«Լույս և տարածություն»[1] (անգլ.՝ Light and Space), ժամանակակից արվեստի ուղղություն, որը կապված է օպտիկական արվեստի, մինիմալիզմի և երկրաչափական աբստրակցիայի հետ։ Ծագել է Հարավային Կալիֆոռնիայում 1960-ական թվականներին՝ Ջոն Մակլաֆլինի ազդեցության ներքո[2]։ Ուղղությանը բնորոշ է լույսի, ծավալի և մասշտաբի վրա ուշադրության կենտրոնացվածությունը, նաև այնպիսի նյութերի կիրառումը, ինչպիսիք են ապակին, նեոնը, լյումինեսցենտային լամպերը, խեժերը և ակրիլը, որոնք հաճախ ձևավորում են ինստալյացիաներ, որոնց ընկալումը կախված է շրջապատող պայմաններից։ Բնական լույսի հոսքը ուղղորդելով, արհեստական լույսը ներկառուցելով առարկաների կամ ճարտարապետության վրա կամ խաղալով լույսի հետ՝ կիրառելով թափանցիկ, կիսաթափանցիկ կամ արտացոլող նյութեր, «Լույսի և տարածության» նկարիչները հանդիսատեսի մոտ առաջացնում էին կոնկրետ ապրումներ և հույզեր[3]։ Աշխատանքում օգտագործվում էին Հարավային Կալիֆոռնիայի մեքենաշինական և օդատիեզերական արդյունաբերության նորագույն տեխնոլոգիաները, իսկ արդյունքը լույսով լցված օբյեկտներն էին[4]։ Ջեյմս Թարելը, որը հանրահռչակել է ուղղությունը համաշխարհային մասշտաբով, այսպես է ձևակերպել նրա փիլիսոփայությունը՝ ասելով․ «Մենք ուտում ենք լույս, խմում ենք այն սեփական մաշկով»[5]։
Ուղղության աշխատանքների բնույթը արտացոլում է ստացել Լոս Անջելեսի կալիֆոռնյան համալսարանի ցուցահանդեսի վերնագրում, որը ներկայացնում էր 1971 թվականի նոր շարժումը․ «Թափանցիկություն, արտացոլանք, լույս, տարածություն՝ չորս նկարիչ»[6]։ Ցուցահանդեսում ներկայացված են Փիթեր Ալեքսանդրի, Լարի Բելի, Ռոբերտ Իրվինի և Քրեյֆ Քաուֆմանի աշխատանքները։ Ուղղության մյուս նկարիչներն են Ռոն Կուպերը, Ֆրեդ Էվերսլին[7], Ջոն Մաքրաքեն, Բրյուս Նաումանը, Մարիա Նորդմանը, Էրիկ Օրր, Հելեն Փաշգիան, Դուգ Ուիլերը և Էլին Ցիմերմանը[8][9]։ Ուղղությունը ազդեցություն է ունեցել մի խումբ նկարիչների վրա, որոնք զբաղվում էին գույնի աբստրակտ թեորիայով, մասնավորապես՝ Ֆրեդերիկ Սփրատ[10], Ֆիլ Սիմս, Էնն Էփլբի և Դեյվիդ Սիմփսոն։ Ուղղության գաղափարները կարելի է գտնել այնպիսի ժամանակակից նկարիչների աշխատանքներում, ինչպիսիք են Կասպեր Բրինդլը, Օլաֆուր Էլիասոնը, Բրիջիտ Քովանցը և ուրիշներ[11][12]։
«Լույս և տարածություն» կալիֆոռնիական ուղղությունը ներկայացվել է 1976 թվականին Վենետիկի բիենալեում Ջերմանո Չելանտի ցուցահանդեսում՝ նվիրված արվեստին, որն օգտագործում է շրջակա տարածքը։ Այն ստացել է Ambiente/arte dal futurismo alla body art խորագիրը[13]։ Ուղղության համատեղ ցուցահանդեսներ հազվադեպ են ստացվել, քանի որ Ուիլերը հրաժարվում էր մասնակցել խոշոր թանգարանային ցուցադրություններին, քանի որ կասկածում էր, որ աշխատանքները կներկայացվեն հենց այնպես, ինչպես մտածված է[14], իսկ Նորդմանը սկզբունքորեն դեմ էր խմբակային ցուցադրություններին մասնակցելուն[13]։ 2010 թվականին Դեյվիդ Ցվիրների Նյու Յորքի պատկերասրահում ներկայացվել է ուղղության Primary Atmospheres խորագրով ռետրոսպեկտիվ աշխատանքները։ Այս տերմինը առաջարկել է արվեստաբան Դեյվ Հիկին Հարավային Կալիֆոռնիայի նկարիչների ներդրումը բնորոշելու համար[15]։ Ցուցահանդեսների շարքի շրջանակներում, որոնք ֆինանսավորում էր Փոլ Գեթիի հիմնադրամը 2011 Pacific Standard Time նախաձեռնության շրջանակներում Սան Դիեգոյի ժամանակակից արվեստի թանգարանում անցկացրել է ամենախոշոր Phenomenal: California Light, Space, Surface խորագրով ցուցահանդեսը, որը կազմակերպել էր այն ժամանակվա հոգաբարձու Ռոբին Կլարկը։
{{cite web}}
: CS1 սպաս․ արխիվը պատճենվել է որպես վերնագիր (link)