Դը Քերվենի համախտանիշ | |
---|---|
Տեսակ | հիվանդության կարգ և ախտանիշ կամ նշան |
Հիվանդության ախտանշաններ | դաստակի ցավ բթամատի երկայնքով |
Վնասում է | carpometacarpal joint?[1], tendon of extensor pollicis brevis? և tendon of abductor pollicis longus? |
Բուժաքննություն | Finkelstein's test? |
Բժշկական մասնագիտություն | Ձեռքի վիրաբուժություն |
Հայտնաբերող | Շվեյցարացի վիրաբույժ Ֆրից դը Քերվեն |
ՀՄԴ-10 | M65.4 |
Անվանվել է | M65.4 |
De Quervain syndrome Վիքիպահեստում |
Դը Քերվենի համախտանիշը (հայտնի է նաև որպես ճաճանչոսկրի մախաթելունի տենոսինովիտ (ջլաձուսպաբորբ), լվացարարուհու ջլապրկում, դը Քերվենի տենոսինովիտ, դը Քերվենի ջլաբորբ, դը Քերվենի հիվանդություն, դը Քերվենի ստենոզացնող տենոսինովիտ, նորաթուխ մայրիկի բթամատ, տեքստահավաք բթամատ, գեյմերի բթամատ կամ BlackBerry բթամատ), բթամատի շարժումն ապահովող ջլերից երկուսը պատող թաղանթի կամ բունոցի ախտահարումն է[2]։ Անվանվել է շվեյցարացի վիրաբույժ Ֆրից դը Քերվենի պատվին (Fritz de Quervain, 1868-1940), որը 1895 թվականին առաջինը նկարագրել է ձեռքի բթամատի շարժման հետ կապված բնորոշ ցավը։
Հիմնական ախտանշաններն են.
Հիվանդությունը հաճախ աստիճանաբար է սկսվում։ Ցավը սրվում է ձեռքի բթամատը և դաստակը շարժելիս՝ հատկապես գերծալելիս կամ գերտարածելիս, և կարող է ճառագայթել մինչև բթամատի ծայրը կամ նախաբազուկն ու արմունկը։
Դը Քերվենի համախտանիշի պատճառը վերջնականապես պարզաբանված չէ։ Մասնագիտական ռիսկի գործոնների հետ հնարավոր կապի վերաբերյալ առկա ապացույցները դեռ քննարկվում են[3]։ Գրականության մեջ դիտարկված պոտենցիալ ռիսկի գործոնների համակարգված ակնարկը չի հայտնաբերել որևէ ապացուցված պատճառահետևանքային կապ մասնագիտական գործոնների հետ[4]։ Սակայն, ֆրանսիացի գիտնականները հայտնաբերել են, որ անհատական և աշխատանքի հետ կապված որոշ գործոններ կապված են աշխատող բնակչության շրջանում դը Քերվենի հիվանդության զարգացման հետ; դրանցից կարելի է առանձնացնել դաստակի հաճախակի ճկումը և պտուտակների ոլորապնդման հետ կապված շարժումները[5]։ Դը Քերվենի համախանիշը որպես պարբերական պրկման վնասում[6] տեսանկյան կողմնակիցները համարում են, որ բթամատը զատման և տարածման մեջ պահող դիրքերը հանդիսանում են նախատրամադրող գործոններ[7]։ Այն աշխատողները, որոնք կատարում են բթամատը ներառող ու արագ կրկնվող գործունեության այնպիսի տեսակներ, ինչպիսիք են կսմթոցը, բռնումը, ձգումը կամ հրումը, մտնում են բարձր ռիսկի խմբի մեջ։ Գործունեության նմանատիպ տեսակներից կարելի է թվարկել համակարգչի (հատկապես մկնիկի), սմարթֆոնի ինտենսիվ օգտագործումը, գործելը, ասեղնագործությունը, մզելը, դաշնամուր նվագելը, բոուլինգը, կարթով ձկնորսությունը և այլն։ Այստեղից էլ հիվանդության մյուս անվանումները՝ լվացարարի ջլապրկում, տեքստահավաք բթամատ, գեյմերի բթամատ կամ BlackBerry բթամատ։
Կանանց մոտ ավելի հաճախ է դիտվում, քան տղամարդկանց մոտ (որոշ հետազոտություններում կին/տղամարդ հարաբերակցությունը հասնում է 7/1[8])։ Համախտանիշը հաճախ առաջանում է հղիության ընթացքում և դրանից հետո[9]։ Դրա համար հիվանդությունը երբեմն անվանում են նաև մայրիկի դաստակ կամ նորաթուխ մայրիկի բթամատ։ Այդ դեպքում նպաստող գործոնները կարող են ներառել հորմոնալ փոփոխությունները, կնոջ օրգանիզմում հեղուկի ավելցուկը և (վիճելի) օրեցօր քաշ հավաքող երեխայի գրկելը[10]։
