Նապիհ Պըրրի

Նապիհ Պըրրի
արաբերէն՝ نبيه بري‎
Ծնած է 28 Յունուար 1938(1938-01-28)[1][2] (86 տարեկան)
Ծննդավայր Պօ, Սիերա Լէոնէ
Քաղաքացիութիւն  Լիբանան
Կրօնք Իսլամութիւն
Ուսումնավայր Լիբանանեան ՀամալսարանԿատեգորիա:Վիքիդատա։Կատեգորիայի կարիք ունեցող հոդվածներ
Մասնագիտութիւն քաղաքական գործիչ
Վարած պաշտօններ Լիբանանի Խորհրդարանի Անդամ, Լիբանանի Խորհրդարանի Նախագահ եւ Head of Amal Movement?
Կուսակցութիւն Ամալ Շարժում
Կայքէջ nabihberry.com

Նապիհ Պըրրի (արաբերէն՝ نبيه بري‎, 28 Յունուար 1938(1938-01-28)[1][2], Պօ, Սիերա Լէոնէ), լիբանանցի քաղաքագէտ է եւ Լիբանանի խորհրդարանի նախագահն է 1992-էն ի վեր: Ղեկավարն է Ամալ կուսակցութեան:[3][4][5]

Կեանք եւ ուսում

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

Ծնած է 28 Յունուար 1938-ին, Սիերա Լէօն, լիբանացի շիա ընտանիքի մէջ:

Պըրրի յաճախած է հարաւային Լիբանանի Թըպնին եւ Այն Էպէլ շրջաններու մէջ գտնուող դպրոցները, ապա իր ուսումը շարունակած է Պընթ Ժպէյլի եւ Ժաաֆարիայի բարձրագոյն վարժարաններուն մէջ։ Նաեւ յաճախած է Պէյրութի Մաքասետ եւ Սաժես վարժարանները: 1963-ին, Լիբանանեան Համալսարանէն ստացած է իրաւաբանութեան վկայական, եղած է այդտեղի աշակերտական մարմինի ատենապետը, ինչպէս նաեւ Վերաքննիչ ատեանի փաստաբան:[6]

Ասպարէզ

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

1963-ին, Պըրրի ընտրուած է լիբանանցի աշակերտներու ազգային միութեան նախագահ[7] եւ մասնակցած է աշակերտական եւ քաղաքական համագումարներու: Աշխատած է Վերաքննիչ ատեանի մէջ, որպէս իրաւաբան: 1970-ականներու սկիզբը, Պէյրութի զանազան հաստատութիւններու փաստաբանը եղած է:

1980-ին, ընտրուած Ամալ կուսակցութեան ղեկավար[8] եւ դիմադրած է իսրայէլեան բանակին, մանաւանդ հարաւային Լիբանանի, Պեքաայի մէջ եւ 1982-ին տեղի ունեցած Խալտէի մէջ ամէնէն նշանաւոր կռիւին ընթացքին:

Ընկերվար յառաջդիմական կուսակցութեան դեկավար եւ իրեն դաշնակից Ուալիտ Ժոմպլաթի հետ գլխաւոր դերակատարն էր 6 Փետրուար 1984-ի Ինթիֆատային, որ տեղի ունեցած է ընդդէմ Ամին Ժըմայյէլի լիբանանեան համայնքային կառավարութեան, երբ պաշտօնեաներն ու զինուորները պէտք էր փախուստ տային լիբանանեան բանակին՝ ստորագրելու համար Թա'իֆի համաձայնութիւնը, որմով աւարտեցաւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը:[9][10]

Մայիս 1984-ին, Պըրրի նաեւ մաս կազմած է ազգային միասնութեան կառավարութեան, որպէս Հարաւային Լիբանանի եւ վերաշինութեան նախարար: Այն օրուան վարչապետն էր Ռաշիտ Քարամէ:[11] Ան ծառայած է նաեւ որպէս բնակարաշինութեան նախարար:.[12]

Ուշ քաղաքական ասպարէզ

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

1984-էն 1992, Պըրրի եղած է խորհրդարանի նախարար:[13]

