ლარისა გოლუბკინა

ლარისა გოლუბკინა
დაბადების თარიღი 9 მარტი, 1940
მოსკოვი, რსფსრ, სსრკ
გარდაცვალების თარიღი 22 მარტი, 2025 (85 წლის)
მოსკოვი, რუსეთი
ეროვნება რუსი
მოქალაქეობა საბჭოთა კავშირის დროშა სსრკ
რუსეთის დროშა რუსეთი
საქმიანობა მსახიობი, მომღერალი
ჯილდოები რსფსრ სახალხო არტისტი (1991)

ლარისა ივანეს ასული გოლუბკინა (რუს. Лари́са Ива́новна Голу́бкина; დ. 9 მარტი, 1940, მოსკოვი, რსფსრ, სსრკ – გ. 22 მარტი, 2025, მოსკოვი, რუსეთი) – საბჭოთა და რუსი თეატრისა და კინოს მსახიობი. რსფსრ სახალხო არტისტი (1991).

ბიოგრაფია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ლ. ი. გოლუბკინა (1989)

დაიბადა 1940 წლის 9 მარტს მოსკოვში.

ლარისა ოპერის მომღერლობაზე ოცნებობდა. 1955 წელს ჩაირიცხა მოსკოვის მუსიკალურ-პედაგოგიურ კოლეჯში (ახლანდელი მ. მ. იპოლიტოვ-ივანოვის სახელობის სახელმწიფო მუსიკალური და პედაგოგიური ინსტიტუტი) სადირიჟორო და საგუნდო განყოფილებაზე. 1959 წელს კოლეჯის დამთავრების შემდეგ ჩაირიცხა რუსეთის თეატრალური ხელოვნების ინსტიტუტის (ГИТИС) მუსიკალური კომედიის განყოფილებაზე, სადაც მისი ვოკალის მასწავლებელი იყო მარია პეტრეს ასული მაქსაკოვა.

ГИТИС-ში სწავლისას მან დაიწყო მსახიობობა ფილმებში – მისი დებიუტი, როგორც მსახიობი იყო შუროჩკა აზაროვას როლი ელდარ რიაზანოვის კომედიაში „ჰუსარული ბალადა“. ფილმი გამოსვლის პირველ ექვს თვეში 49 მილიონმა ადამიანმა ნახა და გოლუბკინას საკავშირო პოპულარობა მოუტანა.[1]

1964 წელს ГИТИС-ის დამთავრების შემდეგ, იგი გახდა საბჭოთა არმიის ცენტრალური აკადემიური თეატრის მსახიობი (ახლანდელი რუსეთის არმიის ცენტრალური აკადემიური თეატრი). მან მონაწილეობა მიიღო მრავალ სპექტაკლში, სადაც რეჟისორებმა გამოიყენეს მისი უნარი, ეთამაშა ლირიკული და სახასიათო გმირები თანაბარი გამომსახველობით, ემღერა და ეცეკვა: „ჯარისკაცი და ევა“ (ევა), „რენალდო მიდის ბრძოლაში“ (ანჟელიკა), „დიდი ხნის წინ“ (შუროჩკა აზაროვა). „ზღვა ფართოდ იშლება“ (ელენა), „მარადისობის კანონი“ (მარი), „უკანასკნელი ვნებიანი შეყვარებული“ (3 როლი), „სიყვარული ოქროს წიგნია“ (ეკატერინე II) და სხვა.

