Զիմարա, գյուղ Արևմտյան Հայաստանում, Սեբաստիայի վիլայեթի Տևրիկի գավառակում[1]։ Գտնվում էր Տևրիկ քաղաքից 28 կմ հյուսիս-արևելք, Եփրատ գետի աջ կողմում, Տևրիկ գետի փախակողմյան օժանդակի փախ մասում, լեռնալանջի վրա։
Գյուղը շրջապատված էր պարտեզներով։ Շրջակայքում կան դարավոր անտառներ։ Գյուղից ներքև կա մի փոքրիկ, ջինջ ու կապուտակ լճակ։
Զիմարան ուներ առողջարար կլիմա։
Եղել է հին բնակավայր։ Ժամանակին եղել է քաղաք, ճանապարհային կայան՝ Նիկոպոլիս-Սատաղ ուղեգծի վրա։ Բնավայրի մասին դեռևս հիշատակել է Պտղամեոսը։ 1895 թվականին գյուղը ենթարկվել է թուրքերի հարձակմանը և կոտորածներին, իսկ 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ իսպառ հայազրկվել է։ Կենդանի մնացածները բռնի մուսուլմանացվել են։
Թուրքական տիրապետության ժամանակաշրջաններում բնակավայրը վերածվել է անշուք գյուղի։
XX դարի սկզբին ուներ 70 տուն հայ և 30 տուն բնակիչ։
Բնակչության հիմնական զբաղմունքը անասնապահություն, երկրագործությունն ու արհեստներն էր։
Զիմարան ուներ Ս. Երրորդություն անունով եկեղեցի, որը կառուցված էր 1873 թվականին։ Մոտակայքում գտնվում էին Ս. Պողոս-Պետրոս, Ս. Նիկողայոս վանքերը և 36 այլ եկեղեցիներ ու ուղտատեղիներ, որոնց մեծ մասը ավերված ու լքված է։
Գյուղն ուներ հայկական վարժան, որտեղ սովորում էին 60 սաներ։
Զիմարայում են ծնվել.
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 697)։ ![]() |
|