Լև Վլադիմիրսկի

Լև Վլադիմիրսկի
ռուս.՝ Лев Анатольевич Владимирский
սեպտեմբերի 27, 1903(1903-09-27) - սեպտեմբերի 7, 1973(1973-09-07) (69 տարեկան)
ԾննդավայրԱտիրաու, Ուրալի մարզ, Ռուսական կայսրություն
Մահվան վայրՄոսկվա, ԽՍՀՄ
ԳերեզմանՆովոդեվիչյան գերեզմանոց
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
ԶորատեսակԽորհրդային նավատորմ
Կոչումադմիրալ և ծովակալ
Հրամանատարն էրQ131338993?, Zheleznyakov?, Moskva?, Kharkov?, Q4532667?, Սևծովյան նավատորմ և Q16679857?
Մարտեր/
պատերազմներ		Siege of Odesa 1941?, Բասմաչություն, Սևաստոպոլի պաշտպանություն, Novorossiysk-Taman operation? և Vyborg Offensive?
ԿրթությունՌԴ ԶՈւ Գլխավոր շտաբի զինվորական ակադեմիա
Պարգևներ
Լենինի շքանշան Կարմիր դրոշի շքանշան Ուշակովի շքանշան II աստիճանի Սուվորովի շքանշան Վլադիմիր Իլյիչ Լենինի ծննդյան 100-ամյակի հոբելյանական մեդալ «Օդեսսա պաշտպանության համար» մեդալ Սևաստոպոլի պաշտպանության համար մեդալ «Կովկասի պաշտպանության համար» մեդալ «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ «1941-1945 թթ Հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակի 20-ամյակին» նվիրված հոբելյանական մեդալ «Խորհրդային բանակի և նավատորմի 30-ամյակի» հոբելյանական մեդալ «ԽՍՀՄ Զինված ուժերի 40-ամյակ» հոբելյանական մեդալ «ԽՍՀՄ Զինված ուժերի 50-ամյակին» նվիրված հոբելյանական մեդալ Մեդալ «Լենինգրադի 250-ամյակի առթիվ» և «Չին-խորհրդային բարեկամություն» մեդալ

Լև Անատոլևիչ Վլադիմիրսկի (ռուս.՝ Лев Анато́льевич Влади́мирский, սեպտեմբերի 27, 1903(1903-09-27), Ատիրաու, Ուրալի մարզ, Ռուսական կայսրություն - սեպտեմբերի 7, 1973(1973-09-07), Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային զորավար, ծովակալ։ Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին՝ Սևծովյան նավատորմի հրամանատարներից։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է Գուրիև քաղաքումդպրոցի ուսուցչի և մանկաբարձի ընտանիքում։ 1921 թվականին ընդունվել է Տաշքենդի համալսարանի ռազմական բաժինը և միաժամանակ ծառայել ՉՕՆ- ում՝ մասնակցելով Բասմաչիների հետ մարտերին[1]։ 1922 թվականի հուլիսին տեղափոխվել է Պետրոգրադի նավատորմի հրամանատարական դպրոց, որն ավարտել է 1925 թվականին։

1925 թվականի մայիսից մինչև 1926 թվականի մայիս եղել է «Լեյտենանտ Շմիդտ» և «Պետրովսկի» Էսկադրային ականակրի նավիգատոր[2]։

1926 թվականի մայիսից հոկտեմբերից եղել է «Չերվոնա Ուկրաինա» թեթև հածանավի պահակապետ: 1927 թվականի հոկտեմբերից մինչև 1930 թվականի մայիս եղել է «Շաումյան», «Նեզամոժնիկ » և «Պետրովսկի» ականակիր հրետանավոր: 1930 թվականի մայիսից դեկտեմբերից եղել է Սևծովյան նավատորմի կործանիչ դրոշակակիր հրետանավոր[2]։

