Հռչակագիր Գերմանիայի պարտության և Գերմանիայի նկատմամբ գերագույն իշխանություն վերցնելու մասին ԽՍՀՄ-ի, Մեծ Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի ժամանակավոր կառավարության կողմից, նացիստական Գերմանիայի կապիտուլյացիայի պայմանների մասին գլխավոր փաստաթուղթ, որը իրավական հիմք է ծառայել գերմանական տարածքում առաջին հետպատերազմյան տարիներին օկուպացիոն իշխանությունների օրենսդրական և վարչական գործունեության համար[1][2]։
Գերմանիայում պարտության մասին հռչակագիրը ստորագրվել է Բեռլինում 1945 թվականի հունիսի 5-ին՝ Գերմանիայի անվերապահ կապիտուլյացիայից գրեթե մեկ ամիս անց և նացիստական Գերմանիայի վերջին կառավարության՝ Կ. Դենիցի ձերբակալությունից երկու շաբաթ անց։ ԽՍՀՄ-ից հռչակագիրը ստորագրել է Խորհրդային Միության մարշալ Գ.Կ. Ժուկովը, ԱՄՆ-ից՝ գեներալ Դ. Էյզենհաուերը, Մեծ Բրիտանիայից՝ ֆելդմարշալ Բ. Լ. Մոնտգոմերին, Ֆրանսիայից՝ գեներալ Ժ. Մ. Դե Լաթր դե Տասինին։ Պաշտոնական արարողությունը տեղի է ունեցել Բեռլինի Կեպենիկի շրջանի վիլլայում, որտեղ գտնվում էր մարշալ Գ. Կ. Ժուկովի շտաբը[3]։ Արևմտյան պատմագրության մեջ Գերմանիայի պարտության մասին հռչակագիրը կոչվում է Բեռլինյան հռչակագիր։ Գերմանիայի պարտության մասին հռչակագրի հետ միասին հունիսի 6-ին հրապարակվել է օկուպացիայի գոտիների և Գերմանիայում հսկիչ մեխանիզմի մասին համաձայնագրերի համառոտ շարադրանքը։
Գերմանիայի պարտության մասին հռչակագրի նախնական տեքստը եվրոպական խորհրդատվական հանձնաժողովի կողմից պատրաստվել է 1944 թվականի հուլիսի 25-ին՝ որպես Գերմանիայի անվերապահ կապիտուլյացիայի մասին փաստաթուղթ։ 1945 թվականի մայիսի 12-ին փաստաթուղթը վերանայվել է ԵԿԿ-ի կողմից՝ Ֆրանսիայի ներկայացուցչի մասնակցությամբ, դրանում կատարվել են ուղղումներ և փոփոխություններ[1]։ Հռչակագիրն արձանագրել է Երրորդ ռեյխի իրականացրած անվերապահ կապիտուլյացիան, Գերմանիայում կառավարության կամ իշխանության բացակայությունը, որը կարող էր պատասխանատվություն կրել երկրի կարգուկանոնի պահպանման և կառավարման համար, և պարտված երկրում գերագույն իշխանության անցումը դաշնակից տերությունների կառավարություններին։ Հռչակագրում պարունակվում էին նաև Գերմանիայի լիակատար պարտությունից և անվերապահ կապիտուլյացիայից ծագած պահանջները՝ ռազմական գործողությունների լիակատար դադարեցում, զենքի հանձնում, նացիստական առաջնորդներին և ռազմական հանցագործներին հանձնում, ինչպես նաև ռազմագերիների վերադարձ։ Դաշնակիցները հայտարարել են այնպիսի միջոցներ ձեռնարկելու իրենց մտադրության մասին, որոնք նրանք անհրաժեշտ կհամարեն խաղաղության և անվտանգության ապագայի համար[4]։