Սուրիական պաշտպանութեան մարմիններու եւ սուրիացի քաղաքական անձնաւորութիւններու հետ Պըրրիի ունեցած բարեկամութիւններուն պատճառով, ան եղած է Թա'իֆ համաձայնութենէն ետք կազմուած լիբանանեան կառավարութեանց ամէնէն ազդեցիկ անձնաւորութիւնը:[15]

6 Սեպտեմբեր 1992-ի հարաւային Լիբանանի խորհրդարանական ընտրութիւններուն, Պըրրի գլխաւորած է «Ազատագրում» ցուցակը, որ ամբողջութեամբ յաղթած է: Այլ ցուցակ մը, զոր գլխաւորած է Պըրրի 8 Սեպտեմբեր 1996-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն «Ազատագրում եւ Զարգացում»-ն է, որուն բոլոր թեկնածուները նոյնպէս յաղթած են: 1992-էն ի վեր, ան ատենապետն է «Ազատագրում եւ Զարգացում» պլոքին:[16]

3 Սեպտեմբեր 2000-ի հարաւային Լիբանանի խորհրդարանական ընտրութիւններուն, Պըրրի գլխաւորած է «Ընդդիմութիւն եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որուն բոլոր թեկնածուները ընտրուած են: Յունիս 2005-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն գլխաւորած է «Ազատագրում եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որուն բոլոր թեկնածուները նոյնպէս ընտրուած են: Ներկայիս, Պըրրի կը գլխաւորէ «Ազատագրում եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որ կազմուած է 7 Յունիս 2009-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն համար: Պլոքին բոլոր անդամները ընտրուած են:

Պատգամախօս Պըրրի եղած է եւ մինչեւ օրս կը շարունակէ մնալ Լիբանանի բոլոր կուսակցութիւններուն, կրօնքներուն եւ համայնքներուն զրոյցները քաջալերողը: Վերջին զրոյցը, որ տեղի ունեցած է Մայիս 2014-ին, Պըրրի շեշտած է, որ Լիբանանի քրիստոնեաներուն եւ իսլամներուն միջեւ ուժերու բաժնեկցիլը որեւէ մէկ փոփոխութիւն պիտի չկատարէ երկրին մէջ։ Յիշենք, թէ ան կը խօսէր շիաներուն, սուննիներուն եւ տիւրզիներուն կողմէ:[17][18]

Ան առաջին անգամ Լիբանանի խորհրդարանի նախագահ ընտրուած է 20 Հոկտեմբեր 1992-ին (124 քուէներէն ստանալով 105-ը):[19] Երկրորդ անգամ ընտրուած է 22 Հոկտեմբեր 1996-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 124-ը: Ասոնցմէ ետք, ան երեք յաւելեալ անգամներ ընտրուած է որպէս խորհրդարանի նախագահ՝ 17 Հոկտեմբեր 2000-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 124-ը, 28 Յունիս 2005-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 90-ը[20] եւ 25 Յունիս 2009-ին՝ ստանալով 127 քուէներէն 90-ը:[21]

Իրանի արտաքին գործոց նախարարը՝ Մուհամմատ Ժաուատ Զարիֆը (աջին) Նապիհ Պըրրիի հետ:

1999-էն ի վեր, ան ատենապետն է Արաբական խորհրդարանական կոմիտէին, որուն նպատակն է դէմ դնել արաբներու դէմ իսրայէլեան ոճիրները: 3 Յունիս 2003-ին, Պըրրի ընտրուած է Արաբական խորհրդարանի նախագահ եւ պաշտօնը ստանձնած է Դամասկոսի մէջ, 1 Մարտ 2004-ին՝ 2 տարի ժամկէտով: Ան նաեւ ընտրուած է Անդամ երկիրներու խորհրդարանական միութեան խորհուրդի նախագահ:[12]

9 Մարտ 2004-ին, Սենեկալի մայրաքաղաք Տաքար ի մէջ Նապիհ Պըրրի ընտրուած է OIC-ի անդամ երկիրներու խորհրդարանական միութեան նախագահ: Ան այս պաշտօնին վրայ մնացած է մինչեւ 9 Մարտ 2006:[12][22]

