Կասկածելիների մասին օրենք (ֆրանսերեն՝ Loi des suspects), օրենքն ընդունվել է 1793թ սեպտեմբերի 17-ին Ֆրանսիայում տեղի ունեցած հեղափոխության ժամանաակաշրջանում (ֆրանսերեն՝ Décret du 17 septembre 1793 relatif aux gens suspects), այս օրենքը վերաբերվում է այսպես կոչված «կասկածելի մարդկանց»։
Այս օրենքը ընդունվել է Դոմինիկո Մերլինի և Կամբասերեսի ջանքերով [1][2]։ Օրենքը չեղարկվել է Դիրեկտորիայի հաստատման ժամանակ։
Փարիզում Անվտանգության գլխավոր կոմիտեր դերը վերապահված էր հեղափոխական կոմիտեններին։ Հեղափոխական Դանտոնը հայտարարեց, որ հեղափոխական կոմիտենների խնդիրը երկրում քաղաքացիական դիկտատուրա հաստատելն է՝ հանուն ազատության։ Մյուս հեղափոխական Բիո-Վարենը հեղափոխական կոմիտենները նմանեցրեց Դամոկլյան սրի հետ, որոնք պետք է կախված լինեին յուրաքանչյուր այսպես կոչված « կասկածելի քաղաքացու» գլխին։ 1793թ մարտի 21-ի հրամանագրով երկրի յուրաքանչյուր համայնքում պետք է ստեղծվեր 12 հոգուց բաղկացած հանձնաժողով, որոնց գործառույթը պետք է լինել այսպես կոչված «կասկածելի մարդկանց» հայտնաբերելը։ Վերը նշված կոմիտենները պետք է կոչվեին վերահսկիչ կոմիտեններ և նրանք պետք է իրականացներին այդ «կասկածելի մարդկանց» վտարումը երկրից[3]։ Շուտով վերը նշված Փարիզյան կոմիտեները սկսեցին չարաշահել իրենց լիազորությունները սկսեցին անհարկի ձերբակալել մարդկանց։ Շուտով նրանք իենց վերաանվանեցին հեղափոխական կոմիտեններ։ Մայիսի 28-ի հրամանագրով արգելվեց նրանց անվանել հեղափոխական կոմիտեններ,սակայն այս հրամանից հետո էլ նրանք շարունակում էին իրենց անվանել հեղափոխական կոմիտեններ, ի վերջո հեղափոխական Բարերը սեպտեմբերի 5-ին առաջարկեց ընդունել նրանց հեղափոխական կոմիտեներ անվանումը, և այդ անվանումը հաստատվեց հատուկ կոնվեկցիայով[3]։
Ժիրոնդիստների նկատմամբ Մոնտանյարդների հաղթանակից հետո երկրում, այդ թվում Փարիզում ստեղծվեցին հասարակական անվտանգության կոմիտեներ։ Հունիսի 4-ի հրամանագրով ճանաչվեց նրանց գոյությունը, սակայն երկու օր անց բոլոր այդ կոմիտեները,որոնք ղեկավարում էին հեղափոխականները,ենթարկվեցին Հանրային անվտանգության կոմիտեին։ Սեպտեմբերի 5-ին այդ կոմիտեների բոլոր անդամներին թույլատրվեց խուզարկություններ կատարել և ձերբակալել «կասկածելի մարդկանց»[3]։
«Կասկածյալների մասին օրենքը» ( ընդունվել է 1793թ. սեպտեմբերի 17, հրապարակվել է սեպտեմբերի 19-ին), այս օրենքի համաձայն հրամայվեց հեղափոխական կոմիտներին կազմել կասկածյալների ցուցակը և ձերբակալել նրանց[3]։ Զինված ուժերի հրամանատարները կոմիտեների հրամաններով պարտավոր էին ձերբակալություններ կատարել։ Փարիզի կոմիտեները մարդկանց բանտարկեցին առանց բացատրության[3]։
Հոկտեմբերի 18-ին Լեկոինտրը ընդիմացավ այս օրենքի դեմ և հասավ նրան որ վերը նշված կոմիտենները, որոնք ըստ այս օրենքի իրավասու էին ձերբակալել մարդկանց պարտավորվեցին տրամադրել ձերբակալվածներին նրանց ձերբակալման արձանագրությունների պատճենները, որտեղ պետք է նշվեր նրանց ձերբակալելու դրդապատճառները, սրանով ձերբակալվածներին ու նրանց ընտանիքներին հնարավորություն տրվեց բողոքարկել ձերբակալման որոշումները Ընդհանուր անվտանգության կոմիտեին,որը կարող էր հաստատել կամ չեղարկել ձերբակալության ակտը[3][4]։ Հեղափոխական կոմիտեները համագումարում բողոքեցին այս որոշման դեմ՝ նշելով որ այդ արձանագրություններ կազմողները ակամա սխալներ կանեն արձանագրություններում, ինչից կօգտվեին հակահեղափոխականները։ Կոնվենցիան հարցը փոխանցեց Ընդհանուր անվտանգության կոմիտեին,ով պաշտպանեց հեղափոխականների առաջադրած տեսակետը[3]։ Լեկոինտրը բողոքեց. նրան աջակցում էր դանտոնիստ Ֆիլիպոտը։ Ի պաշտպանություն այդ «կասկածելի մարդկանց» վերջինս հանդես եկավ հայտարարությամբ որ հրամանագիրը «հայրենասերներին հուսահատության է հասցրել։ Ֆորմալիզմի հնարքներին անծանոթ այս պարզ ու առաքինի մարդիկ կորցրել են իրենց եռանդը։Նրանց այս հրամանագրով ոչ թե դատելու են այլ նրանք ենթարկվելու են հալածանքների»։ Այս անգամ Կոնվենցիան լսեց Ռոբեսպիերին և չեղարկեց օրենքը[3]։
Օրենքի չեղարկումից քիչ առաջ ձերբկածյալների թիվը, ըստ Հանրային անվտանգության կոմիտեի ցուցակների, մոտ 400 հազար էր,օրինակ՝ Արրասում գտնվող բանտում բանտարկված էին,ածխի վաճառականն իր կնոջ և 7-ից 17 տարեկան 7 երեխաների հետ,այրին 4 մանկահասակ երեխաների հետ,մեկ այլ ազնվական այրի իր 9 երեխանների հետ, 6 երեխա, ովքեր կորցրել էին իրենց մորը ու հորը [3]։ Թե ինչպես են պահվել կասկածյալները, կարելի է դատել օրինակներով։ Օրինակ՝ նանտ քաղաքի բանտերից մեկում բանտարկված 13 հազար մարդկանցից 3 հազարը մահացել է տիֆից և վատ սնվելուց։ Ստրասբուրգ քաղաքում 90 բանտարկյալներից 66 հոգին մեկ շաբաթվա ընթացքում պետք է տեղափոխեին հիվանդանոց[3]։ Բռնագրավված «կասկածելի» գույքից եկամուտը կազմել է հարյուր միլիոնավոր ֆրանկ[3]։
{{cite web}}
: Unknown parameter |deadurl=
ignored (|url-status=
suggested) (օգնություն); no-break space character in |title=
at position 19 (օգնություն)
{{cite book}}
: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
{{cite web}}
: Unknown parameter |deadurl=
ignored (|url-status=
suggested) (օգնություն)
|