მან მონაწილეობა მიიღო სატელევიზიო სპექტაკლში „ლარისა გოლუბკინას ბენეფისი“ (1974), რომელიც გადაღებულია რეჟისორ ევგენი გინზბურგის მიერ ჯორჯ ბერნარდ შოუს სპექტაკლის „პიგმალიონის“ მიხედვით, სადაც მან განასახიერა ელიზა დულიტლი. სპექტაკლს დაემატა მუსიკალური ნომრები, თანამედროვე სიმღერები, მხიარული პაროდიული ეპიზოდები და ლირიკული გადახვევები. „ბენეფისმა“ წარმატება მოიპოვა დიდ ბრიტანეთში და სოპოტის სატელევიზიო გასართობი მაუწყებლობის XVII საერთაშორისო კონკურსზე (1977) მიიღო პრიზი „ბროლის ანტენა“.[2]

თეატრში მუშაობის პარალელურად, 1960-იან წლებში გოლუბკინამ სცენაზე გამოსვლა დაიწყო. მღეროდა სიმღერებს კლავდია შულჟენკოს რეპერტუარიდან, საბჭოთა კომპოზიტორების სიმღერებს და ძველ რუსულ რომანსებს. მუშაობდა ლეონიდ უტიოსოვის, ანატოლი კროლის ორკესტრებთან, კვარტეტთან ვ. მალიკოვის დირიჟორობით, კვარტეტთან ე. ვისტავკინის ხელმძღვანელობით; ასევე თანამშრომლობდა პიანისტებთან (დ. აშკენაზი, ბ. მანდრუსი, ლ. კაუფმანი, ს. კოგანი, ა. ბისეროვი, ა. სარიევი).

1970-იან და 1980-იან წლებში ქმართან ანდრეი მირონოვთან და აკომპანიატორ ლევონ ოგანეზოვთან ერთად მოგზაურობდა სსრკ-ში. თანდათან რომანსების რეპერტუარმა, სადაც განსაკუთრებით გამოიკვეთა გოლუბკინას ვოკალური უნარები, მისთვის დომინანტური გახდა. 1991 წელს მომღერლის პირველი სოლო კონცერტი გაიმართა მოსკოვში, სახელმწიფო ცენტრალურ საკონცერტო დარბაზ „როსია“-ში, სადაც გოლუბკინამ შეასრულა რუსული რომანსები ნ. ოსიპოვის ხალხური ინსტრუმენტების ორკესტრის თანხლებით. ოსიპოვის ორკესტრთან და პიანისტებთან ლ. ოგანეზოვთან და ა. ბისეროვთან ერთად 1992 წელს გამოუშვა კომპაქტ-დისკი, რომელშიც შევიდა ისეთი რომანსები, როგორიცაა „მუქი ალუბლისფერი შალი“, „ო, დაივიწყე“ (ტ. კოტლიარევსკაიას მუსიკა), „ბუხართან“ (პ. ბატორინის მუსიკა). „თუ შეგიძლია, მაპატიე“ (ოსტროვსკის მუსიკა, ი. არკადიევის ტექსტი), „მხოლოდ ერთხელ“ (ვ. ფომინის მუსიკა, პ. გერმანის ტექსტი), „ქარავანი“ (ბ. პროზოროვსკის მუსიკა, ბ. ტიმოფეევის ტექსტი) და სხვა.

1999 წელს, სხვა ცნობილ არტისტებთან ერთად, მან მონაწილეობა მიიღო ვიქტორ მერეჟკოსა და კომპოზიტორის ევგენი ბედნენკოს პროექტში „მღერიან თეატრისა და კინოს ვარსკვლავები“, სადაც ის გამოვიდა, როგორც რუსული რომანსების შემსრულებელი. პროექტის შედეგი იყო კონცერტები და მუსიკალური დისკი, რომელიც გამოვიდა აშშ-ში და დუბლირებულია Радио МПС-ის მიერ.

როგორც მიწვეული მსახიობი, მუშაობდა მოსკოვის პუშკინის სახელობის დრამატულ თეატრში.

იყო სრულიად რუსული ანდრეი მირონოვის სახელობის მსახიობის სიმღერის კონკურსის ჟიურის მუდმივი წევრი (იმართება 1990 წლიდან). გოლუბკინა გამოჩნდა სატელევიზიო შოუს „არტლოტო“ და „დილის ფოსტის“ წამყვანად. იყო რუსეთის kინემატოგრაფისტთა კავშირის წევრი.

