ს გერბი]]
ადამიანის უფლებები ავღანეთში — გარკვეული დაპირისპირებისა და კონფლიქტების თემა. მიუხედავად იმისა, რომ თალიბები იყვნენ ცნობილი ადამიანის უფლებების მრავალი დარღვევით, ადამიანის უფლებების რამდენიმე დარღვევა კვლავ ხდება თალიბანის შემდგომი მთავრობის ეპოქაში. ავღანეთს კონსტიტუციაში აქვს ადამიანის უფლებების საინტერესოდ მკაცრი ჩარჩო.
უფლებების შესახებ კანონპროექტი მოცემულია ავღანეთის ისლამური რესპუბლიკის კონსტიტუციის მეორე თავში. სიცოცხლისა და თავისუფლების უფლება დაცულია კონსტიტუციურად, ისევე როგორც სამართლიანი სასამართლოს და უდანაშაულობის პრეზუმფციის უფლება ყველა ადამიანისათვის. ეს ავღანეთის ისლამურ რესპუბლიკას აძლევს ადამიანის უფლებათა ძლიერ ჩარჩოს, რომელიც გარანტირებულია ყველა მოქალაქისთვის.
ავღანეთის უსაფრთხოების ძალები და მისი სადაზვერვო სააგენტო დაადანაშაულეს ადამიანის უფლებათა სერიოზული დარღვევის ჩადენაში, როგორიცაა იძულებითი გაუჩინარება, არამართლზომიერი მკვლელობები და ეჭვმიტანილების წამება. უფრო მეტიც, ავღანეთის უსაფრთხოების ძალები და ავღანეთის საჰაერო ძალები მონაწილეობდნენ მშვიდობიანი მოსახლეობის მკვლელობაში სახმელეთო ოპერაციებში და საჰაერო დარტყმებში.
ზაჰირ შაჰის მონარქიის დროს, ადამიანის უფლებებს, როგორც წესი, პატივს სცემდნენ. [1] პრემიერ მინისტრმა შაჰ მაჰმუდ ხანმა 1949 წლის მონაცემებით გაზარდა პრესის თავისუფლება, მაგრამ ეს ნაბიჯები მალევე შეცვალეს. 1965 წლის ივლისში განხორციელებული პრესის შესახებ კანონით პრესას მნიშვნელოვან თავისუფლებას მიანიჭა. [2] მიუხედავად იმისა, რომ პრესა ძირითადად თავისუფალი იყო, მეფემ დახურა დისიდენტებისგან შემდგარი მედია, რომლებიც საფრთხედ მიიჩნეოდა. კომუნისტური ხალკის რესპუბლიკა, რომელიც მართავდა ავღანეთს საურის რევოლუციის შემდეგ, 1978 წელს, სასტიკი იყო და თრგუნავდა ოპოზიციას. მთავრობამ გაიტაცა და სიკვდილით დასაჯა ათასობით პატიმარი, განსაკუთრებით სოფლის სამოქალაქო დისიდენტები. [3]
ახალი ლიდერი ბაბრაკ კარმალი ჰპირდებოდა ხალკის სისასტიკის დასრულებას, რაც ნაწილობრივ მოხდა, მაგრამ ადამიანის უფლებების დარღვევები კვლავ გრძელდებოდა. მთავრობამ მიზანმიმართული წამოიწყო სამოქალაქო დასახლებები სოფლად. პრეზიდენტ მუჰამედ ნაჯიბულას რეფორმების დროს, გამოხატვის თავისუფლება კიდევ უფრო გაუმჯობესდა, მაგრამ ადამიანის უფლებები მთლიანობაში კვლავ შეზღუდული იყო. [4]
90-იან წლებში მრავალი ბოროტმოქმედება ჩაიდინა მილიციამ სამოქალაქო პირების მიმართ. ქაბულის ბრძოლაში სარაკეტო თავდასხმების დროს, განსაკუთრებით გულბუდდინ ჰეკმატიარის მილიციის მიერ განხორციელებული თავდასხმების შედეგად, ათასობით მოქალაქე დაიღუპა. 1996 წლიდან ხელისუფლებაში მყოფმა თალიბებმა დააწესეს მკაცრი შეზღუდვები ქალების მიმართ, აღასრულეს სიკვდილით დასჯა და ხელი შეუშალეს საერთაშორისო დახმარებას ქვეყანაში შემოსვლაში მოშიმშილე მშვიდობიანი მოსახლეობის დასახმარებლად. [5]
