Ֆենեոն մրցանակ (ֆր.՝ Prix Fénéon), ֆրանսիականգրական մրցանակ, որը հաստատվել է 1949 թվականին, ամեն տարի շնորհվում է մինչև 35 տարեկան ֆրանսախոս գրողին և տեսողական արվեստագետին[1]։ Մրցանակը սահմանել է ֆրանսիացի արվեստաբան Ֆելիքս Ֆենեոնի այրին՝ Ֆաննի Ֆենեոնը։ Նա իր արվեստի հավաքածուի վաճառքից ստացված հասույթը կտակել է Փարիզի համալսարանին, որի պրոռեկտորը նախագահում է մրցանակաբաշխության ժյուրին[2]։
1953: Մուհամեդ Դիբը «La Grande Maison»-ի համար, Ֆրանսիս Ժանսոնը «Montaigne peint par lui-même»-ի համար և Կլոդ և Ռայմոնդ Լևիները «Une histoire vraie»-ի համար
1955: Ժան Դավիդը «Les Passes du silence»-ի համար, Մարսել Ալլեմանը «Les Exploits du Grand Zapata»-ի համար, Ռոբերտ Դրոգեն «Féminaire»-ի համար և Պիեռ Օստերը «Le Champ de mai»-ի համար
1956: Դոմինիկ Վազեյլը «La Route vers la mer»-ի համար, Ֆրանսուա Կլեմենը «Le Fils désobéissant»-ի համար և Ջորջ Կոնշոնը «Les Honneurs de la guerre»-ի համար
1957: Միշել Բյուտորը «L'Emploi du temps»-ի համար, Միշել Բրեյտման-ը «L'Homme aux mouettes»-ի համար, Ժակ Բենս-ը «Chanson vécue»-ի համար և Լորան Լա Պրայը «La Trompette des anges»-ի համար
1962: Ժակ Սերգինը «Les Saints Innocents»-ի համար, Նոել Քյատրեպոյնտը «Journal d'un être humain»-ի համար և Ստեփեն Ժուրդենը «Cette vie m'aime»-ի համար
1963: Ժան Ժիլբերը իր «L'Enfant et le harnais» վեպի համար, Մարսելին Պլեյնեթը «Provisoires amants des nègres»-ի համար և Ժան-Պիեռ Շտայնբախ անունով ծնված՝ Ժան-Ֆիլիպ Սալաբրեյուն «Poèmes de mon cru»-ի համար
1964: Ժանին Սեգելլը «Le Pivert s'envole»-ի համար և Կլոդ Դյուրանը «L'Autre vie»-ի համար
1965: Դենիս Ռոշը «Les Idées centésimales de Miss Elanize»-ի համար, Պիեռ Ֆյոգան «La Galère en bois de rose»-ի համար և Նիկոլաս Գենկան «Jeanne la pudeur»-ի համար
1966: Կլոդ Ֆեսաժեն «Le Bénéfice du doute»-ի համար և Ժան Ռիկարդուն իր «La Prise de Constantinople» վեպի համար
1967: Դիդյե Մարտինը «Le Déclin des jours»-ի համար և Իվ Վեկուոն «Le Petit Livre avalé»-ի համար
1968: Ժակ Ռուբոն «£»-ի համար և Գի Կրուսսին «Ceux de Djebel»-ի համար