Մորգանը ծնվել է Արևմտյան Ավստրալիայի Պերտ քաղաքում 1951 թվականին, նա հինգ երեխաներից ավագն էր[5]։ Նրան մեծացրել են մայրը՝ Գլեդիսը և մորական տատիկը՝ Դեյզին։ Նրա մայրը, Արևմտյան Ավստրալիայի Պիլբարա շրջանի Բայլգուցի էր, ով մեծացել է Փարքերվիլի մանկատանը որպես Գողացված սերունդների (անգլ.՝ Stolen Generations) մի մասնիկ[6][7]։ Նրա հայրը՝ Ուիլյամը, որը մասնագիտությամբ սանտեխնիկ էր, մահացավ պատերազմից հետո, Հետտրավմատիկ սթրեսային խանգարման դեմ երկարատև պայքարից հետո[5][8][9]։ Իր քույր ու եղբայրներից Ջիլ Միլռոյը ակադեմիկոս է[6][10], Հելեն Միլրոյը մանկական հոգեբույժ է, ով դարձել է առաջին բնիկ ավստրալացին, ով մասնագիությամբ բժիշկ է[4][11], Դեյվիդը դրամատուրգ է[4][12], իսկ Ուիլյամը պետական պաշտոն էր զբաղեցնու ու աշխատումայդ ոլորտում[4][13]։
Մանուկ հասակում Մորգանը հասկացավ, որ իր ոչ սպիտակ արտաքինով տարբերվում է իր դպրոցի մյուս երեխաներից, և հաճախ նրան հարցնում էին այլ ուսանողներ իր ընտանիքի ծագման մասին։ Մայրը նրան երբեք չի ասել, որ նա աբորիգեն է, փոխարենը ասել է, որ նա հնդկական ծագում ունի։ Նա մորից իմացել է, որ իր նախնիները հնդկական թերակղզուց են[14]։ Բայց երբ նա 15 տարեկան էր, նա իմացավ, որ ինքը և իր քույրերն ու եղբայրները իրականում աբորիգեններ են[15]։
Դպրոցն ավարտելուց հետո աշխատել է պետական վարչությունում որպես գործավար, եղել է մի շրջան, որ գործազուրկ է եղել, ապա աշխատանքի է անցել որպես լաբորանտ[5]։ Այնուհետև նա հաճախել է Արևմտյան Ավստրալիայի համալսարան, որն ավարտել է 1974 թվականին՝ ստանալով բակալավրի կոչում՝ որպես հոգեբան,նա ստացել է Ասպիրանտուրայի դիպլոմներ Արևմտյան Ավստրալիայի տեխնոլոգիական ինստիտուտից հոգեբանական խորհրդատվության, հաշվողականության և գրադարանային ուսումնասիրությունների ոլորտում[8]։
Նա ամուսնացել է Փոլ Մորգանի, մի դասախոսի հետ, ում հետ ծանոթացել է համալսարանում, 1972թ. ամուսնությունը հետագայում ավարտվեց ամուսնալուծությամբ։ Նրանք ունեն երեք երեխա՝ Ամբելինը, Բլեյզը և Էզեկիել Կվայմուլինան, որոնք բոլորն էլ Մորգանի հետ ստեղծագործությունների համահեղինակներ են[4][8]։
Նրա ընտանիքի անցյալի բացահայտման պատմությունը պատմվում է 1987 թվականի My Place գրքի կենսագրություններից մի քանիսում, որոնք Ավստրալիայում վաճառվել են ավելի քան կես միլիոն օրինակով։ Այն հրատարակվել է նաև Եվրոպայում, Ասիայում և ԱՄՆ-ում։ Այն պատմում էր մի պատմություն, որը շատերը չգիտեին. մայրերից խլված երեխաներ, ստրկություն, չարաշահում և վախ, քանի որ նրանց մաշկը այլ գույնի էր[7]։
Սալի Մորգանի երկրորդ գիրքը՝ Wanamurraganya, նրա պապիկի կենսագրության մասին էր պատմում։ Նա նաև համագործակցել է նկարիչ և նկարազարդող Բրոնվին Բանկրոֆթի (անգլ.՝ Bronwyn Bancroft) հետ մանկական գրքերի վրա, այդ թվում՝ «Դենի պապը» (1996)[16]։
Մորգանը Արևմտյան Ավստրալիայի համալսարանի բնիկների պատմության և արվեստի կենտրոնի տնօրենն է։ Նա ստացել է մի քանի մրցանակներ. My Place-ը շահել է Մարդու իրավունքների և հավասար հնարավորությունների հանձնաժողովի մարդասիրական մրցանակը 1987 թվականին, Western Australia Week գրական մրցանակը ոչ գեղարվեստական գրականության համար 1988 թվականին և 1990 թվականին Ավստրալիայի շքանշանի գրքի մրցանակը։ 1993-ին միջազգային արվեստի պատմաբաններն ընտրեցին Մորգանի տպագիր «Outback»-ը, որպես 30 նկարներից և քանդակներից մեկը, որոնք վերարտադրվելու էին նամականիշի վրա՝ նշելով Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագիրը։
Gnyung Waart Kooling Kulark (released as Going Home) (Centre for Indigenous History & the Arts, School of Indigenous Studies, University of Western Australia, 2003) co-edited with Jill Milroy and Tjalaminu Mia.
Echoes of the past : Sister Kate's home revisited (Centre for Indigenous History and the Arts 2002) with Tjalaminu Mia, photography by Victor France