna; translations of "Nihon bunka shikan" [A Personal View of Japanese Culture, 1942], "Shinju" [Pearls, 1942], "Darakuron" [Discourse on Decadence, 1946], and "Zoku darakuron" [Discourse on Decadence, Part II, 1946].)
• Dorsey, James. “Culture, Nationalism, and Sakaguchi Ango,” Journal of Japanese Studies vol. 27, no. 2 (Summer 2001), pp. 347~379.
• Dorsey, James. “Sakaguchi Ango,” in Modern Japanese Writers, ed. Jay Rubin (New York: Charles Scribner's Sons, 2000), pp. 31~48.