Գյուղ | |||
---|---|---|---|
Գեղարքունիք | |||
Երկիր | Հայաստան | ||
Մարզ | Գեղարքունիքի մարզ | ||
Համայնք | Գավառ (համայնք) | Գավառ համայնք[1] | ||
ԲԾՄ | 2100 մ | ||
Պաշտոնական լեզու | Հայերեն | ||
Բնակչություն | 1654[2] մարդ (2011) | ||
Ազգային կազմ | Հայեր | ||
Կրոնական կազմ | Հայ Առաքելական եկեղեցի | ||
Ժամային գոտի | UTC+4 | ||
Փոստային դասիչ | 1207 | ||
|
Գեղարքունիք, գյուղ Հայաստանի Հանրապետության Գեղարքունիքի մարզի Գավառ համայնքում[1][3]։
Գեղարքունիք է վերանվանվել 1946 թվականի ապրիլի 4-ին։
Գտնվում է ծովի մակարդակից 2040-2160 մետր բարձրության վրա։ Գավառ քաղաքից հեռու է մոտ 9 կմ դեպի հարավ։
Բնակավայրի կլիման ամռանը երկարատև տաք, բարեխառն է, իսկ ձմռանը՝ ցրտաշունչ։ Մթնոլորտային տեղումների տարեկան միջին քանակը 450 մմ է։ Արևային օրերի քանակը տարեկան կազմում է մոտ 320 օր։ Օդի միջին ջերմաստիճանը հունվարին -3.90 C է, իսկ հուլիսին՝ +18.70 C[3]:
Գյուղը վերաբնակեցվել է 1828 թվականին Արևմտյան Հայաստանի Կոգովիտ գավառից գաղթած հայերով։
Ռուսական կայսրության ժամանակաշրջանում բնակավայրն ընդգրկված է եղել Երևանի նահանգի Նոր Բայազետի գավառում։ Խորհրդային Միության տարիներին մասն է կազմել Հայկական ԽՍՀ Նոր Բայազետի գավառի, 1930 թվականից` Նոր Բայազետի շրջանի։
Գյուղը հարուստ է պատմամշակութային հուշարձաններով։ Այստեղ է գտնվում մ․թ․ա․ 1-ին հազարամյակով թվագրվող կիկլոպյան ամրոցը, մ․թ․ա․ 2-րդ հազարամյակով թվագրվող «Ձոր ավերակներ» բնակատեղին, 17-րդ դարով թվագրվող Սուրբ Գևորգ եկեղեցին, իսկ Գյուղի արևմտյան կողմում եէ գտնվում Սուրբ Հակոբ մատուռը։ Պատմական գերեզմանոցում պահպանվել են 16-րդ դարի մի քանի խաչքարեր։
Ներկայիս բնակչության նախնիները այստեղ են գաղթել Ալաշկերտի, Բուլանըղի և Մուշի գյուղերից հիմնականում 1829-1830 և 1914-1919 թվականներին։
Գեղարքունիք գյուղի ազգաբնակչության փոփոխությունն ըստ տարիների ներկայացված է ստորև[4].
Տարի | 1831 | 1897 | 1926 | 1939 | 1959 | 1970 | 1979 | 1989 | 2001 | 2011 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Բնակիչ | 178 | 797 | 1040 | 1533 | 1437 | 1614 | 1647 | 1732 | 1880 | 1654[2] |
Բնակչությունը զբաղվում է դաշտավարությամբ և անասնապահությամբ։
|