Ռոջերս և Համերսթայն | |
---|---|
Կայք | rnh.com/home.html |
Երգահան Ռիչարդ Ռոջերսը (1902-1979) և երգի խոսքերի հեղինակ Օսկար Համերսթայն II-ը (1895-1960) (հաճախ նրանց միասին անվանում են պարզապես Ռոջերս և Համերսթայն) կազմել են 1940-ականների և 1950-ականների մյուզիքլ ժանրում մասնագիտացված ամենահայտնի հեղինակային տանդեմը։ Այս համագործակցությունը համարվում է ամենահաջողը Բրոդվեյի երաժշտական թատրոնի պատմության մեջ[1][2]։
Նրանց համահեղինակած բրոդվեյյան մյուզիքլներից ամենահայտնի և նշանակալի հնգյակը կազմող «Օկլահոմա՛» (1943 թվական, նրանց առաջին համատեղ աշխատանքը այն ժամանակվա երաժշտական պիեսի նոր ժանրում)[1], «Կարուսել» (1945 թվական), «Խաղաղ օվկիանոսի հարավը» (1949 թվական), «Թագավորը և ես» (1951 թվական) և «Երաժշտության հնչյունները» (1959 թվական)[3][4][5][6] մյուզիքլները հսկայական ազդեցություն են ունեցել այն ժամանակվա երաժշտական թատրոնի վրա։
Այս մյուզիքլներից բազմաթիվ երգեր դարձել են փոփ երգերի ստանդարտներ (հաճախ կատարվող դասական նմուշներ)[4]։
Ռոջերսը և Համերսթայնը ունեին իրենց ուրույն ձայնը[7]։ Ինչպես նշվում է Քեն Բլումի «Բրոդվեյի հանրագիտարան»-ում՝ այն երաժշտությունները, որոնք Ռոջերսը գրել է Համերսթայնի բանաստեղծությունների հիման վրա, «ավելի էքսպանսիվ էին և թեթև», քան նրանք, որոնք նա գրել էր Լորենց Հարթի տեքստերի համար։ «Համերսթայնի բանաստեղծությունները ջերմ և մարդկային էին և շոշափում էին այնպիսի թեմաներ, ինչպիսիք են հանդուրժողականությունն ու ըմբռնումը»։ Չնայած քննադատները Համերսթայնին մեղադրում էին չափից դուրս «քաղցրացնելու» մեջ[7]։ «Continuum Companion to Twentiethth Theater Theatre» գրքում նաև նշվում է, որ Ռոջերսի և Համերսթայնի հինգ ամենահաջողված միջազգային մյուզիքլները ( «Օկլահոմա», «Կարուսել», «Խաղաղ օվկիանոսի հարավը», «Թագավորը և ես», «Երաժշտության ձայները») երաժշտական առումով ավելի ծանրակշիռ և վոկալային առումով ավելի պահանջկոտ էին, քան Ռոջերսի նախկին մյուզիքլները[4]։
Նրանց ստեղծագործություններում նաև նշում են այն, թե ինչ մանրակրկտությամբ են երաժշտությունն ու պարը ինտեգրվել սյուժեում[3][8]։ Ենթադրվում է, որ նրանք «հեղափոխություն կատարեցին իրենց երկրի երաժշտական կատակերգության մեջ»[9] (այն իմաստով, որ իրենց մյուզիքլներում, սկսած հենց առաջինից՝ «Օկլահոմա»-ից, երաժշտական համարները ոչ միայն երաժշտական ներդիրներ էին, այլ շարունակում էին պատմել պատմություն և սյուժեի մաս էին կազմում)[10][11]։ Ինչպես գրում է Քեն Բլումը, այս աշխատանքը «փոխեց երաժշտական թատրոնի ուղղությունը և խախտեց համաձայնությունների մեծ մասը, որոնք ստանդարտ կերպով պահպանվում էին (այս ժանրում)»[2]։ Հենց «Օկլահոմա»-ի հետ էր, որ երաժշտական ներկայացումը վերջապես դարձավ արվեստի կարևոր ձև[12]։
Մինչ Համերսթայնը, Ռիչարդ Ռոջերսը երկար տարիներ աշխատել է երգի խոսքերի հեղինակ Լորենց Հարթի հետ (սկսած 1919 թվականից[1]) բայց 1940-ականների սկզբին մարել էր վերջինիս ինչպես ֆիզիկական առողջությունը, այնպես էլ բարոյականը[6] (ալկոհոլ և դեպրեսիա[13]), և (ըստ տարբեր աղբյուրների) 1941 թվականին[6] կամ 1942 թվականին[14] Ռոջերսը սկսում է գրել Համերսթայնի հետ համատեղ[14][15]։ (Համերսթայնը, իր հերթին, այդ շրջանում մի շարք անհաջողություններ ուներ կապված իր մյուզիքլների / օպերետների հետ, և, որպես հեղինակ, նրան արդեն համարում էին սպառված[2])։ Նրանց գործընկերությունը պաշտոնական դարձավ 1943 թվականին, երբ մահացավ Հարթը[3]։
Գործընկերությունը խզվել է Համերսթայնի մահվան հետ մեկտեղ՝ 1960 թվականին[6][8]։ Դրանից հետո Ռոջերսը նախ մի մյուզիքլ է գրել իր սեփական բանաստեղծությունների համար («No Strings», 1962), իսկ հետո (ընդհուպ մինչև 1970-ականների վերջը՝ «Remember Mama», լույս է տեսել Ռոջերսի մահվան տարում, 1979 թվականին) աշխատել է տարբեր հեղինակների հետ[8], բայց նախկին հաջողությունը այդ աշխատանքները չեն ունեցել[4][5]։ Եվ մշտական համահեղինակ ինչպես նախկինում էր, նա չի ունեցել[5]։
Ռոջերսի և Համերսթայնի աշխատանքներին (ինչպես մյուզիքլներին, այնպես էլ ֆիլմերին) նվիրված մրցանակների թվում են` 35 «Թոնի» թատերական մրցանակ, 15 «Օսկար», երկու Պուլիցերյան մրցանակ, երկու «Գրեմմի» և երկու «Էմմի» հեռուստատեսային մրցանակ[1]։
|