Ռենատա Վիկանօ | |
---|---|
Ծնած է | 17 Յունիս 1900[1][2] |
Ծննդավայր | Պոլոնիա |
Մահացած է | 23 Ապրիլ 1976[3] (75 տարեկանին) |
Մահուան վայր | Պոլոնիա |
Քաղաքացիութիւն |
Իտալիա Իտալիոյ Թագաւորութիւն |
Երկեր/Գլխաւոր գործ | Ակնէսը մահուան կ՛երթայ |
Մասնագիտութիւն | գրագէտ, պարտիզան |
Ամուսին | Antonio Meluschi? |
Ռենատա Վիկանօ (17 Յունիս 1900[1][2], Պոլոնիա - 23 Ապրիլ 1976[3], Պոլոնիա), իտալացի գրող, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներուն դիմադրութեան շարժման մասնակից, համախոհ: Իտալիոյ կոմունիստական կուսակցութեան անդամ, Վիարեկոյի մրցանակի դափնեկիր (1949):
Վաղ տարիքէն երազած է բժիշկ դառնալ, սակայն ընտանիքի նիւթական դժուարութիւնները անոր ստիպած են թողել միջնակարգ դպրոցն ու աշխատիլ ապրուստի համար: Պոլոնիայի հիւանդանոցին մէջ աշխատած է որպէս հիւանդապահ, ապա բուժքոյր: Ֆաշիստներու իշխանութեան գալէն եւ ծնողներու մահէն ետք Ռենատան դժուարութեամբ տարած է քաղաքական նոր իրավիճակը, մինչեւ որ հանդիպած է ընկերներուն՝ վարչակարգի հակառակորդ Մուսոլինիին, լրագրող եւ կոմունիստ Անթօնիօ Մելուշիին, որու հետ ամուսնացած է: Անոր ազդեցութեան տակ միացած է Իտալիոյ կոմունիստական կուսակցութեան:
Բանաստեղծութիւններ գրած եւ հրատարակած է 12 տարեկանին[4]: Համագործակցած է տարբեր թերթերու ու ամսագրերու հետ, որտեղ տպագրած են անոր բանաստեղծութիւններն ու պատմուածքները: Սեպտեմբեր 1943-ին ամուսինին եւ 7-ամեայ որդիին հետ գացած է հրոսակութեան: Գարիպալտիի անուան ջոկատին մէջ եղած է կապաւոր, բուժքոյր: Տպագրուած է անօրինական մամուլին մէջ:
Ռենատօ Վիկանօն մահէն երկու ամիս առաջ պարգեւատրուած է Պոլոնիայի լրագրողական մրցանակով:
Ռ. Վիկանոյի առաւել յայտնի ստեղծագործութիւններէն է «L’Agnese va a morire» («Ակնէսը մահուան կ՛երթայ») վէպը, որ գրած է Իտալիոյ հրոսական մարտերու ազդեցութեամբ: Վէպի համար բանաստեղծուհին պարգեւատրուած է Վիարեկոյի մրցանակով (1949), որ Իտալիոյ ամենահին եւ ամենահեղինակաւոր գրական մրցանակներէն մէկն է:
|