2001 წლის ბონის ხელშეკრულებით დაარსდა ავღანეთის ადამიანის უფლებათა დამოუკიდებელი კომისია (AIHRC), როგორც ადამიანის უფლებათა ეროვნული ინსტიტუტი, ადამიანის უფლებების დასაცავად და პოპულარიზაციის მიზნით, აგრეთვე, ადამიანის უფლებების დარღვევებისა და ომის დანაშაულების გამოსაძიებლად. ავღანეთის 2004 წლის კონსტიტუციამ დააფუძნა ადამიანის უფლებათა ცენტრი (AIHRC) მიუხედავად იმისა, რომ მიმდინარე არეულობა, ძალადობა და რეკონსტრუქციის მცდელობები ხშირად ართულებს მომხდარის ზუსტ გააზრებას, არასამთავრობო ორგანიზაციების სხვადასხვა ანგარიშები ავღანეთის მთავრობის სხვადასხვა შტოს ადანაშაულებს ადამიანის უფლებების დარღვევაში.
ადგილი ჰქონდა ამერიკელ ჯარისკაცთა მიერ ადამიანის უფლებების მრავალგვარ დარღვევას ავღანელ სამოქალაქო პირებზე, განსაკუთრებით ბაღრამის ციხეებში, სადაც უდანაშაულო მოქალაქეებმა გაუძლეს წამებას, დამამცირებელ პირობებს და არაადამიანურ მოპყრობას. შეერთებული შტატები მძიმედ გააკრიტიკეს პასუხისმგებელი ჯარისკაცებისთვის მსუბუქი განაჩენის გამოცხადების გამო. ავღანეთის ყოფილი მეთაურები და პოლიტიკური ლიდერები, რომლებიც აშშ-ს მხარს უჭერდნენ თალიბანის განდევნის დროს, პასუხისმგებელნი იყვნენ ადამიანის უფლებათა დარღვევაში 2003 წელს, მათ შორისაა გატაცება, გაუპატიურება, ყაჩაღობა და გამოძალვა. [6] ბოლო ოთხი ათწლეულის განმავლობაში ავღანეთში რამდენიმე ათასი ადამიანი გახდა იძულებითი გაუჩინარების მსხვერპლი.
არ არის საჭირო რელიგიური ჯგუფების რეგისტრაცია. უმცირესობათა რელიგიურ ჯგუფებს შეუძლიათ თავისუფლად აღასრულონ საკუთარი რიტუალებ, მაგრამ არა პროზელიტიზმი. ისლამი არის ოფიციალური რელიგია. ყველა კანონი უნდა შეესაბამებოდეს ისლამურ ზნეობას და პრეზიდენტი და ვიცე-პრეზიდენტი უნდა იყვნენ მუსლიმები.
კონსტიტუცია ჰპირდება ქალსა და მამაკაცს თანაბარ უფლებებს, ქალებს აქვთ უფლება იმუშაონ სახლის გარეთ, ჩაერთონ პოლიტიკურ საქმიანობაში, ხოლო კონსტიტუცია მოითხოვს თითოეული პოლიტიკური პარტიისგან, დაასახელოს გარკვეული რაოდენობის ქალი კანდიდატი.
თალიბანის მმართველობის პერიოდში ქალებს პრაქტიკულად წაართვეს ყველა უფლება. მკაცრად შეიზღუდა ისეთი საკითხები, როგორიცაა ფრჩხილის ლაქსი ტარება და სამუშაო შესაძლებლობები.
ჰომოსექსუალობა მიიჩნეოდა უმაღლეს დანაშაულად თალიბანის მმართველობის დროს, მაგრამ დანაშაულის ზომა შემცირდა და ისჯება ხანგრძლივი პატიმრობით.