2013-ին եւ 2014-ին, ան քաջալերած է UCC-ն, ուսուցիչները, պետական պաշտօնեաները եւ Լիբանանի ուժերը, որոնք կը պայքարէին իրենց թօշակներու յաւելումին համար: Ան նաեւ գումարած է բազմաթիւ ժողովներ այլ քաղաքական անձնաւորութիւններու հետ, որպէսզի հասնի իր նպատակին:[23]

1993-էն ի վեր, Պըրրի գլխաւորած է Լիբանանցի խորհրդարանի անդամներու միութիւնը, որ կը բաղկանայ 19 երկիրներէ 156 խորհրդարանի անդամներէ եւ ծերակուտականներէ:[12][24]

Անձնական կեանք

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

Պըրրի ամուսնացած է Ռանտա Ասի Պըրրիի հետ:[25]

Ծանօթագրութիւն

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան
  2. ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen
  3. ↑ Fandy Mamoun (2007)։ (Un)civil war of words: media and politics in the Arab world։ Greenwood Publishing Group։ էջ 75։ ISBN 978-0-275-99393-1։ արտագրուած է՝ 25 April 2011 
  4. ↑ Nir Omri (15 February 2011)։ Nabih Berri and Lebanese Politics։ Palgrave Macmillan։ ISBN 978-0-230-10535-5։ արտագրուած է՝ 25 April 2011 
  5. ↑ «Nabih Berry Biography»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  6. ↑ official website of the Lebanese parliament. Country-data.com. Retrieved on 5 August 2014.
  7. ↑ Nabih Mustafa Berri biography Archived 2015-04-11 at the Wayback Machine.. Whichcame1st.com. Retrieved on 5 August 2014.
  8. ↑ Amal. Countrystudies.us. Retrieved on 5 August 2014.
  9. ↑ «AUB: The Lebanese Civil War and the Taif Agreement»։ արտագրուած է՝ 6 February 2015 
  10. ↑ official website of the Lebanese parliament Archived 3 May 2014 at the Wayback Machine.
  11. ↑ Owen Roger (October 1984)։ «The Lebanese Crisis: Fragmentation or Reconciliation?»։ Third World Quarterly 6 (4): 934–949։ JSTOR 3991803։ doi:10.1080/01436598408419807 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 «Nabih Berry Biography»։ lp.gov.lb։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  13. ↑ «Lebanese Parliament official website»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  14. ↑ 14,0 14,1 «Minister of justice»։ FamousWhy 
  15. ↑ Haddad Simon (April 2002)։ «Cultural diversity and sectarian attitudes in postwar Lebanon»։ Journal of Ethnic and Migration Studies 28 (2): 291–306։ doi:10.1080/13691830220124341։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 27 May 2013-ին։ արտագրուած է՝ 3 July 2012 
  16. ↑ Official Lebanese parliament website Archived 3 May 2014 at the Wayback Machine.. (PDF) . Retrieved on 5 August 2014.
  17. ↑ Kechichian, Joseph A. (6 May 2014)։ «No change in power-sharing formula in Lebanon» 
  18. ↑ Leaders praise Sleiman at final Dialogue session. Dailystar.com.lb. 6 May 2014.
  19. ↑ «Nabih Berri Facts»։ YourDictionary, Under Syria's Influence part 
  20. ↑ Mallat Chibli։ Lebanon's Cedar Revolution An essay on non-violence and justice։ Mallat։ էջ 122։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 2 February 2012-ին 
  21. ↑ «Nabih Berry Biography»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 2018-03-29-ին։ արտագրուած է՝ 2018-03-20 
  22. ↑ OIC official website Archived 10 September 2015 at the Wayback Machine.
  23. ↑ «Differences linger over salary scale ordeal»։ The Daily Star Newspaper - Lebanon։ արտագրուած է՝ 7 August 2015 
  24. ↑ the daily star. the daily star (21 April 1998). Retrieved on 5 August 2014.
  25. ↑ Gambill Gary C., Ziad K. Abdelnour (July 2001)։ «Dossier: Rafiq Hariri»։ Middle East Intelligence Bulletin 3 (7)։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 8 May 2014-ին։ արտագրուած է՝ 17 March 2013