1930 թվականի դեկտեմբերից մինչև 1932 թվականի մայիսը՝ «Շաումյան» կործանիչի հրամանատարի օգնական[2]։

1932 թվականի մայիսից մինչև 1935 թվականի ապրիլ «Շկվալ» պարեկային նավի հրամանատար, 1935 թվականի ապրիլից մինչև 1936 թվականի հոկտեմբեր՝ «Պետրովսկի» կործանիչ հրամանատար:

1936 թվականի հոկտեմբերից դեկտեմբեր՝ «Մոսկվայի» առաջնորդի հրամանատար, 1936 թվականի դեկտեմբերից մինչև 1937 թվականի հոկտեմբերը՝ «Խարկովի» առաջնորդի հրամանատար:

1937 թվականի հոկտեմբերից մինչև 1938 թվականի հունիսը՝ եղել է Սևծովյան նավատորմի հածանավային բրիգադի շտաբի պետ[2]։ «Ռասմուսեն» կեղծանունով մասնակցել է ֆրանսիական «Բոնիֆասիո» շոգենավով Իսպանիայի Հանրապետության զինված ուժերի համար զենքի առաքման կազմակերպմանը[3]։

1938 թվականի հունիսից մինչև 1939 թվականի հունվար եղել է հիդրոգրաֆիական անոթների ջոկատի հրամանատար[Ն 1], որն իրականացրել է անցումը Լենինգրադից Վլադիվոստոկ Ատլանտյան օվկիանոսով և Պանամայի ջրանցքով 1938 թվականի հուլիսից հոկտեմբեր (առաջին անգամ խորհրդային նավատորմի պատմության մեջ)[4]։ 1939 թվականի մարտից մինչև հունիս եղել է նավատորմի ժողովրդական կոմիսարիատի տրամադրության տակ՝ գործուղելով Իտալիայի Լիվոռնո քաղաք, մասնակցել է «Տաշքենդի» առաջնորդի ընդունմանը ԽՍՀՄ նավատորմի և նրա տեղափոխմանը Սևաստոպոլ[5]։

1939 թվականի հունիսին նշանակվել է ԽՍՀՄ Սևծովյան նավատորմի նավերի էսկադրիլիայի հրամանատար։ 1940 թվականի հունիսի 4-ին նրան շնորհվել է կոնտրադմիրալի զինվորական կոչում[2]։ Հայրենական մեծ պատերազմի մեջ է մտել էսկադրիլի հրամանատարի նույն պաշտոնում։ Էսկադրիլիայի նավերը հարձակվել են Ռումինիայի նավահանգիստների վրա և մասնակցել ռազմական գործողություններին Օդեսայի և Սևաստոպոլի պաշտպանության համար։ Կերչ-Թեոդոսիայի դեսանտային գործողության ժամանակ նրան է վստահվել դեսանտային ջոկատի նավերի ղեկավարությունը։ 1942 թվականի հունիսի 17-ին նրան շնորհվել է վիցե-ծովակալի զինվորական կոչում[2]։

1943 թվականի ապրիլի 24-ին նշանակվել է Սեւծովյան նավատորմի հրամանատար[6]։ 1943 թվականի սեպտեմբեր-հոկտեմբերին Նովոռոսիյսկ-Տաման հարձակողական գործողության ընթացքում նրա հրամանատարության տակ գտնվող մարտական կազմավորումներն ամիավորումները աջակցում էին հարձակվող զորքերին ՝ վայրէջք կատարելով դեսանտներով, ծովային հրետանային կրակով և ծովային օդային հարվածներով՝ թույլ չտալով թշնամուն միջանկյալ մակարդակներում հենակետ ձեռք բերել: Այնուամենայնիվ, Կերչ-Էլտիգեն վայրէջքի գործողության մեջ և Կերչի կամրջի համար մղվող պայքարում նավատորմի և Պրիմորսկի բանակի գործողություններն այնքան էլ հաջող չեն եղել գերմանացիներին դուրս մղել Կերչի թերակղզուց։ Նավատորմի հրամանատար Վլադիմիրսկին և բանակի հրամանատար Ի.Է. Պետրովը ընդհանուր լեզու չի գտել և չի կարողացել փոխգործակցություն ապահովել։ Արդյունքում Պետրովը հեռացվել է զբաղեցրած պաշտոնից, որին հաջորդել է Վլադիմիրսկին[4]։

