Քրիստոֆեր Փեյջ

Քրիստոֆեր Փեյջ
Ծնվել է	ապրիլի 8, 1952(1952-04-08) (72 տարեկան) Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն
Երկիր	Միացյալ Թագավորություն
Մասնագիտություն	դիրիժոր, երաժշտագետ, երաժշտության տեսաբան և երաժշտական լրագրող
Աշխատավայր	Գրեշեմ քոլեջ
Կրթություն	Յորքի համալսարան[1]
Անդամակցություն	Եվրոպական ակադեմիա[2]
Պարգևներ	Բրիտանական ակադեմիայի անդամ
Christopher Page Վիքիպահեստում

Քրիստոֆեր Փեյջ (անգլ.՝ Christopher Page, ապրիլի 8, 1952(1952-04-08), Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն), բրիտանացի երաժշտագետ, դիրիժոր, կիթառահար և լյուտնիստ։ Արևմտյան Եվրոպայի միջնադարյան երաժշտության մասնագետ։

Կենսագրական տեղեկանք

Ավարտել է Օքսֆորդի համալսարանը (Բալիոլ քոլեջ)՝ որպես բանասեր։ 1977-1985 թվականներին դասավանդել է Օքսֆորդի համալսարանում, 1989 թվականից՝ Քեմբրիջի համալսարանում, 1997 թվականից անգլերեն դասավանդում է միջնադարյան գրողներ և երաժիշտներ դասընթացը (Sidney Sussex քոլեջի ակտիվ անդամ)։ Դոկտորական թեզ. «Anglo-Saxon „hearpan“: their Terminology, Technique, Tuning and Repertory of Verse, 850-1066» (Յորքի համալսարան, 1981)։ Ղեկավար պաշտոններ է զբաղեցրել բրիտանական հասարակական կազմակերպություններում՝ «Հին երաժշտության ազգային ասոցիացիա»-ում (National Early Music Association) և «Երգչախմբային և միջնադարյան երաժշտության հասարակություն»-ում։ «Early Music» (Oxford University Press) և «Plainsong and Medieval Music» (Cambridge University Press) երաժշտական ամսագրերի խմբագրական խորհրդի անդամ։

Փեյջը հեղինակ է մի շարք գիտական մենագրությունների, այդ թվում ՝ «Քրիստոնյա Արևմուտքը և նրա երգիչները. առաջին հազար տարին» (2010)՝ գիրք, որը ճանաչվել է ուշ հնությունից մինչև Գվիդո Արեցինսկի եկեղեցական-երգչական ավանդույթների հիմնարար ուսումնասիրություն, միևնույն ժամանակ պարունակում է որոշ պարադոքսալ եզրակացություններ և «սխալների բացահայտումներ», որոնք առաջացրել են քննադատության բացասական արձագանք։ «Լատինական պոեզիան և միջնադարյան ֆրանսիական դիրիժորի ռիթմը» (1997) փոքրիկ գրքում Փեյջը առաջարկեց իր (հեռու ուղղափառ) տեսլականը վաղ դիրիժորների ռիթմիկ տառադարձման սուր հակասեմական խնդրի վերաբերյալ։ Զբաղվել է հին երաժշտության խմբագրմամբ և հրատարակմամբ, այդ թվում թողարկել է Հիլդեգարդ Բինգենցու անտիֆոնների (1982) և տրուվերի երգերի (1995) ժողովածուներ։

Փեյջը հին երաժշտական, գիտության, պատմության վերաբերյալ արժեքավոր ուսումնասիրությունների հեղինակ է։ Պատրաստել է «Երաժշտության գումարը» անանուն տրակտատի քննադատական հրատարակությունը և թարգմանությունը, որը նախկինում վերագրվում էր Հովհաննես դե Մուրիսին (1991)։ Պատրաստել է նաև Հովհաննես դե Գրոկեյոյի^[3] և Հովհաննես Թինկտորիսի երաժշտական տրակտատների նոր (վերանայված) թարգմանությունը^[4]։ «Jerome of Moravia on the rubeba and viella» հոդվածում^[5] քննադատորեն վերանայել է Հիերոնիմոս Մորավացու պատմական ապացույցները երաժշտական գործիքների մասին։ Երաժշտական գործիքների մասին այս և այլ հոդվածները, ըստ հին տրակտատների և գրական հուշարձանների ուսումնասիրության արդյունքների, ընդգրկվել են «Միջին դարերի երաժշտություն և գործիքներ» հեղինակային ժողովածուում (1997)։ Ներկայումս Փեյջը աշխատում է  «Music in Medieval Literature: Readings from the Fall of Rome to Gothic Europe» թարգմանության վրա՝ «Cambridge University Press» հրատարակչության պատվերով։