ავადმყოფობა და გარდაცვალება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

2014 წელს მსახიობს გერმანიაში ვალდენსტრომის დაავადების დიაგნოზი დაუსვეს. 2022 წელს მიღწეული იქნა რემისია, მაგრამ 2024 წელს დაავადებამ კვლავ იჩინა თავი.

2020 წლის დეკემბერში მსახიობმა ბარძაყის მოტეხილობა მიიღო. 2021 წლის მაისში ამ ტრავმის გამო სარეაბილიტაციო ცენტრში შესვლა მოუწია. 2023 წლის აგვისტოში ლარისა გოლუბკინა ხელახლა დაშავდა საავადმყოფოში დაცემის შედეგად[3]. ის ცხოვრობდა რუსეთის პრეზიდენტის ადმინისტრაციის პანსიონატში „ფიჭვები“, მოსკოვის ოლქის ოდინცოვოს რაიონში.[4] [5] 2024 წლის ოქტომბრიდან ძალიან ცუდად იყო. მას მიენიჭა პალიატიურის სტატუსი და მოძრაობდა ინვალიდის ეტლით.[6]

ლარისა გოლუბკინა გარდაიცვალა 2025 წლის 22 მარტს მძიმე და ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ მოსკოვის ჰოსპისში 85 წლის ასაკში, სადაც გადაიყვანეს 2025 წლის იანვრის მეორე ნახევარში.[7] [8] დაკრძალეს მოსკოვის ტროეკუროვის სასაფლაოზე (ნაკვეთი № 21).[9]

ოჯახი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მამა – ივან პავლეს ძე გოლუბკინი (1916-1996), პოლკოვნიკი, დიდი სამამულო ომის ვეტერანი, ომამდე მასწავლებლად მუშაობდა.[10]

დედა – კლავდია მიხეილის ასული გოლუბკინა (1914-1985), ქალიშვილის დაბადებამდე მუშაობდა მჭრელად, შემდეგ იყო დიასახლისი.

იმყოფებოდა დაურეგისტრირებელ ქორწინებაში (1969-1974) სცენარისტ ნიკოლაი შჩერბინსკი-არსენიევთან (დ. 1945).

  • ქალიშვილი – მარია გოლუბკინა (დ. 1973), თეატრისა და კინოს მსახიობი, ტელევიზიისა და რადიოს წამყვანი.
  • სიძე (1995-2008) – ნიკოლაი ფომენკო (დ. 1962), მსახიობი, ტელე და რადიო წამყვანი, ავტომრბოლელი, რუსეთის ფედერაციის დამსახურებული არტისტი (1999).
    • შვილიშვილები: ანასტასია (დ. 1998) და ივანე (დ. 2003).

ქმარი (1977-1987) – ანდრეი მირონოვი (1941-1987), მსახიობი, რსფსრ სახალხო არტისტი (1980).

ჯილდოები და აღიარება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • 1973 : რსფსრ დამსახურებული არტისტი
  • 1991 : რსფსრ სახალხო არტისტი
  • 1980 : საპატიო ნიშნის ორი ორდენი – საბჭოთა თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში გაწეული მომსახურებისთვის
  • 2000 : მეგობრობის ორდენი – თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში დიდი დამსახურებისთვის
  • 2005 : მ. ვ. ლომონოსოვის ორდენი.
  • 2013 : ორდენი „მეგობრობის გასაღები“ (კემეროვოს რეგიონი) – რუსეთისა და კუზბასის კულტურისა და ხელოვნების განვითარებაში განსაკუთრებული წვლილისთვის, უნიკალური ნიჭისთვის და მაღალი პროფესიული უნარებისთვის
  • ასტეროიდი № 3940 ლარიონი მთავარ სარტყელზე, რომელიც 1973 წელს აღმოაჩინა საბჭოთა ასტრონომმა ლიუდმილა ჟურავლიოვამ ყირიმის ასტროფიზიკური ობსერვატორიიდან, 1993 წლის 1 სექტემბერს დასახელდა ლარისა გოლუბკინას საპატივცემულოდ
  • კინოუოტსონის გრანდ-პრემია

