Einar Benediktsson

„Einar Benediktsson“ getur einnig átt við Einar Benediktsson, sendiherra.
Stytta af Einari Benediktssyni eftir Ásmund Sveinsson stendur við Höfða í Reykjavík, en Einar bjó í húsinu um árabil.

Einar Benediktsson (oft nefndur Einar Ben) (31. október 1864 – 12. janúar 1940)[1][2] var skáld, ritstjóri, lögfræðingur, embættis- og mikill athafnamaður. Einar er talinn í hópi nýrómantískra skálda og samdi mikil ljóð með hátimbruðu yfirbragði. Orðin: „Aðgát skal höfð í nærveru sálar“ eru úr ljóði hans Einræður Starkaðar, III.

Ævi og ferill

[breyta | breyta frumkóða]

Faðir Einars var Benedikt Sveinsson, alþingismaður og sýslumaður og móðir hans hét Katrín Einarsdóttir, húsmóðir. Einar gekk í Lærða Skólann í Reykjavík þaðan sem hann varð stúdent 1884. Hann fór því næst til Kaupmannahafnar og útskrifaðist sem lögfræðingur úr Hafnarháskóla 1892.

Einar stofnaði fyrsta dagblað Íslands, Dagskrá, árið 1896, sem studdi Heimastjórnarflokkinn, og var sjálfur ritstjóri þess í tvö ár. Hann átti þátt í stofnun Landvarnarflokksins árið 1902 og gaf út blaðið Landvörn samhliða því. Einar átti þátt í því að koma á laggirnar fyrstu loftskeytastöð landsins árið 1905. Hann kom einnig að útgáfu blaðanna Þjóðin (1914–15), Þjóðstefna (1916–17) og Höfuðstaðurinn (1916–17).

Einar var mikill áhugamaður um virkjun fallvatna og stofnaði ásamt öðrum Fossafélagið Títan 1914 til athugunar á því hvort arðbært væri að byggja virkjanir við Þjórsá. Ekkert varð úr þeim fyrirætlunum fyrr en um hálfri öld seinna þegar Búrfellsvirkjun var byggð.

Á árunum 1907–21 ferðaðist Einar mikið. Hann fór til Noregs, Edinborgar í Skotlandi, sneri aftur til Kaupmannahafnar (1908-10) en eyddi svo sjö árum í London (1910–17) áður en hann fór enn aftur til Kaupmannahafnar (1917–21), þess í milli hafði hann stuttar viðkomur á Íslandi.

Hann sneri endanlega aftur heim til Íslands 1921 og bjó í Reykjavík næstu árin, þó svo að hann hafi oft verið langdvölum erlendis, meðal annars í Þýskalandi, á Spáni og í Norður-Afríku. Þá lét hann fara fram rannsóknir á námum í Miðdal, til þess að skoða möguleikana á málmvinnslu og sementsframleiðslu. Síðustu átta árum ævi sinnar eyddi Einar í Herdísarvík á Reykjanesskaga.

Einar lést í Herdísarvík 1940 og var grafinn í þjóðargrafreit á Þingvöllum. Þegar hann lést var enginn vegur í Herdísarvík og þurfti að bera kistuna þangað úr Selvogi. Var hún þung, smíðuð úr eik og hafði verið smíðuð fyrir hann nokkru áður. Var Einar svo borinn í kistunni til baka í Selvog um 14 km.[3]

Eitt og annað

[breyta | breyta frumkóða]
  • Stytta af Einari eftir Ásmund Sveinsson stendur við Höfða í Reykjavík, en Einar bjó í húsinu um árabil.
  • Við Héðinshöfða á Tjörnesi er minnisvarði um Einar, sem reistur var árið 1972. Þar var heimili Einars frá 1876 og fram á fullorðinsár, en faðir hans, Benedikt Sveinsson, gegndi starfi sýslumanns í Þingeyjarsýslum frá 1874 til 1897.[4]
  • Einar var um skamma hríð eigandi jarðarinnar Þorvaldseyrar en seldi hana fyrir 9 þúsund krónur sem talið var metfé fyrir bújörð.
  • Guðjón Friðriksson, sagnfræðingur, gaf út ævisögu Einars í þremur bindum á árunum 1997–2000.

Helstu verk

[breyta | breyta frumkóða]
  • Sögur og kvæði (1897)
  • Pétur Gautur (1901) (Þýðing á leikriti Henrik Ibsen)
  • Hafblik (1906) (Kvæði)
  • Hrannir (1913) (Kvæði)
  • Vogar (1921) (Kvæði)
  • Hvammar (1930) (Kvæði)

Heimildir

[breyta | breyta frumkóða]

Tenglar

[breyta | breyta frumkóða]
Á Wikiheimild er að finna texta sem tengist

Tilvísanir

[breyta | breyta frumkóða]
  1. ↑ „Einar Benediktsson“. Vísir. 27. janúar 1940.
  2. ↑ „Einar skáld Benediktsson lézt s.l. föstudagskvöld“. Alþýðublaðið. 15. janúar 1940.
  3. ↑ „Kynngimögnuð sveit í bakgarði Reykjavíkur - Vísir“. visir.is. Sótt 25. nóvember 2022.
  4. ↑ „Minnisvarði Einars Benediktssonar að Héðinshöfða“. timarit.is. Tíminn 226. tölublað. 5.10.1972. Sótt 1. apríl 2023.
  Þetta æviágrip er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.