Հայրենակից, թուրքերեն խոսի՛ր (թուրքերեն՝ Vatandaş Türkçe konuş!), 1928 թվականի հունվարի 13-ին Թուրքիայում իրավաբան ուսանողների կողմից սկսված և 1930-ական թվականներին շարունակվող, կառավարության կողմից հովանավորվող արշավ, որի նպատակն էր փոքրամասնություններին թույլ չտալ խոսել իրենց մայրենի լեզվով[1][2][3][4][5]։ Քարոզարշավի ընթացքում որոշ շրջաններում տարբեր տուգանքներ են կիրառվել այն մարդկանց նկատմամբ, որոնք խոսում են թուրքերենից բացի այլ լեզվով[3][6][7][8][9]։ Որոշ հեղինակներ ընդունում են, որ արշավը զգալի ներդրում է ունեցել Թուրքիայում թյուրքացման սոցիալ-քաղաքական շարժման մեջ[1][2][6]։
Մինչև «Հայրենակից, թուրքերեն խոսի՛ր» քարոզի սկիզբը, Թուրքիայի կառավարությունը բազմաթիվ փորձեր է ձեռնարկել թուրքերենը ժողովրդի միակ լեզուն դարձնելու ուղղությամբ։ Նախաձեռնությունը ընդունվել է 1924 թվականին խորհրդարանի նիստում, որտեղ առաջարկվում էր թուրքերենը դարձնել պարտադիր լեզու և տուգանք սահմանել նրանց համար, ովքեր չեն խոսում թուրքերեն[6][7]։ Մինչ Ազգային ժողովում քննարկումներ են ընթացել, Բուրսայի քաղաքապետարանը հանդես է եկել առաջին նախաձեռնությամբ և սկսել տուգանել նրանց, ովքեր հասարակական վայրերում խոսում էին թուրքերենից բացի այլ լեզվով[6][7]։ Մեկ տարի անց այս փորձը իրականացվել է նաև Բալըքեսիրում և Բերգամայում[6][7]։
1928 թվականին իրենց քարոզարշավի ընթացքում նահանգապետերը սկսել են ձերբակալել ոչ թուրքախոս մարդկանց ամբողջ երկրում՝ ստանալով կառավարության աջակցությունը, որը խրախուսում էր օտար բարբառներով խոսող թուրքերին ներառել թուրքական հասարակության մեջ՝ թուրքերենը դարձնելով նրանց մայրենի լեզուն[3]։ 1933 թվականին հաղորդվել է, որ Մերսինում Մեծ Բրիտանիայի ֆրանսիացի քաղաքացիները հասարակական վայրերում հարձակման են ենթարկվել։ Ավելի ուշ հաղորդվել է, որ հարյուրավոր մարդիկ ձերբակալվել են հանրության շրջանում թուրքերենից բացի այլ լեզվով խոսելու համար[10]։ Մի կոնկրետ դեպքում Մերսինում արաբ և ֆրանսիացի վաճառականներ ձերբակալվել են քաղաքում արաբերեն և ֆրանսերեն խոսելու համար։ Թուրքերենից բացի այլ լեզվով խոսելու համար ձերբակալված մեղադրյալներն ազատ են արձակվել միայն այն բանից հետո, երբ Մերսինի քաղաքապետը բանտ այցելության ժամանակ ներում է շնորհել նրանց[10]։
Ամբողջ երկրում սկսել են ընդունվել նոր օրենքներ, որոնք արգելել են խոսել թուրքերենից տարբերվող թուրքերենով (բարբառ)։ 1936 թվականին Թեքիրդաղի, Լյուլեբուրգազի և Էդիրնեի քաղաքապետարանները հրամանագրեր են արձակել, որոնք նախատեսել են տուգանքներ սահմանել հասարակական վայրերում թուրքերեն չխոսողների նկատմամբ[10][11]։ Դրանից անմիջապես հետո նմանատիպ հրամանագրեր են հրապարակվել այնպիսի քաղաքներում, ինչպիսիք են Դիարբեքիրը, Ադանան, Անկարան և Քըրքլարելին[11]։
{{cite book}}
: |first=
has generic name (օգնություն); Invalid |url-status=hayır
(օգնություն); Unknown parameter |basım=
ignored (օգնություն)
{{cite book}}
: |last=
has generic name (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
{{cite book}}
: |first=
has generic name (օգնություն); Unknown parameter |eşyazarlar=
ignored (օգնություն)
{{cite book}}
: Unknown parameter |basım=
ignored (օգնություն)
{{cite book}}
: Invalid |url-status=hayır
(օգնություն)
{{cite book}}
: |last=
has generic name (օգնություն)
{{cite book}}
: Unknown parameter |basım=
ignored (օգնություն)
{{cite news}}
: Invalid |url-status=hayır
(օգնություն)CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)