1944 թվականի մարտի 2-ին, 1943 թվականի հոկտեմբերի 6-ին Ղրիմի ափին Սևծովյան նավատորմի նավերի կողմից արշավանքի անհաջող պլանավորման և իրականացման համար, Պաշտպանության պետական կոմիտեի հրամանագրով հեռացվել է նավատորմի հրամանատարի պաշտոնից, զինվորական կոչումով իջեցվել է կոնտրադմիրալ և նշանակվել է Կարմիր դրոշի Բալթյան նավատորմի նավերի ջոկատի հրամանատար[2]։

1944 թվականի ամռանը ջոկատի նավերը կրակային աջակցություն են ցուցաբերել ցամաքային ուժերին Վիբորգի հարձակողական գործողության ժամանակ: Առաջադրանքը օրինակելի կատարելու համար պարգևատրվել է Ուշակովի 2-րդ աստիճանի շքանշանով։ Էսկադրիլիան ղեկավարել է մինչև 1946 թվականի դեկտեմբերը։

1947 թվականի մարտից մինչև 1948 թվականի մարտը եղել է Զինված ուժերի գլխավոր տեսչության նավատորմի տեսչության ծովակալ-տեսուչ։ 1948 թվականի մարտից սեպտեմբեր եղել է Ռազմածովային ուսումնական հաստատությունների տնօրինության ղեկավար, միևնույն ժամանակ հունիսից սեպտեմբեր Լենինգրադի ավագ ռազմածովային հրամանատար[2]:

1951 թվականի մարտից մինչև 1955 թվականի մարտը՝ ռազմածովային ուժերի մարտական պատրաստության տնօրինության ղեկավար։ 1955 թվականի մարտից հոկտեմբեր - նավաշինության գծով նավատորմի գլխավոր հրամանատարի տեղակալ[2]։

1956 թվականի փետրվարից մինչև 1959 թվականի օգոստոս եղել է Ծովային գիտատեխնիկական կոմիտեի նախագահ, 1959 թվականի օգոստոսից մինչև 1960 թվականի դեկտեմբերը՝ նավատորմի գլխավոր հրամանատարին կից հետազոտական խմբի ղեկավար[2]:

1961-1968 թվականներին եղել է Ատլանտյան, Հնդկական և Խաղաղ օվկիանոսներում օվկիանոսագրական և հիդրոակուստիկ մի քանի գիտարշավների ղեկավար և մասնակից։

Թոշակի է անցել 1970 թվականի մայիսից։

Մահացել է 1973 թվականի սեպտեմբերի 7-ին։ Նրան թաղել են Մոսկվայի Նովոդևիչի գերեզմանատանը։

Պարգևներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Լենինի երկու շքանշան (11/6/1947, 05/7/1968)
  • Կարմիր դրոշի երեք շքանշան (12/29/1941, 11/3/1944, 12/27/1951)
  • Սուվորովի II աստիճանի շքանշան (02/08/1943)
  • Ուշակովի II աստիճանի շքանշան (07/08/1945)
  • Մեդալ «Օդեսայի պաշտպանության համար»
  • Մեդալ «Սևաստոպոլի պաշտպանության համար»
  • «Կովկասի պաշտպանության համար» մեդալ
  • ԽՍՀՄ մի շարք այլ մեդալներ
  • Մ.Վ.Ֆրունզեի անվան մրցանակի դափնեկիր (1969)
  • Անվանական զենք (1953)
  • «Չին-խորհրդային բարեկամություն» մեդալ (ՉԺՀ)։