შემოქმედება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ფილმოგრაფია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
წელი ქართულად მშობლიური სახელწოდება როლი
1962 ფ ჰუსარული ბალადა Гусарская баллада შუროჩკა აზაროვა / კორნეტი აზაროვი
1963 ფ ბედნიერების დღე День счастья რიტა
1964 ფ მომეცით საჩივრის წიგნი Дайте жалобную книгу ტატიანა შუმოვა
1966 ფ სალთან მეფის ზღაპარი Сказка о царе Салтане დედოფალი
1968 ფ განთავისუფლება. ცეცხლის რკალი Освобождение. Огненная дуга ზოია, მედდა
1969 ფ განთავისუფლება. გარღვევა Освобождение. Прорыв ზოია, მედდა
1970 ფ განთავისუფლება. მთავარი დარტყმა Освобождение. Направление главного удара ზოია, მედდა
1971 ფ განთავისუფლება. ბრძოლა ბერლინისთვის Освобождение. Битва за Берлин ზოია, მედდა
1971 ფ განთავისუფლება. ბოლო შეტევა Освобождение. Последний штурм ზოია, მედდა
1974 ფ ბატონი პუნტილა და მისი მსახური Господин Пунтила и его слуга Матти ევა
1975 ფ ლარისა გოლუბკინას ბენეფისი Бенефис Ларисы Голубкиной ელიზა დულიტლი
1979 ფ სამნი ნავში, ძაღლის ჩაუთვლელად Трое в лодке, не считая собаки ენი
1980 ფ სატირისა და იუმორის ალმანახი Альманах сатиры и юмора როზალინდა, „გველი“, „ღამურა“
1993 ფ საუკუნის ტრაგედია Трагедия века ზოია
1994 ფ მიამიტი Простодушный ალოიზა
2002 ფ გული ქვის არ არის Сердце не камень აპოლინარია, ხალიმოვის ცოლი
2007 ფ ფერწერული ავანტიურა Живописная авантюра მარგარიტა გაგარინა

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ «Не меня любили бы, так другую». Правила жизни актрисы Ларисы Голубкиной (2025-03-23). ციტირების თარიღი: 2025-03-24
  2. ↑ Уварова Е. Д. Эстрада в России. XX век. Энциклопедия. — Олма-Пресс, 2004. — ISBN 5-224-04462-6.
  3. ↑ Народную артистку Ларису Голубкину госпитализировали (2023-08-10). ციტირების თარიღი: 2023-08-12
  4. ↑ Причина смерти Ларисы Голубкиной: страшная боль убила актрису | MAXIM. ციტირების თარიღი: 2025-03-23
  5. ↑ Подруга Голубкиной рассказала о последних годах жизни актрисы (2025-03-22). ციტირების თარიღი: 2025-03-23
  6. ↑ Ей завидовала полстраны: жизнь и страсть Ларисы Голубкиной (2025-03-22). ციტირების თარიღი: 2025-03-23
  7. ↑ Лариса Голубкина умерла в хосписе и весила 30 кг: рак крови высосал жизнь из вдовы Андрея Миронова (2025-03-22). ციტირების თარიღი: 2025-03-23
  8. ↑ Умерла звезда «Гусарской баллады» Лариса Голубкина (2025-03-22). ციტირების თარიღი: 2025-03-22
  9. ↑ Ларису Голубкину похоронили на Троекуровском кладбище (2025-03-25). ციტირების თარიღი: 2025-03-26
  10. ↑ Почему Лариса Голубкина до последней минуты скрывала имя отца её дочери: Три любви легендарной советской аКТРИСЫ. ციტირების თარიღი: 2025-03-23