Պոգոնոֆոբիա | |
---|---|
Տեսակ | ֆոբիա |
Պոգոնոֆոբիա, վախ մորուքից։
Պոգոնոֆոբիա եզրույթն առաջացել է հունարեն պոգոն (πώγων)՝ մորուք և ֆոբոս (φόβος)՝ վախ բառերից[1]։ Հականիշը կլինի «պոգոնոֆիլիա», այսինքն՝ սեր մորուքների կամ մորուքավոր մարդկանց նկատմամբ։
1851 թվականին Դևիդ Սմիթը հրատարակել է «Բարեփոխված Երիցական եկեղեցու կովենանտը», որում նկարագրել է Բադենյան ճիզվիտներին, որոնք տառապում են «իսկական պոգոնոֆոբիայով ժողովրդավարական մորուքի տեսքից»[2]։
Այս եզրույթը նախատեսված էր հումորային ձևով ընդունելու համար[1]։ 1920-ական թվականներին հոգեբան Ջոն Ուոթսոնը կարողացել է պայմանական ռեֆլեքսի մեթոդով այդ վախն առաջացնել երիտասարդ տղայի մեջ[3]։
2013 թվականի օգոստոսին Օհայոյի Ռայթ նահանգի համալսարանի պատմության դասախոս և The Beard Movement in Victorian Britain[4] գրքի հեղինակ Քրիստոֆեր Օլդսթոուն-Մուրը նշել է. «Վերջին հարյուրամյակի ընթացքում ենթադրվում էր, որ դեմքի մազերը արտացոլում են կասկածելի անհատականությունը և համարձակությունը... Քաղաքական գործիչները, պետական ծառայողներն ու գործարարները, և, իհարկե, լրագրողները, ռիսկի են ենթարկում իրենց հեղինակությունը, եթե հրաժարվում են սափրվելուց»[5]։
Հաստատվում է որոշակի վերաբերմունք «մորուքականության» (beardism)՝ դեմքի մազածածկույթի հիմքով խտրականության նկատմամբ, և նշվում է մշակույթների տարբերությունը[6]։ Որոշ ասոցիացիաներ կապված են մորուքի ոչ հիգիենիկ լինելու (օրինակ, անօթևանների շրջանում) և կանանց նորաձև նախասիրությունների հետ։ Այն, որ տարբեր կրոնական խմբեր մորուքներին քիչ թե շատ ակնածանքով են վերաբերվում, նույնպես գործոն է, օրինակ՝ հուդայականության և իսլամի մեջ։ Նմանապես, որոշ խմբեր պահանջում են ունենալ մորուք և արգելում են սափրվել, ինչն ազդում է այդ հասարակության նորմերի և ընկալումների վրա[7]։
2013 թվականի օգոստոսին Ջերմի Պաքսմանը իր գործատուներին մեղադրում էր պոգոնոֆոբիայի մեջ այն բանից հետո, երբ թերթերը և սոցիալական ցանցերը քննադատել էին նրան, երբ BBC Newsnight հաղորդաշարի ժամանակ ցուցադրել է իր մորուքը[8]։ Պաքսմանն ասել է. «Քանի ձեզ չի հաջողվել լինել քեռի Ալբերտը, Դեմիս Ռուսոսը կամ Աբու Համզան, BBC-ն ընդհանուր առմամբ նույնքան պոգոնոֆոբ է, որքան հանգուցյալ ալբանացի դիկտատոր Էնվեր Խոջան»[9]։ Ավելի ուշ նա գրել է. «Բանն այն է, որ ես սովորաբար չեմ սիրում մորուք», և նշելով, թե ինչպես է դարձել «Մորուքի ազատագրման ճակատի» համար «հայտարարության տղան», ափսոսանքով ավելացրել է, որ «դա համարում է բավականին ծանր բեռ»[10]։
«BBC Radio 4»-ի և «World Service»-ի նախկին հաղորդավար Ռոբին Լուսթիգը, որը նախկինում «Տարվա մորուք»-ի հաղթողն էր, նույնպես բնութագրել է BBC-ն որպես պոգոնոֆոբ[11]։ «BBC Radio 5 Live»-ից Դենի Բեյքերը չի համաձայնել և հայտարարել է. «Ես իսկապես չեմ կարծում, որ Ջերեմի Պաքսմանը պետք է մորուք ունենա։ Դա այլասերում է։ Դիսնեյը ճիշտ էր։ Հեյ, BBC, ոչ մի մորուքավոր նորություն»[1][11]։ Բեյքերի դիտարկումը Դիսնեյի մասին հղում է այս ընկերության երկարամյա արգելքին՝ աշխատակիցների կողմից մորուք կրելու համար, որը հանվել է միայն 2012 թվականին՝ դրա ներդրումից գրեթե վաթսուն տարի անց[12]։