Բրոնխաթոքային դիսպլազիա (ԲԹԴ), թոքերի քրոնիկական հիվանդություն է, որի դեպքում անհաս նորածինները, սովորաբար նրանք, ովքեր բուժվել են թթվածնի բարձր խտությամբ, երկարաժամկետ թթվածնակախվածություն ունեն[1]։ Ալվեոլները, որոնք առկա են, բավականաչափ հասուն չեն իրենց ֆունկցիան բավարար կատարելու համար[2]։ Այն ավելի հաճախ հանդիպում է մարմնի ցածր քաշ (ՄՑՔ) ունեցող նորածինների և նրանց մոտ, ովքեր երկարատև մեխանիկական օդափոխություն են ստացել՝ շնչառական դիսթրես համախտանիշը (ՇԴՀ) բուժելու նպատակով[3]։
Ներկայումս ըստ ծանրության աստիճանի ԲԹԴ-ն դասակարգվում է՝ թեթև, միջին և ծանր։ Այն փոխկապակցված է նորածնի հասունության, աճի և հիվանդության ընդհանուր ծանրության հետ[4][5]։
Կրծքավանդակի ռենտգեն հետազոտությամբ արձանագրվում է բարձր օդակրություն, ցածր տեղակայված դիաֆրագմա, ատելեկտազ, կիստոզ փոխություններ։
Բրոնխաթոքային դիսպլազիա ունեցող նորածինների մոտ հաճախ են հանդիպում կերակրման հետ կապված խնդիրներ, որպես երկարատև ինտուբացիայի արդյունք։ Նման նորածինների մոտ հաճախ դիտվում է օրալ-տակտիլ գերզգայունություն(նաև հայտնի է որպես օրալ ավերսիա)[6]։
Երկարատև և բարձր հոսքով թթվածնի մատակարարումը անհաս նորածինների մոտ առաջացնում է նեկրոտիկ բրոնխիոլիտ և ալվեոլային միջնապատերի վնասում՝ բորբոքումով և սպիագոյացմամբ։ Սա հանգեցնում է հիպոքսեմիայի։ Այսօր պայմանավորված սուրֆակտանտի կիրառմամբ, բարձր հաճախականությամբ թոքերի օդափոխությամբ, ԲԹԴ-ով նորածինները շատ ավելի մեղմ վնասվածքներ են ստանում՝ առանց նեկրոտիկ բրոնխիոլիտի կամ ալվեոլային միջնապատի ֆիբրոզի։ Փոխարենը, սովորաբար կան միատեսակ լայնացած ացինուսներ՝ բարակ ալվեոլային միջնապատերով և քիչ ինտերստիցիալ ֆիբրոզով կամ դրա բացակայությամբ։ Այդ ամենը հաճախ զարգանում է ծնվելուց հետո առաջին 4 շաբաթվա ընթացքում։
Բրոնխաթոքային դիսպլազիա ունեցող նորածինները հաճախ բուժվում են միզամուղներով, որոնք նվազեցնում են հեղուկի քանակը ալվեոլներում, որտեղ տեղի է ունենում գազափոխանակությունը, և բրոնխոդիլատորներով, որոնք թուլացնում են շնչուղիների մկանները՝ շնչառությունը հեշտացնելու նպատակով[7]։ Բրոնխաթոքային դիսպլազիան մեղմելու համար կոֆեինը ևս մեկ հաճախ օգտագործվող մեթոդ է, որը նվազեցնում է բորբոքումն ու մեծացնում թոքերի ծավալը՝ դրանով իսկ մեծացնելով էքստուբացիայի հաջողությունը և նվազեցնելով մեխանիկական օդափոխության տևողությունը[8]։ Վիրուսային իմունիզացիան ևս կարևոր է այս երեխաների համար, ովքեր շնչառական ուղիներ վարակ ներթափանցելու ավելի բարձր ռիսկ ունեն[7]։
Կա ապացույց, որ 7 օրականից փոքր երեխաներին տրվող ստերոիդները (համակարգային կորտիկոստերոիդային բուժում) կարող են կանխել բրոնխաթոքային դիսպլազիան[9]։ Այս բուժումը կարող է մեծացնել նյարդային խանգարումների զարգացման ռիսկը (ուղեղային կաթված) և ստամոքս-աղիքային տրակտի պերֆորացիայի վտանգը[9]։
