Ժողովրդագրական քաղաքականություն, պետական մարմինների և այլ սոցիալական ինստիտուտների կողմից բնակչության վերարտադրության կարգավորման ոլորտում նպատակաուղղված գործունեություն, նպատակ ունենալով պահպանել կամ փոխել նրա թվի և կառուցվածքի շարժընթացի միտումները։ Դա տնտեսական, վարչա-իրավական, դաստիարակչական, քարոզչական և այլ ձեռնարկումների համակարգ է, որոնց օգնությամբ պետությունն իր համար ցանկալի ուղղությամբ ներգործում է բնակչության բնական շարժի (ամենից առաջ ծնելիության) վրա։ Այլ խոսքով, դա բնակչության ծնելիության, մահացության, ամուսնությունների և ամուսնալուծությունների, տարիքային կազմի վրա ազդող քաղաքականությունն է։ Լայն իմաստով ժողովրդագրական քաղաքականությունն երբեմն նույնացվում է ազգաբնակչության ոլորտում իրականացվող քաղաքականությանը, իսկ նեղ, ավելի ընդունված իմաստով դիտվում է նրա մասերից մեկը։ Այն սերտորեն կապված է սոցիալական և տնտեսական քաղաքականության հետ, այնուհանդերձ, ունի իր առանձնահատկությունները։ Այդպիսի քաղաքականության օբյեկտ կարող է հանդես գալ երկրները, նրանց առանձին շրջանները,ինչպես նաև բնակչության առանձին խմբերը։
Գիտական գրականության մեջ հանդիպող արտահայտություն, նկատի ունենալով երկրագնդի բնակչության բարձր բնական աճը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո։ Այն հատկապես բնորոշ է Ասիայի,Աֆրիկայի և Լատինական Ամերիկայի զարգացող երկրներին։ Ժողովրդագրական անցման փուլերը չորսն են` «ժողովրդագրական գարուն», «ժողովրդագրական ամառ», «ժողովրդագրական աշուն», «ժողովրդագրական ձմեռ»։
Ծնելիության, մահացության և համապատասխանաբար բնական աճի ոչ բարձր ցուցանիշներ։ Ժողովրդագրական ճգնաժամ ասելով հասկացվում է ինչպես բնակչության նվազումը, այնպես էլ գերբնակչությունը։ [1]