Ֆրեդերիկ Հերցբերգ անգլ.՝ Frederick Herzberg | |
---|---|
Ծնվել է | ապրիլի 18, 1923 Լինն, Էսեքս շրջան, Մասաչուսեթս, ԱՄՆ |
Մահացել է | հունվարի 19, 2000 (76 տարեկան) Սոլթ Լեյք Սիթի, ԱՄՆ |
Քաղաքացիություն | ԱՄՆ |
Մասնագիտություն | հոգեբան, համալսարանի դասախոս, սոցիոլոգ և տնտեսագետ |
Հաստատություն(ներ) | Քեյսի արևմտյան ռեզերվային համալսարան և Յուտայի համալսարան |
Գործունեության ոլորտ | հոգեբանություն |
Ալմա մատեր | Նյու Յորք քաղաքի քոլեջ և University of Pittsburgh Graduate School of Public Health? |
Տիրապետում է լեզուներին | անգլերեն[1] |
Ֆրեդերիկ Իրվինգ Հերցբերգ (ապրիլի 18, 1923, Լինն, Էսեքս շրջան, Մասաչուսեթս, ԱՄՆ - հունվարի 19, 2000, Սոլթ Լեյք Սիթի, ԱՄՆ), ամերիկյան հոգեբան, ով դարձել է ամենաազդեցիկ դեմքերից մեկը բիզնես մենեջմենթի բնագավառում[2][3]։ Նա հայտնի է «աշխատանքի հարստացման» գաղափարով և «մոտիվացիայի երկգործոն տեսությամբ»։ 1968 թվականին հրապարակված «Եվս մեկ անգամ, Ինչպե՞ս եք մոտիվացնում ձեր աշխատակիցներին» աշխատությունը վաճառվել է 1.2 միլիոն օրինակով և Հարվարդի բիզնես ամսագրի ամենակարդացված հոդվածներից մեկն է համարվում[4]։
Հերցբերգը ծնվել է 1923 թվականին Լինում, Մասաչուսեթս, լիտվացի ներգաղթյալների՝ Գերթրուդ և Լյուիս Հերցբերգների ընտանիքում։ 1939 թվականին ընդունվել է Նյու Յորք քաղաքի քոլեջ։ Սակայն ուսումը չի ավարտել բանակ գնալու պատճառով։ 1944 թվականին ամուսնացել է Շիրլի Բեդելի հետ։
Ամբողջովին ավարտել է ուսումը 1946 թվականին։ Հետո նա որոշել է տեղափոխվել Պիթսբուրգի համալսարան, որտեղ նա ստացել է գիտական աստիճան և հասարակական ճանաչում։ Նա նաև ստացել է դոկտորական աստիճան՝ էլեկտրաշոկով բուժման նվիրված թեմայի շնորհիվ։
Հերցբերգն իր հետազոտական աշխատանքները սկսել է մի շարք հետազոտական կազմակերպություններից 1950–ականներին։ Նա աշխատել է Յուտայի համալսարանում, որտեղ չի դադարել աշխատել՝ մինչև թոշակի անցնելը։ Մինչև Յուտա նահանգ տեղափոխվելը՝ Հերցբերգը Case Western Reserve University–ում մենեջեմենթի դասախոս էր։
Իր ողջ կյանքի ընթացքում Հերցբերգը բազում կազմակերպություններում է աշխատել թե՛ ԱՄՆ–ում, թե՛ նրա սահմաններից դուրս։ Նա ունի որդի, ով ապրում է Նյու Յորքում[3]։
Հերցբերգը ներկայացրել է հիգիենիկ տեսությունը, որը հայտնի է նաև երկգործոն տեսություն անվամբ։ Այս տեսության համաձայն՝ մարդկանց վրա ազդում են երկու խումբ գործոններ։
Գաղափարն այն է, որ հիգիենիկ գործոնները չեն մոտիվացնում, սակայն երբ նրանք չկան, մոտիվացիան կարող է ավելի ցածր լինել։ Այս գործոնները կարող են ամեն տեսակի լինել՝ մաքուր զուգարաներից մինչև հարմարավետ աթոռներ, վարձատրության հիմնավոր մակարդակից մինչև աշխատանքային անվտանգություն։
Մոտիվացիոն գործոները պարտադիր չէ, որ մոտիվացիայի աստիճանը իջեցնեն, բայց կարող են հակառակը՝ բարձրացնել այն։ Այս գործոնները կարող են ներառել աշխատանքային ներուժը, ճանաչումը և նույնիսկ իրեն՝ աշխատանքին[5]։