Դը Քերվենի համախտանիշի ժամանակ դիտվում է ջլերի և դրանք պատող սինովիալ թաղանթների (ջլաբունոցների) ոչ բորբոքային հաստացում։ Ախտահարվում են երկու մկանների՝ բթամատի կարճ տարածչի (m. extensor pollicis brevis) և բթամատի երկար զատչի (m. abductor pollicis longus) ջլերը։ Այս երկու մկաններն անցնում են կողք-կողքի և ծառայում են բթամատը ձեռքից հեռացնելուն. բթամատի կարճ տարածիչը բթամատը տանում է դեպի դուրս ճաճանչային ուղղությամբ, իսկ բթամատի երկար զատիչը տանում է բթամատը դեպի առաջ՝ հեռացնելով ափից։ Դը Քերվենի ջլախտն ախտահարում է այդ մկանների ջլերն այն տեղում, որտեղ նրանք անցնում են նախաբազկից դեպի դաստակը ոսկրակապանային թունելի (առաջին թիկնային կոմպարտմենտ) միջով։ Ախտահյուսվածաբանական նմուշների քննությունը հայտնաբերում է քրոնիկ դեգեներատիվ պրոցեսին բնորոշ ոչ բորբոքային հաստացում և միքսոիդ դեգեներացիա[11][12]։
2017 թվականին հրապարակված համակարգված ակնարկում նորմալ և դը Քերվենի համախտանիշով մարդկանց մոտ հետմահու ուսումնասիրվել է առաջին թիկնային կոմպարտմենտի անատոմիան, ինչի արդյունքում պարզվել է, որ այդ հիվանդությամբ տառապողների մոտ ավելի հաճախ է առկա եղել միջնորմ, որը կիսել է կոմպարտմենտը և բթամատի երկար զատչի ջլի մեկ երիզ, քան առողջների մոտ, ինչն էլ նպաստել է հիվանդության զարգացմանը[13]։
Դը Քերվենի համախտանիշը հիմնականում ախտորոշվում է կլինիկական բնորոշ պատկերի՝ անամնեզի և զննման տվյալների հիման վրա։ Երբեմն կոտրվածքը, հոդաբորբը կամ այլ պատճառները բացառելու համար կատարում են նաև ճառագայթաբանական հետազոտություն (օրինակ, ռենտգենոգրաֆիա կամ ուլտրաձայնային հետազոտություն)՝ հիվանդի ներկայացրած պատմությունից կամ վիճակից կախված[14]։
Ախտորոշման համար կիրառվող դասական կլինիկական քննությունը Ֆինկելշտեյնի թեստն է (տե՛ս վերևի նկարը)։ Դրա կատարման համար մասնագետը բռնում է հիվանդի բթամատը և հիվանդի ձեռքը կտրուկ շեղում դեպի ծղիկային կողմը։ Եթե ճաճանչոսկրի հեռադիր բաժնի երկայնքով (նախաբազկի ծայրում, դաստակից մոտավորապես 2սմ վեր) առաջանում է կտրուկ ցավ, ապա ամենայն հավանականությամբ առկա է դը Քերվենի համախտանիշ։ Չնայած Ֆինկելշտեյնի դրական թեստը հաճախ պաթոգնոմոնիկ (բնորոշ) է համարվում դը Քերվենի համախտանիշի համար, սակայն այդ մանևրը կարող է ցավ հրահրել նաև այն բթամատի հիմային հոդի օստեոարթրոզով հիվանդների մոտ։
Կիրառում են նաև Էյխհոֆի մոդիֆիկացված թեստը (տե՛ս ստորև նկարը). հիվանդը լրիվ ծալում է բթամատն ափի մեջ, հետո դրա վրա ծալում նույն ձեռքի մնացած մատները և մասնագետը հիվանդի այդ ձեռքը շեղում է ծղիկային ուղղությամբ, ինչը դը Քերվենի հիվանդության դեպքում ցավ է հարուցում ճաճանչոսկրի հեռադիր ծայրում[15]։ Էյխհոֆի թեստը հաճախ շփոթում են Ֆինկելշտեյնի թեստի հետ։ Սակայն Էյխհոֆի թեստը կարող է տալ կեղծ դրական պատասխաններ, մինչդեռ հմուտ մասնագետի կողմից կատարված Ֆինկելշտեյնի թեստը դժվար թե նման պատասխան տա։
Տարբերակիչ ախտորոշումը[16] ներառում է.
