Սոլոր, հրաբխային կղզի։ Այն տեղակայված է Ֆլորես կղզու արևելյան մասում փոքր Սունդիայի կղզիներում, Ինդոնեզիա, Սոլոր Արչիպելագա։ Կղզին աջակցում է փոքր բնակչությանը, որը կետորսությամբ են զբաղվել հազարամյակներ առաջ։ Նրանք խոսել են Ադոներեն ու Լամահոլոթերեն։ Այս կղզում առնվազն 5 հրաբուխ կա, որը 6 կմ(3.7մղոն) համաչափ իրարից հեռու են ընդամենը 40կմ (25 մղոն)։ Կղզու տարածքը 222 կիլոմետր քառակուսի է(86 քառակուսի միլիոն)[1]։
1520 թվականին, պորտուգալացիները առևտրի կետ են հիմնել կղզու արևելյան մասում, Լամակերա գյուղում, որպես տարանցիկ նավահանգիստ Մոլուքյան և Մալաքայի կղզիների միջև։ 1562 թվականին, Դոմինիկյան միաբանները կառուցեցին արմավենու միջնաբերդ ամրոց, որը հաջորդ տարի այրեցին ճավայի մուսուլմանները։ Ամրոցը վերակառուցվել է ավելի ամուր նյութերից, և դոմացիները սկսեցին տեղի բնակչության քրիստոնացումը:1590 թվականին պորտագալացիները և քրիստոնյաները միասին կազմում էին 25000 մարդ։ Այնուամենայնիվ, կային դիմադրության կրկնվող դրսևորումներ, պորտուգալացիների և նրանց կրոնի միջև, օրինակ 1598-1599 թվականներին պորտուգալացիները 90 նավերով զինադադար էր պահանջում Սոլորեսյան ապստամբությունը վայր դնելու համար[2]։ Այս ժամանակ առևտրականների և քահանաների միջև կոնֆլիկտ էր առաջացել, ուստի առևտրականները լքեցին Սոլորը և բնակություն հաստատեցին Լարանտուկայում՝ Ֆլորես կղզում։ Երբ 1613 թվականին եկան նիդերլանդացիները, առաջին հարձակման ժամանակ քահանաները հանձնվեցին և նույնպես բերվեցին Լարանտուկա։
Հոլանդացիները պահում էին ամրոցը, բայց Պորտուգալիայի նավահանգստին եկամուտ չէին բերում։ Երկու հրամանատար Պորտուգալացիներին արատավորվելուց հետո, նրանք հրաժարվեցին Սոլորից։ 1636 թվականին պորտուգալացիները հարձակվեցին հոլանդացիների կողմից և ստիպված եղան լքել բերդը։ 1646 թվականին հոլանդացիները կրկին գրավեցին բերդը։ Նոր հրամանատարներից առաջինը կասեցվեց, քանի որ նա ամուսնացավ բնիկ կնոջ հետ։ Երկրորդ հրամանատարը պորտուգալացի հրամանատարին մարտական առաջ քաշեց և սպանվեց։ 1648 թվականին հոլանդացիները հեռացան, և Դոմինիկյան քահանաները վերադարձան[3]։