Դոն Կիխոտ ռուս.՝ Дон Кихот | |
---|---|
Երկիր | ![]() |
Ժանր | կինոկատակերգություն, դրամա և վեպի էկրանավորում |
Հիմք | Դոն Կիխոտ |
Թվական | 1957 |
Լեզու | ռուսերեն |
Ռեժիսոր | Գրիգորի Կոզինցև[1][2] |
Սցենարի հեղինակ | Եվգենի Շվարց |
Դերակատարներ | Նիկոլայ Չերկասով[3], Բրունո Ֆրեյնդլիխ, Գեորգի Վիցին, Սերաֆիմա Բիրման[3][2], Վլադիմիր Մաքսիմով[3][2] և Յուրի Տոլուբեև |
Օպերատոր | Անդրեյ Մոսկվին և Ապոլինարի Դուդկո |
Երաժշտություն | Կարա Կարաև |
Պատմվածքի վայր | Իսպանիա |
Կինոընկերություն | Լենֆիլմ |
Տևողություն | 94 րոպե |
«Դոն Կիխոտ» (ռուս.՝ «Дон Кихот»), 1957 թվականի խորհրդային գունավոր ֆիլմ, որը նկարահանել է ռեժիսոր Գրիգորի Կոզինցևը «Լենֆիլմ» կինոստուդիայում։ Ֆիլմի սցենարը գրել Է Եվգենի Շվարցը Միգել դե Սերվանտեսի «Դոն Կիխոտ» վեպի մոտիվներով։
«Լենֆիլմ» կինոստուդիայի առաջին գունավոր լայնէկրան ստերեոհնչյունային գեղարվեստական ֆիլմը։
Ֆիլմի պրեմիերան ԽՍՀՄ-ում տեղի է ունեցել 1957 թվականի մայիսի 23-ին։
Իդալգո Ալոնսո Կիխանոն, որը սիրահարված է ասպետական վեպերին, որոշել է ինքն իրեն ասպետ դառնալ և գնալ արշավի։ Սանչո Պանսայի հետ միասին նա կատարում է սխրանքներ՝ ի պաշտպանություն զրկվածների և ի փառս սրտի տիրուհու, բայց այդ սխրանքները անիմաստ և անհեթեթ արարքներ են։ Չնայած այն հանգամանքին, որ մարդիկ ծիծաղում են նրա վրա և ծեծում նրան, Դոն Կիխոտը (այս անունն իր համար հորինել է Կեխանոն) պահպանում է հավատը արդարության և բնածին մարդկային բարության նկատմամբ։
Դոն Կիխոտը դարձել է խորհրդային կինեմատոգրաֆի կենտրոնական կերպարներից մեկը։ Դոն Կիխոտը բարի երազողի տեսակ է, բայց գործունյա, իդեալիստ երազող, որը չի փակվում իր հորինված աշխարհում, այլ փորձում է իրական կյանքում իրական դարձնել իր իդեալը։ Դրա համար նա ստանում է հարվածներ, բայց շարունակում է համառորեն պաշտպանել իր իդեալները։ Այս հայեցակարգի մարմնավորման համար հարկ է եղել վեպը բավականին ուղղել։ Ֆիլմից և կերպարի խորհրդային մեկնաբանությունից հանվել է խելագարության մոտիվը, որը ակնհայտորեն առկա է Սերվանտեսի վեպում։ Խորհրդային մեկնաբանությամբ խենթ է ոչ թե Դոն Կիխոտի կերպարը, այլ աշխարհը։ Մասամբ այս տեսակետը համապատասխանում է վեպի դիրքորոշմանը, որտեղ դոնկիխոտիզմով վարակվել են և՛ պրագմատիկ Սանչո Պանսան, և՛ հզոր արիստոկրատները։ Նրանց համար, որոնք ապրում են հագեցած կյանքի և տրված են անզուսպ հաճույքների, դոնկիխոտիզմը դառնում է նոր և չտեսնված զվարճանք, որը բավականին համոզիչ է ներկայացված ֆիլմում։
Դոն Կիխոտին հակադրվում են պրագմատիկ քահանան և սափրիչը, որոնց միանում է Կարասկոյի բակալավրը։ Մի կողմից սրանք առողջ դատող մարդիկ են, բայց մյուս կողմից նրանք ընդհանրապես ժխտում են երազանքը, իդեալները՝ ազնվությունը համարելով ցնորք։
Դոն Կիխոտի թեման խորհրդային կինոյում, որը սկսվել է 1957 թվականի ֆիլմից, ուղղակիորեն զարգացնում են «Տերևաթափ», «Զգուշացիր ավտոմեքենայից» (երկուսն էլ 1966), «Դոն Կիխոտը պայքարում է» (ռուս.՝ «Дон Кихот ведёт бой», 1968), «Ո՞ւմ են պետք Դոն Կիխոտները» (ռուս.՝ «Кому нужны Дон-Кихоты?», 1977), «Իմ մանկության Դոն Կիխոտը» (ռուս.՝ «Дон Кихот моего детства», 1978), «Մի՛ կրակեք սպիտակ կարապների վրա» (ռուս.՝ «Не стреляйте в белых лебедей»), «Դուլսինեա Տոբոսացի» (երկուսն էլ 1980), «Դոն Կիխոտի և Սանչոյի վարքը» (ռուս.՝ «Житие Дон Кихота и Санчо», 1988): 1997 թվականին Վասիլի Լիվանովը նկարահանել է «Դոն Կիխոտը վերադառնում է» ֆիլմը, որը զարգացնում և շարունակում է դոնկիխոտիզմի թեման (արդեն հետխորհրդային կինոյում) ։
{{cite web}}
: CS1 սպաս․ url-status (link)(չաշխատող հղում)
|