Ափրիկեան ֆրանսերէն (ֆրանսերէն՝ français africain), ֆրանսերէն տեսակներու ընդհանուր անուանումն է, որ կը խօսի Ափրիկէի 24 ֆրանսախօս երկիրներուն մէջ շուրջ 120 միլիոն մարդ[3]: Այսպիսով, Ափրիկէն աշխարհի ամենաշատ ֆրանսախօսներու ցամաքամասն է[3]: ֆրանսերէնը Ափրիկէ եկած է իբրեւ գաղութային լեզու:
Ափրիկէի մէջ ֆրանսերէնը յաճախ կը խօսուի բնիկ լեզուներու հետ միասին, սակայն որոշ շրջաններու մէջ, ինչպիսին են Ապիճանը, Փղոսկրեայ Ափունքը կամ Լիվրեվիլը, Կապոնը, անիկա դարձած է առաջին լեզու: Որոշ երկիրներու մէջ ֆրանսերէնը որոշ ընկերային դասերու շրջանին մէջ առաջին լեզուն է, ինչպէս Թունիսի, Մարոքի, Մավրիտանիոյ եւ Ալժերիոյ մէջ, ուր ֆրանսերէնը բնակչութեան վերին դասերու մէջ առաջին լեզուն է (վերին դասերէն շատերը միաժամանակ երկլեզու են՝ արաբերէն/ֆրանսերէն), սակայն ընդհանուր բնակչութեան համար ֆրանսերէնը երկրորդ լեզուն է:
Ֆրանսախօս ափրիկեան երկիրներէն իւրաքանչիւրին մէջ ֆրանսերէնը կը խօսուի տեղական ուրոյն արտասանութեամբ եւ բառապաշարով:
Կան ափրիկեան ֆրանսերէնի շատ տարբեր տեսակներ, զորս կարելի է խմբաւորել չորս խումբերու.
Ափրիկեան ֆրանսերէնի բոլոր տեսակները կը տարբերին ֆրանսերէնէն խօսակցութեան եւ բառապաշարի առումով, սակայն կրթութեան, լրատուամիջոցներու եւ իրաւական փաստաթուղթերուն մէջ օգտագործուող պաշտօնական ափրիկեան ֆրանսերէնը հիմնուած է ֆրանսական բառապաշարի վրայ:
Գաղութային ժամանակաշրջանին մէջ գաղթողներու ֆրանսերէնի բարբառային ձեւը, որ յայտնի է որպէս «Petit nègre», եւս գոյութիւն ունէր Արեւմտեան Ափրիկէի մէջ:
Վ.Ի. Մուտիմպէն ափրիկեան ֆրանսերէնը կը բնութագրէ իբրեւ ափրիկեան ինքնատիպ լեզուներու առատութեան մէջ հարկադրուած մօտաւոր արտասանութիւն, ճնշուած շարահիւսութիւն, փքուած կամ աղաւաղուած բառապաշար, հնչերանգ, կշռոյթ, առոգանութիւն եւ շեշտադրում։ Եւրոպական ֆրանսերէնէն տարբերութիւնները կը պայմանաւորուին մայրենի լեզուին ուղղակի ազդեցութեամբ եւ ֆրանսերէնի քերականական կանոններու բարդութեամբ, որոնք կ'արգիլեն անոր սորվիլը զայն իբրեւ երկրորդ լեզու խօսող շատերու կողմէ:
Լեզուաբաններու կողմէ ափրիկեան ֆրանսերէնի նկարագրութեան դժուարութիւնը կու գայ, որովհետեւ «մաքուր» լեզուն կ՛օգտագործուի շատ ափրիկեան մտաւորականներու եւ գրողներու կողմէ՝ հակառակ ֆրանսերէն եւ ափրիկեան լեզուների միջեւ առկայ խառնուրդներու: Այսպիսով, «Creoleisation» եզրը յաճախ կը գործածուի հաստատուած ձեւով, եւ յատկապէս այն վայրերուն մէջ, ուր ֆրանսերէնը մէկ կամ քանի մը տեղական լեզուներու հետ միասին նոյն մակարդակի վրայ է:
Համաձայն Գ. Մենեսսիի, «Այս համադրութեան հետեւանքները կրնան տարբերիլ՝ համաձայն խօսողներու ընկերային կարգավիճակի, անոնց զբաղմունքին, կրթական մակարդակին եւ իրենց՝ ֆրանսերէնի մակարդակին"[4]:
Նշաններու փոխարկումը կամ առանձին զրոյցի ընթացքին լեզուներու փոփոխութիւնը տեղի կ՛ունենայ ինչպէս Սենեկալի մէջ, այնպէս ալ Քոնկօ-Քինշասայի մէջ։ Վերջիններս ունին չորս «ազգային» լեզուներ՝ Քիքոնկօ, Լինկալա, Քիլուպա եւ Սուահիլի, որոնք ֆրանսերէնի հետ մշտական հակադրութեան մէջ են: Նշաններու փոխարկումը ուսումնասիրուած է գաղութային ժամանակներէն լեզուաբանութեան տարբեր հաստատութիւններու կողմէ: Անոնցմէ մէկը, որ կը գտնուի Սենեկալի Տաքար քաղաքին մէջ, արդէն խօսած է 1968 թ. Ֆրանսերէնի «Creoleisation» մասին, անուանելով արդիւնքը «ֆրենլոֆ». ֆրանսերէնի եւ վոլոֆի (ամենաշատը Սենեկալի մէջ խօսուող լեզու) խառնուրդ, որ իր օգտագործմամբ կը տարածուի քաղաքային վայրերուն եւ դպրոցներուն միջոցով, ուր ուսուցիչները դասարանին մէջ յաճախ կը խօսին Վոլոֆի լեզուով՝ անտեսելով պաշտօնական հրահանգները[5]:
Ափրիկէյի ֆրանսախօս երկիրներուն մէջ կրթութեան անբաւարարութեան հետ մէկտեղ տեղական լեզուներու բազմազանութիւնը ծնունդ տուած է նոր լեզուական հայեցակարգի՝ le petit français[4]: Le petit français-ը ֆրանսերէնի նեղ բառապաշարային գիտելիքներու հետ տեղական լեզուի կառուցման գերխնդրի արդիւնքն է: Յատուկ կառոյցները, որոնք, սակայն, շատ տարբեր են, կը զուգադրուին, նշելով «Creoleisation» գործընթացի սկիզբը: