Վերջին աղջիկ (անգլ.՝ Final Girl), սարսափ ֆիլմերում ավանդական գլխավոր հերոսն է, ով հաճախ ֆիլմում վերջին կենդանի մնացողն է լինում։ «Վերջին աղջկա» հիմնական խնդիրն է դիմանալ այս ժանրի ֆիլմի հակառակորդին` կինոնկարի մոլագար հերոսին։
Առաջին անգամ այս տեսակը հայտնվել է «Հելոուին» սլեշերում[1], որից հետո այն դարձել է նման ժանրի ֆիլմերի համար գերիշխող տեսակ[2]։ Տերմինը հորինել է Քերոլ Ջեյ Քլովերը իր «Տղամարդիկ, կանայք և բենզալցակայանները[3]» գրքում, որտեղ հեղինակը հետազոտում է սարսափ ֆիլմերի, մասնավորապես` սլեշերների նկատմամբ տարածվածությունն ու հետաքրքրությունը ֆեմինիզմի տեսանկյունից[4][5][6]
«Վերջին աղջիկ» տերմինը, որն ի սկզբանե ստեղծվել է Քլովերի կողմից 1992 թվականի ուսումնասիրության արդյունքում, ունի բավականին նեղ իմաստ։ Հետազոտողն ուսումնասիրել է 1970-1980-ականների սլաշեր ֆիլմերը (այս ժանրի ժամանակաշրջանը կոչվում է նաև «ոսկե դարաշրջան») և «վերջին աղջիկ» կերպարը ներկայացրել է որպես մի աղջիկ, որը հետապնդվում է չարագործների կողմից և որը մի խումբ մարդկանցից (սովորաբար երիտասարդներ կամ դեռահասներ) միակ փրկվածն է։ Ֆիլմի վերջում «վերջին աղջիկը» վերջին ընդհարումում բախվում է չարագործին (աղջիկը ինքն է սպանում նրան կամ փրկվում է վերջին րոպեին, օրինակ նրան փրկում է ոստիկանը)։ Նա ունի նման «արտոնություն»՝ գոյատևել, իր ակնհայտ բարոյական գերազանցության պատճառով (օրինակ, նա միակն է, ով հրաժարվում է սեքսից, թմրանյութերից կամ այլ նմանատիպ գործողություններից, ի տարբերություն իր ընկերների)։
Այնուամենայնիվ, «վերջին աղջիկ» տերմինը վերջերս ավելի լայն իմաստով օգտագործվել է սլաշեր ժանրից դուրս` իգական սեռի այն կերպարների մասին, որոնք պարտադիր չէ «բարոյապես մաքուր» լինեն կամ նույնիսկ հնարավոր է, որ գոյատևեն ուրիշների հետ։ Նման կերպարը, ինչպիսին է կարծրատիպային «մաքուր աղջիկը», հակադրվում է իր անհնազանդ ընկերներին, և ֆիլմում գորշնականորեն այսօր չի օգտագործվում։ Բացի այդ, վերջին տասնամյակների ընթացքում սլեշ ֆիլմերը պակաս տարածված են դարձել։ Դրանք փոխարինվել են գիտաֆանտաստիկ սարսափ ֆիլմերով 90-ականներին և դրանից հետո 21-րդ դարում գերբնական մասին սարսափ ֆիլմերով։ Մի ուսումնասիրություն պնդում է, որ 21-րդ դարի սարսափ ֆիլմերում կանանց ամենատարածված կերպարը «Դիսֆունկցիոնալ մայրն» է[7]։
Սարսափ ֆիլմում նկարահանված մեկ ընդհանուր սյուժեում չարագործը մեկ առ մեկ սպանում է իր զոհերին, որն ավարտվում է վերջնական ճակատում գոյատևող խմբի անդամի և չարագործի բախմամբ։ Ամենից հաճախ պարզվում է, որ դա այն աղջիկն է, ով ի վերջո կա՛մ հաղթում է մարդասպանին, կա՛մ փախչում է։
«Վերջին աղջկա» փոխաբերությունը զարգացել է ժամանակի ընթացքում՝ վաղ վերապրած հերոսուհիներից, որոնք պատկերվել են որպես «դժբախտության մեջ գտնվող կույսեր» (փրկվել է ուժեղ տղամարդկային կերպարի նման, օրինակ` ոստիկանի կամ հերոսական անծանոթի կողմից), մինչև ավելի ժամանակակից «վերջին աղջիկներ», որոնք գոյատևում են իրենց սեփական ունակությունների շնորհիվ
Չնայած դրան, հետազոտողները թերահավատորեն են վերաբերվում «վերջին աղջկա»՝ տղամարդկանց հետ միասին ուժեղ կերպարի ձևավորմանը։ Ըստ Թոնի Ուիլյամսի, շատ սլեշ ֆիլմերում վերապրած աղջկա հաղթանակը մարդասպանի հակառակորդի կամ որոշակի անձի նկատմամբ այնքան էլ միանշանակ չէ կամ միայն առաջին հայացքից է[8]։ Այսպիսով, շատ ֆիլմերում ավարտը հուշում է, որ հակառակորդը կարող է դեռ կենդանի լինել (որպես ֆիլմի հետագա շարունակության հիմք), կամ դա ցույց է տալիս վերապրած հերոսուհու անորոշ ապագան։ Շատ հաճախ «վերջին աղջիկը» կա՛մ հայտնվում է հոգեբուժարանում, կա՛մ հետագայում սպանվում է։ Օրինակ, «Ռւրբաթ, ամսի 13-ին» ֆիլմի երրորդ մասում Քրիստինա Հիգինսը ֆիլմի վերջում Ջեյսոնի հետ մենամարտից հետո անցնում է կատատոնիկ ստուպոր։ Ալիսա Հարդին գոյատևում է առաջին «Ռւրբաթ, ամսի 13-ին» ֆիլմում, սակայն սպանվում է երկրորդ ֆիլմի սկզբում։
Դերեկ Սոուլսը կարծում է, որ «վերջին աղջիկների» ողբերգական ճակատագիրը ցույց է տալիս նահապետական հասարակության գաղափարը՝ ունակ ու անկախ կանանց զսպելու կամ ոչնչացնելու մասին[9]։ Հետագա ֆիլմերում միտումը սկսեց փոխվել, և «վերջին աղջկա» կերպարի ճակատագիրը կանխորոշված և ողբերգական չէ (ուշագրավ օրինակ է «Ճիչը» ֆիլմերի շարքը)։