Հիշատակ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նրա անունով են՝

  • Ծովակալ Վլադիմիրսկու փողոցը ծովակալի հայրենիքում, Ղազախստանի Ատիրաու (Գուրիև) քաղաքում:
  • Վլադիմիրսկու փողոց Սևաստոպոլ քաղաքում (նախկինում՝ Ամուրսկայա փողոց, վերանվանվել է 1974 թվականի հունիսի 6-ին)[7]։
  • «Ծովակալ Վլադիմիրսկի» խորհրդային օվկիանոսագիտական հետազոտական նավ[8]։

Զինվորական կոչումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • կապիտան 2-րդ աստիճան (1938 թվականի սկզբին)
  • կապիտան 1-ին աստիճան (06/27/1939)
  • Կոնտրադմիրալ (06/04/1940)
  • Փոխծովակալ (06/17/1942)
  • Կոնտրադմիրալ (03/2/1944)
  • Փոխծովակալ (04/20/1945)
  • ծովակալ (05/31/1954)

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ С. А. Зонин Верность океану: о Л. А. Владимирском.— М., Политиздат, 1986.— 110 с. Указ. соч. — С.5.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 В. М. Лурье Адмиралы и генералы Военно-Морского Флота СССР в период Великой Отечественной и Советско-японской войн (1941—1945).— С-Пб, Русско-Балтийский информационный центр «БЛИЦ», 2001.— 280 с. ил. ISBN 5-86789-102-X Указ. соч. — С.46-47.
  3. ↑ С. А. Зонин Верность океану: о Л. А. Владимирском.— М., Политиздат, 1986.— 110 с. Указ. соч. — С.14.
  4. ↑ 4,0 4,1 Зонин С. Верность океану. // Морской сборник. — 1990. — № 2. — С.85—89.
  5. ↑ С. А. Зонин Верность океану: о Л. А. Владимирском.— М., Политиздат, 1986.— 110 с. Указ. соч. — С.20-23.
  6. ↑ В. А. Золотарёв, И. А. Козлов Три столетия российского флота. т.4 1941—1945 — С-Пб., Полигон, 2005.— 768 с. Указ. соч. — С.482.
  7. ↑ «Севастопольский информационный портал». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-04-08-ին. Վերցված է 2010-03-08-ին.
  8. ↑ Морской энциклопедический словарь в трёх томах. Первый том.— Л-д., Судостроение, 1991.— 504 с. ISBN 5-7355-0280-8 Указ. соч. — С.30-31.

Նշումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ ԽՍՀՄ նավատորմի «Պոլյարնի» և «Պարտիզան» ջրագրական նավերը։

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. Лурье В. М. Адмиралы и генералы Военно-Морского Флота СССР в период Великой Отечественной и Советско-японской войн (1941—1945). — СПб.: Русско-Балтийский информационный центр «БЛИЦ», 2001. — 280 с. — 1000 экз. — ISBN 5-86789-102-X
  2. Зонин С. А. Верность океану: о Л. А. Владимирском. — М.: Политиздат, 1986. — 110 с. — (Герои Советской Родины). — 200 000 экз.
  3. Доценко В. Д. Морской биографический словарь. — СПб.: Логос, 1995. — 496 с. — 3000 экз. — ISBN 5-87288-095-2
  4. Боевая летопись военно-морского флота (1941—1942) / сост.: Г. А. Аммон, А. А. Комаров, О. Ю. Кузнецова и др. — М.: Воениздат МО СССР, 1983. — 496 с.
  5. Краснознамённый Черноморский флот. — М.: Воениздат МО СССР, 1987. — 334 с. — 30 000 экз.
  6. Золоторёв В. А., Козлов И. А. Три столетия российского флота. — СПб.: Полигон, 2005. — Т. 4 (1941—1945). — 768 с. — 5000 экз. — ISBN 5-89173-275-0

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լև Վլադիմիրսկի» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