Կյանք | |
---|---|
տեսակ | գեղանկար |
նկարիչ | Պաբլո Պիկասո |
տարի | 1903 |
բարձրություն | 196,5 սանտիմետր[1] |
լայնություն | 129,2 սանտիմետր[1] |
ստեղծման վայր | Իսպանիա |
ստեղծման երկիր | Իսպանիա |
ուղղություն | Պիկասոյի կապույտ շրջան |
ժանր | այլաբանություն |
նյութ | յուղաներկ և կտավ |
գտնվում է | Քլիվլենդի գեղարվեստի թանգարան |
հավաքածու | Քլիվլենդի գեղարվեստի թանգարան |
սեփականատեր | Justin K. Thannhauser?, Theodore Schempp?[1], Étienne Bignou?[1], Lefevre Gallery?, Jacques Seligmann & Company?, Rhode Island School of Design Museum? և Քլիվլենդի գեղարվեստի թանգարան |
պատկերված են
| |
կայք | |
Ծանոթագրություններ |
Կյանք (ֆր.՝ La Vie, Zervos I 179), իսպանացի նկարիչ Պաբլո Պիկասոյի նկարը՝ ստեղծված 1903 թվականին։ Աշխատանքը համարվում է Պիկասոյի «երկնագույն շրջանի» գագաթնակետը[2][3][4]։ Պահպանվում է Քլիվլենդի գեղարվեստի թանգարանում։
Կյանքը (La Vie) նկարվել է 1903 թվականի մայիսին Բարսելոնայում։ Նկարում պատկերված է մերկ զույգ՝ կանգնած երեխան ձեռքերում բռնած մոր առջև[5], իսկ հետին պլանում, թվում է, ստուդիայում տեղադրված են երկու նկար․ վերևինը պատկերում է մերկ և գրկախառնված զույգ, իսկ ներքևինը՝ միայնակ մերկ մարդ և շատ նման է Վինսենթ վան Գոգի «Վիշտ» նկարին։ Կտավը նկարվել է այլ մոտիվի վրա (թռչնորսի, որը հարձակվում է պառկած մերկ կնոջ վրա), որի հետքերը անզեն աչքով նկատելի են։ Նախապատրաստական էսքիզները պահվում են տարբեր հավաքածուներում և թանգարաններում․ Zervos մասնավոր հավաքածու` ինվ.№ XXII 44, Բարսելոնայում Պիկասոյի թանգարան` ինվ.№ MPB 101.507, ինվ.№ MPB 101.508 և ՓարիզիՊիկասոյի թանգարան` ինվ.№ MPP 473։
Կտավը ստեղծվել է այն ժամանակ, երբ Պիկասոն ֆինանսական հաջողության դեռ չէր հասել։ Այն ավարտից մեկ ամիս հետո վաճառվել է ֆրանսիացի արտ-դիլեր Ժան Սեն-Գոդենին և վաճառքի մասին հիշատակվել է բարսելոնյան «Liberal» թերթում[5]։
Խորհրդավոր կոմպոզիցիայի մեկնաբանությունները բազմաթիվ քննարկումների տեղիք են տվել[6]։ Տղամարդու կազմվածքը ակնհայտորեն նման է Պիկասոյի ընկերոջը՝ Կարլոս Կասագեմասին, որը ինքնասպանություն է գործել Պիկասոյի՝ «Կյանք»-ը ստեղծելուց որոշ ժամանակ առաջ։ Նկարի ռենտգենյան սկանավորումը ցույց է տվել, որ Պիկասոն սկզբում նկարել էր իր ինքնանկարը, որը հետագայում փոխարինվել է ընկերոջ դիմանկարով[7]։ Այս փաստը և այն հանգամանքը, որ երկու զույգերի դիմակայությունը տեղի է ունենում ստուդիայում, մատնանշում է այն, որ կտավում նկարիչը փորձում է լուծել ռեֆլեքսային հարցեր[8]։ Քննադատները համաձայնվում են, որ վճռորոշ պահ է հանդիսանում կոմպոզիցաիայի կենտրոնի խորհրդավոր ժեստը։
2003 թվականին Բեհթ Յորդնեսը և Վեհմեյերը որպես այդ ժեստի հնարավոր աղբյուր են համարել Կոռեջոյի՝ Պրադո թանգարանում պահպանվող հայտնի «Մի դիպչիր ինձ» (Noli me tangere) գլուխգործոցը[9] և առաջարկել են հետևյալ մեկնաբանությունները։ Նախ՝ կենսագրական, որը վերաբերում է մոր և երեխայի միջև դիադիկ հարաբերություններին և «հոգեկան վնասվածքի և մեղքի զգացումից բխող անխուսափելի հակամարտությունների» հետևանքով առաջացած ուրացման, և երկրորդ՝ ժամանակակից նկարչի մեսիական առաքելությանը Նիցշեի տեսանկյունից․ «նրա դերը կյանքում […] արվեստի էությունն է»։ Երկու մեկնաբանությունները «իրար հետ կապված են Պիկասոյի մոր խաղացած կարևոր դերով», որը պաշտպանում և պաշտում էր իր երեխային, այդպիսով ստեղծելով մի տեսակ աստվածային երեխայի պաշտամունք, հիանալով իր որդով և նրա առաջին փորձերով «դրդել է նրան հետևել իր ուղուն» և ամրապնդել այն իրեն որպես հանճար ընկալելու մեջ։ Այդ պատճառով էլ մորը կարելի է դիտարկել որպես նկարչի «առաջին լսարան», որը հիացած է նրա ակադեմիական արվեստի վաղ վարպետությամբ։ Սակայն Պիկասոյին անձի անկախության և ժամանակակից նկարչի առաքելությունը կատարելու համար անհրաժեշտ էր հրաժարվել ինչպես մորից, այնպես էլ իրեն չհասկացող լսարանից, որը մերժել էր ժամանակակից արվեստին ուղղված նրա դիմումը։ «Ի պատախան իր առճակատմանը այդ դժվարություններին՝ Պիկասոն, կիրառելով քրիստոնեական արվեստից վերցված ավանդական լրացուցիչ տարրեր, օրինակ՝ Վերջին Ընթրիքը, հարությունը, աջը, ներկայացնում է իրեն որպես Նոր արվեստի ստեղծողի և նրա Մեսիայի, որը եկել է մեղմացնելու տառապանքը և փրկագնելու աշխարհը որպես նոր Փրկիչ, որպես նոր տեսակի տեսության ուսուցիչ, որն ազատում է իրականության սահմանափակումներից։ Այսպիսով, «Կյանք» նկարը կարելի է հասկանալ որպես պատասխան երիտասարդ Պիկասոյի ինքնակենսագրական փորձի, որպես սեփական մեկնաբանության նկարիչի իր դերի մասին և որպես անոտացիա իր սկզբունքորեն նոր արվեստի»[10]։