![]() | |
տեսակ | գեղանկար |
նկարիչ | Տիցիան[1] |
տարի | մոտ 1550[2] |
բարձրություն | 75,5 սանտիմետր[1] |
լայնություն | 68,4 սանտիմետր[1] |
ուղղություն | Վենետիկի գեղարվեստի դպրոց |
ժանր | այլաբանություն[1] |
նյութ | յուղաներկ[1] և կտավ[1] |
գտնվում է | Լոնդոնի ազգային պատկերասրահ[1][1] |
հավաքածու | Լոնդոնի ազգային պատկերասրահ |
պատկերված են
| |
https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/panofsky1930/0027/scroll, https://www.wga.hu/html/t/tiziano/10/3/5allegor.html կայք | |
Ծանոթագրություններ | |
![]() |
«Խոհեմության այլաբանություն»[3] (իտալ.՝ Allegoria della Prudenza), նկար, որը վերագրվում է վենետիկցի նկարիչ Տիցիանին և նրա օգնականներին, նկարված է 1550-1565 թվականներին։ Նկարում պատկերված են երեք մարդկային գլուխներ, որոնք ուղղված են տարբեր ուղղություններով, նկարված են կենդանիների երեք գլուխների վրա՝ գայլի, առյուծի և շան։ Գտնվում է Լոնդոնի Ազգային պատկերասրահում[4]։
Սովորաբար նկարը մեկնաբանվում է մի քանի մակարդակներով[5]։ Առաջին մակարդակում երեք մարդկային գլուխների տարբեր տարիքը խորհրդանշում է մարդու երեք տարիքները՝ ծերություն, հասունություն և երիտասարդություն առարկա, որը Տիցիանը պատկերել է 50 տարի առաջ իր «Մարդու երեք տարիքները» կինոնկարում (1512-1514)։ Նրանց նայած տարբեր ուղղությունները արտացոլում են ժամանակի երկրորդ, ավելի լայն հայեցակարգը` անցյալը, ներկան և ապագան։ Այս թեման կրկնվում է նաև կենդանիների գլուխներում. Երեք գլուխ ունեցող կենդանիներ (գայլ, առյուծ, շուն), որոնք խորհրդանշում են ժամանակի անցումը (անցյալ, ներկա, ապագա)։ Այս թեման կապված է Սերապիս աստծո հետ Մակրոբիուսի «Սատուրնալիա»-ում, և այն կրկնվում է, օրինակ, Ֆրանչեսկո Կոլոնայի «Պոլիֆիլոսի հիպներոտոմատիկա»-ում (1499), Պիերիո Վալերիանո Բոլցանիի «Հիերոգլիֆներ»-ում (1556) և Սեզարե Ռիպայի «Պատկերագրություն»-ում (1643)։ Երրորդ մակարդակը, որից նկարը ստացել է իր ներկայիս անվանումը, առաջարկվում է դիմանկարների վերևում հազիվ նկատելի գրությամբ.
լատին․՝ EX PRÆTE / RITO // PRÆSENS PRVDEN / TER AGIT // NI FVTVRA / ACTIONĒ DE / TVRPET
Սա նշանակում է. «Հաշվի առնելով անցյալի սխալները ներկայում ՝ դուք չեք կարող վնասել ձեր ապագային»[3]։
Ենթադրվում է, որ մարդկային դեմքերը տարեց Տիցիանի, նրա որդու՝ Օրացիոյի և նրա երիտասարդ եղբորորդու՝ Մարկո Վեչելլիոյի իրական դիմանկարներն են, ովքեր Օրացիոյի նման ապրել և աշխատել են Տիցիանի հետ[6]։ Գերմանացի և ամերիկացի պատմաբան և արվեստի տեսաբան Էրվին Պանոֆսկին (1892-1968) ենթադրում է, որ կտավն անմիջականորեն կապված է բանակցությունների հետ, որոնք կապված են Տիցիանի ունեցվածքը երիտասարդ սերունդներին փոխանցելու հետ՝ նրա մոտալուտ մահվան լույսի ներքո։ Այսպիսով, կտավը ծառայում է որպես տեսողական խորհուրդ երեք սերունդներին՝ ժառանգության կառավարման գործում գործելու խոհեմությամբ։ Այնուամենայնիվ, Նիկոլաս Պենին շատ թերահավատորեն էր վերաբերվում այս ենթադրությանը և մատնանշում էր անհամապատասխանությունները մարդու գլուխների և մարդու արտաքին տեսքի այլ ապացույցների միջև։ Նա կասկածում էր, որ դա Տիցիանի ինչ-որ անձնական նախագիծ է, և կարծում էր, որ «ավելի հավանական է, որ նկարը պատվիրված է»[7]։ Մյուսները նույնպես ունեն կարծիք, որ այս երեք գլուխները Տիցիանը և նրա ընտանիքը չեն։ Պատճառներից մեկն այն է, որ չկան Օրացիոյի կամ Մարկոյի դիմանկարները, ուստի դժվար է հաստատել, որ նրանք են[8]։
Խոհեմության այլաբանության փոխարեն կտավի նշանակության հետագա բացատրությունը, ընդհակառակը, մեղքի և ապաշխարության այլաբանությունն էր։ Այս տեսանկյունից հավասարազոր կլիներ Տիցիանի խոստովանությունը, որ երիտասարդության և միջին տարիքում խելամիտ գործելու նրա անկարողությունը դատապարտում էր նրան տխուր ծերություն ղեկավարելուն[9]։
Մյուս կողմից, նկարը բացատրվել է որպես պնդում, որ փորձը և ծերությունը բերող խոհեմությունը գեղարվեստական խտրականության և դատողության կարևոր կողմն է։ Այսպիսով, այս մեկնաբանության մեջ պատկերը հերքում է այն կարծիքը, որ ծերությունը գեղարվեստական նվաճումների թշնամին է։ Ավելի ընդհանուր մակարդակի վրա, Տիցիանի նկարը իր օգնականներ Օրազիոյի և Մարկոյի հետ նկարում նույնպես նախատեսված է պաշտպանել վենետիկյան արհեստանոցների ավանդույթների շարունակականության խոհեմությունը[10]։
Կտավը 1966 թվականին Լոնդոնի ազգային պատկերասրահին են նվիրել արվեստի դիլեր Դեյվիդ Կետսերը և նրա կինը՝ Բեթին[4]։
![]() | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Խոհեմության այլաբանություն (նկար)» հոդվածին։ |
|