Մելինէ Մանուշեան | |
---|---|
| |
Ծննդեան անուն | ֆրանսերէն՝ Mélinée Soukémian |
Նաեւ յայտնի է իբրեւ | Jacqueline Albertini[1] |
Ծնած է | 13 Նոյեմբեր 1913[2] |
Ծննդավայր | Կոստանդնուպոլիս, Օսմանեան Կայսրութիւն[2] |
Մահացած է | 6 Դեկտեմբեր 1989[3][2] (76 տարեկանին) |
Մահուան վայր | Fleury-Mérogis, Ֆրանսա[2] |
Քաղաքացիութիւն |
Օսմանեան Կայսրութիւն Ֆրանսա[4] Հայաստանի Խորհրդային Ընկերվարական Հանրապետութիւն |
Ազգութիւն | Հայ[5] |
Ուսումնավայր | Դպրոցասէր Տիկնանց Վարժարան |
Երկեր/Գլխաւոր գործ | Manouchian? |
Մասնագիտութիւն | քարտուղար, գրագէտ, Ֆրանսական Դիմադրութեան Մարտիկ, ուսուցիչ |
Անդամութիւն | Հայաստանի օգնության կոմիտեի Ֆրանսիայի մասնաճյուղ? եւ Ֆրանսահայ ժողովրդական միութիւն |
Կուսակցութիւն | Ֆրանսայի Համայնավար Կուսակցութիւն |
Ամուսին | Միսաք Մանուշեան |
Ստորագրութիւն |
Մելինէ Մանուշեան (13 Նոյեմբեր 1913[2], Կոստանդնուպոլիս, Օսմանեան Կայսրութիւն[2] - 6 Դեկտեմբեր 1989[3][2], Fleury-Mérogis, Ֆրանսա[2][6]) , ֆրանսահայ գործիչ։ Դիմադրութեան մասնակից Միսաք Մանուշեանի կինը։
Ծնած է 1913 թուականին Կ. Պոլիս։ Հայոց Ցեղասպանութեան ժամանակ կորսնցուցած է ծնողները։ Մանկութիւնը անցուցած է որբանոցներուն մէջ։ Մինչեւ 1926 թուական ապրած է Մարսէյլ, 1934 թուականին ծանօթացած է ապագայ ամուսինին հետ։ Մօտ յարաբերութիւններու մէջ եղած է Շարլ Ազնաւուրի ընտանիքի հետ։
Միսաք Մանուշեանի՝ կնոջն ուղարկած վերջին նամակի բնօրինակը կը պահուի Քոնկրէսի գրադարանին մէջ, Ուաշինկթըն։ Լուի Արակոն, ոգեշնչուած Մանուշեանի վերջին նամակէն՝ ուղղուած կնոջը, գրած է «Տողեր՝ յիշատակի համար» (Strophes pour se souvenir) բանաստեղծութիւնը։
Միսաք Մանուշեանի մահապատժի[7] իրագործումէն ետք ան երբեք չէ ամուսնացած։
1954 թուականին Մելինէ Մանուշեան գրած է ամուսինին նուիրուած յուշերը, որոնց հիման վրայ նկարահանուած է ժապաւէն մը, 1985 թուականին։