Փեյջը հին երաժշտության ակտիվ քարոզիչ է։ 1989-97 թվականներին Բի-Բի-Սի ռադիոյում (ԲԲՍ 3) անցկացրել է «Spirit of the Age» (Դարաշրջանի ոգին) ճանաչողական հաղորդումների շարքը։ 2014 թվականից Լոնդոնի Գրեշեմ քոլեջում կարդում է (անվճար) ոչ գեղարվեստական դասախոսություններ կիթառի երաժշտության պատմության վերաբերյալ։

1981 թվականին հիմնադրել և մինչև 2005 թվականը ղեկավարել է հին երաժշտության «Գոթական ձայներ» (Gothic Voices) վոկալ համույթը, որը ղեկավարել է, ինչպես նաև երբեմն նրա հետ հանդես է եկել որպես լյուտնիստ։ Փեյջի ղեկավարությամբ «Գոթական ձայներ» անսամբլը ձայնագրել է ավելի քան 20 ձայնասկավառակ (բոլորը՝ Hyperion Records լեյբլում)։ Առաջին ալբոմը («Փետուր Տիրոջ բերանից» խորագրի ներքո, անգլ.՝ A Feather on the Breath of God; 1981), որի ծրագիրը կազմել են Հիլդեգարդ Բինգենցու հիմներն ու սեքվենցիաները, հաջողության հասնելու ճանապարհին կարևորագույն քայլ է դարձել ոչ միայն Փեյջի և նրա երաժիշտների, այլև ալբոմը թողարկած Hyperion Records երիտասարդ ձայնագրման ընկերության համար.  վաճառվել է ձայնասկավառակի ավելի քան 350 000 օրինակ ընդհանուր տպաքանակով^[6]։ 1980-ականների երկրորդ կեսից սկսած «Գոթական ձայներ» անսամբլը ձեռք է բերել համաշխարհային կարգի վոկալ կոլեկտիվի համբավ՝ ունենալով միջնադարյան երաժշտության սեփական (այսինքն՝ «փեյջյան») կատարողական հայեցակարգ։

Շարադրություններ

• Voices and instruments of the Middle Ages: instrumental practice and songs in France, 1100—1300. London: Dent, 1987.
• The owl and the nightingale: musical life and ideas in France 1100—1300. Berkeley: University of California Press, 1989.
• The Summa musice: a thirteenth century manual for singers. Cambridge [England], New York: Cambridge University Press, 1991; R 2007.
• Discarding images: reflections on music and culture in medieval France. Oxford : Clarendon Press, 1993.
• Songs of the trouvères. Moretonhampstead etc.: England Antico Ed., 1995.
• Voices and instruments of the Middle Ages: studies on texts and performance. Aldershot (Great Britain): Variorum, 1997 (сборник статей).
• Latin poetry and conductus rhythm in medieval France. London: Royal Musical Association, 1997. IX, 76 pp.
• The Christian West and its singers: the first thousand years. New Haven: Yale University Press, 2010. xxiii, 692 pp., ill., maps.
• The guitar in Tudor England: A social and musical history. Cambridge: Cambridge University Press, 2015.
• The guitar in Stuart England: A social and musical history. Cambridge: Cambridge University Press, 2017.

Ծանոթագրություններ

1. https://etheses.whiterose.ac.uk/13998/
2. https://www.ae-info.org/ae/Member/Page_Christopher
3. Johannes de Grocheio on Secular Music: a Corrected Text and a New Translation’, Plainsong and Medieval Music, II (1993), pp. 17-41.
4. Reading and Reminiscence: Tinctoris on the Beauty of Music // Journal of the American Musicological Society, XLIX (1996), pp.1-31.
5. Galpin Society Journal 32 (1979), pp.77-98.
6. Lewis Foreman. Ted Perry Արխիվացված 2010-08-25 Wayback Machine // The Independent, 13 February 2003.(անգլ.)

Գրականություն

• Leech-Wilkinson D. The modern invention of medieval music. Cambridge: Cambridge University Press, 2002.