7 օրական և ավելի բարձր երեխաների համար «հետծննդյան ուշ համակարգային կորտիկոստերոիդային բուժումը» կարող է նվազեցնել մահվան և բրոնխոթոքային դիսպլազիայի վտանգը[10]։ Որոշ ապացույցներ կան, որ այս բուժումը չի մեծացնում ուղեղային կաթվածի վտանգը, այնուամենայնիվ, երկարաժամկետ հետազոտություններ են անհրաժեշտ՝ հաշվի առնելով նյարդային զարգացման արդյունքները, որպեսզի ավելի լավ հասկանանք այս բուժման տարբերակի ռիսկը[10]։ Հետևաբար հետծննդյան ուշ համակարգային կորտիկոստերոիդային բուժումը, խորհուրդ է տրվում միայն 7 օրական և ավելի մեծ երեխաների համար, ովքեր չեն կարող հանվել թոքերի արհեստական օդափոխությունից[10]։ Համակարգային կորտիկոստերոիդային բուժման օգուտներն ու ռիսկերը մեծահասակ երեխաների մոտ, ովքեր ինտուբացված չեն հայտնի չեն[10]։
Վիտամին A-ի օգտագործումը ցածր քաշ ունեցող երեխաների մոտ կարող է նվազեցնել 36 շաբաթական նորածնի մահացության ռիսկը, նվազեցնել մեխանիկական օդափոխության օրերը և նվազեցնել բրոնխաթոքային դիսպլազիայի հաճախականությունը[11]։
Տնային պայմաններում թթվածնային թերապիան խորհուրդ է տրվում արյան մեջ թթվածնի զգալի ցածր մակարդակ ունեցողներին[12]։
Հիպերկարբիան (արյան մեջ չափազանց շատ ածխածնի երկօքսիդ) կարող է նպաստել բրոնխաթոքային դիսպլազիայի զարգացմանը[13]։ Նորածինների մոտ ածխաթթու գազի մակարդակի մոնիտորինգը՝ համոզվելու համար, որ մակարդակը շատ բարձր կամ շատ ցածր չէ (հիպոկարբիա)[14] կարող է վերահսկվել արյան նմուշառման միջոցով (զարկերակային արյան գազային կազմ), շնչառության միջոցով (արտաշնչման), և այն կարող է շարունակաբար չափվել մաշկի միջոցով՝ օգտագործելով նվազագույն ինվազիվ տրանսմաշկային սարքը[14]։ Նորածինների մոտ ածխաթթու գազի չափման ամենաարդյունավետ և անվտանգ մոտեցումը պարզ չէ[14]։
ԲԹԴ-ի հանդիպման հաճախականությունը՝ կախված ռիսկի գործոններից, բուժման մեթոդներից և կլինիկական դրսևորումներից, տարբեր հաստատություններում և երկրներում տարբեր է[15][16][17]։
↑ 14,014,114,2Bruschettini, Matteo; Romantsik, Olga; Zappettini, Simona; Ramenghi, Luca Antonio; Calevo, Maria Grazia (2016 թ․ փետրվարի 13). «Transcutaneous carbon dioxide monitoring for the prevention of neonatal morbidity and mortality». The Cochrane Database of Systematic Reviews. 2: CD011494. doi:10.1002/14651858.CD011494.pub2. ISSN1469-493X. PMID26874180.
↑Fanaroff AA, Stoll BJ, Wright LL, Carlo WA, Ehrenkranz RA, Stark AR, և այլք: (2007). «Trends in neonatal morbidity and mortality for very low birthweight infants». Am J Obstet Gynecol. 196 (2): 147.e1–8. doi:10.1016/j.ajog.2006.09.014. PMID17306659. S2CID27489509.