Ինչպես և հենաշարժիչ համակարգի մի շարք հիվանդությունների ժամանակ, դը Քերվենի համախտանիշի բուժումն ավելի շատ հիմնված է մասնագիտական փոխհամաձայնության, քան գիտական տվյալների վրա։ Դը Քերվենի կողմից 1895 թվականին հիվանդության առաջին նկարագրությունից մինչև 1955 թվականին Իսմոնդի կողմից ստերոիդի ներարկման առաջարկը[18] միակ բուժումը եղել է վիրահատական միջամտությունը[19][20]։ Սակայն միայն 1972 թվականից սկսեց գերակայել Մաքկենզիի այն կարծիքը, որ ստերոիդի ներարկումը պետք է դիտարկել որպես բուժման առաջին գիծ և վիրահատություն առաջարկել անարդյունավետ ներարկում(ներ)ից հետո[21]։ Սակայն, 2013 թվականին հրապարակված համակարգված ակնարկը և մետավերլուծությունը պարզել են, որ ստերոիդի մեկ ներարկումն արդյունավետ է լինում դը Քերվենի համախտանիշով հիվանդների միայն 50%-ի մոտ[22]։ Որոշ հեղինակներ ներարկումների այդպիսի համեմատաբար ցածր արդյունավետությունը բացատրում են առաջին թիկնային կոմպարտմենտի անատոմիական առանձնահատկություններով, ինչը հաճախ առկա է լինում դը Քերվենի համախտանիշով հիվանդների մոտ[13]։
Կոնսերվատիվ բուժման տարբերակ է նաև դաստակի և բթամատի անշարժացումը օրթեզի կամ բեկակալի միջոցով ֆունկցիոնալ դիրքում և հակաբորբոքային դեղորայքի կամ պարացետամոլի ընդունումը։ Սակայն համակարգված ակնարկը և մետավերլուծությունը չեն խրախուսում օրթեզավորման կիրառումը ստերոիդի ներարկման համեմատ[23][24]։ Դրա համար խորհուրդ է տրվում օրթեզավորումը համատեղել ստերոիդի ներարկման հետ[25]։
Երբեմն կիրառվում են նաև ֆիզիոթերապևտիկ տարբեր հակաբորբոքային պրոցեդուրաներ (օրինակ, ուլտրաձայնային կամ գերբարձր հաճախականության, ինֆրակարմիր լույսով կամ սառը լազերային թերապիա, ասեղնաբուժություն և այլն)։ Սակայն, պետք է հիշել, որ այս հիվանդության հիմքում ընկած չէ ջլաբունոցի բորբոքային ախտահարումը, և երկրորդային բորբոքումը զարգանում է երկարատև շփման-հարման հետևանքով[26]։
Վիրահատությունը (առաջին թիկնային կոմպարտմենտի բունոցի երկայնակի բացազատում) արդյունավետ է լինում հիվանդների մեծ մասի մոտ[27]։ Այդ դեպքում առավել կարևոր վտանգը ճաճանչային նյարդի զգացող ճյուղի վնասումն է։
Երբեմն, հատկապես նորաթուխ մայրիկների մոտ, դը Քերվենի համախտանիշն ինքնաբերաբար մի քանի ամիս հետ անցնում է, սակայն հստակ վիճակագրական տվյալներ այդ մասին դեռևս չկան։
Վերջերս կատարված ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ հղիության երրորդ եռամսյակում կամ կրծքով կերակրման շրջանում ստերոիդի ներարկումը հակացուցված չէ, քանի որ այն կարող է իրապես թեթևացնել մոր ցավերը՝ առանց երեխային վնաս պատճառելու[28]։
{{cite journal}}
: CS1 սպաս․ PMC format (link) CS1 սպաս․ չպիտակված ազատ DOI (link)
{{cite journal}}
: CS1 սպաս․ PMC format (link)